Kino-ditari - Filma të rinj në 2007 !

[autori]

Ne 2005-en, pergjate 9 muajsh, filozofi dhe intelektuali i njohur francez Bernard-Henri Lévy (BHL) i bie kryq e terthor USA-s, dhe pastaj boton librin "Amercan vertigo".

Ky dokumentar i ndertuar mbi pershtypjet e BHL ne Amerike, rrefen pergjate 90 minutave udhetimin e tij neper kete vend qe shkon nga shkembinjte Rushmore ne kufijte me tela me gjemba midis USA-s dhe Meksikes, nga dhoma e pritjes se James Ellroy-t tek Kampi Guantanamo.

Imazhet e shpejta (per cdo qytet qe filozofi viziton jane akorduar jo me shume se 2-3 minuta per secilin), bien disi ne kontradiktë me tekstin e shkruar nga BHL qe eshte interesant dhe i goditur. Por ky eshte dhe problemi i filmit: te shfaqesh ne vetem 90 minuta, nje tabllo te gati 20-30 qyteteve (dhe vendeve ose krahinave) te USA-s. Megjithate, interesant. Goxha interesant !


Ne foto, filozofi francez Bernard-Henri Lévy (BHL), autor i librit dhe i tekstit qe shoqeron dokumentarin ne fjalë :

[autori]

Kohe vere, kohe dokumentarësh...

Dokumentar i mire ky i fundit (Fitues i Festivalit Nderkombetar te filmit Polisesk ne Cognac te Frances), qe rrefen jeten e Dominic Noolan, 37 vjeç (nga te cilet 22 vjet te kaluara ne burg), shef i nje klani te fuqishem ne lagjet e varfra re Manchester-it.

Nje bote ku mbizoteron droga, dhuna, varferia. Dokumentari eshte gjysem fiksion, meqe gangsteri Noolan "luan" vete rolin e tij ne film, qe artistikisht luhatet midis Scosese-s dhe vellezerve Dardenne.
Interesant !

web site i filmit : http://www.averybritishgangster-lefilm.com/

[autori]

Filmat argjntinasit Adrian Caetano, nje nga regjizorët kryesore te "nouvelle vague"-s argjentinase (vitet '90-2000), kan dale ne menyre te çrregullt neper kinemate franceze: veçse keto dite po shfaqet nje film i tij qe daton i 2001-shit, "BOLIVIA", qe pashe sot.

Filmi eshte nje paralajmerues tragjik i krizes se rende ekonomiko-sociale qe kaloi veçse pak kohe pas realizimit te filmit Argjentina (nxenes shembullor i FMN-se, tamam si Shqiperia e '96-'97-es ) dhe kjo, nepermjet portretit te nje mikrokozmosi njerezor: nje lokali te vogel, bar-restorant ne Buenos-Aires, ku nje dite punesohet si kuzhinier Freddy, emigrant pa letra nga Bolivia.

Kronike racizmi ordiner, "BOLIVIA", per nga skenari nuk ka asgje origjinale, por ketu qendron dhe forca e filmit: si ka mundesi qe qenia njerezore te ç'humanizohet deri ne kete pike ??

Film "i vogel", por tmerresisht i sinqerte !

[autori]

Braziljania 21 vjeçare Hermila kthehet nga São Paulo bashke me bebin e saj, per tu strehuar tek gjyshja e saj ne fshatin e lidjes, ne pritje te babait te femijes se saj. Shume shpejt kupton se ai nuk do te kthehet më dhe se ajo nuk ka asnje te ardhme ne kete fshat te humbur. Hermila i futet punes per te mbledhur disa parà me qellim qe te kthehet edhe ne njere ne Sao Paulo dhe zgjedh nje identitet te ri: Suely.

Per regjizorin e ri Karim Aïnuz, ish-asistent i regjizorit te njohur amerikan Todd Haynes, ky eshte filmi i tij i dyte, pas atij "Madame Sata".

Regjizor sensibël, pra dhe film sensibël (dhe jo pak sensual !), por çuditerisht diçka nuk shkon.... pasi nuk më preku aq sa prisja... Portreti i vajzes se re eshte i realizuar, s'ke ç'i heq e s'ke ç'i shton, loja e saj - e mrekullueshme, por me duket se problemi qendron tek mizaskena, qe eshte shume "servile" ndaj skenarit.

Nje gje terheq vemendjen: nese lumturia nuk eshte gjithmone e hareshme, filmi provon se fatkeqesite nuk jane gjithmone te trishtueshme. Te shohim filmin e tij te ardhshëm... !

web-site i filmit : www.oceudesuely.com.br

[autori]

EXILE i regjizorit te njohur nga Hong Kongu Johnnie To.

Nje film me nje histori te thjeshte gangsteresh qe vriten per pasuri,por vlera qendron tek skenat e perkryera qe Johnnie To ka realizuar dhe levizja,fluturimi,vallezimi i kameras.

Më mire vone se kurre : e pashe dhe une dje "EXILED" te Johnnie To.

Prodhimtar i madh ky Johnnie To : 40 filma ne 20 vite karrierë. Nga dy-tre filma ne vit !

Kuptohet, ne suksesin e filmave te tij, ka ndikuar diçka qe nuk eshte e neglizhueshme : tematika e filmave qe ai realizon (pra filma me gangsterë), i ben filmat e tij te jene më te kollajtë dhe më aksesibël ( më te penetrueshem) se ato te ndonje regjizori tjeter po ashtu te talentuar kinez (te themi Jia Zhang-ke). Me kete rast, po me kujtohet Mizogutchi qe thoshte : "Oh, sigurisht qe une bej filma te mire, por ato te Ozu-se kane më shume merita se të mijtë, se ai ben filma më te vështirë".

Por plot talent ky Johnnie To-ja. Jam dakort. Per mua, vlerat ne kete film qendrojne pertej skenave te perkryera fluturuese dhe te stilizuara ne ekstrem (pse jo, s'jam fare kundra !!).

Por ajo qe mu duk interesante ne film, ishte forma totale e filmit : ne fakt, filmi eshte nje kronikë gangsterësh (bad boy) dhe skenari nuk eshte i nderuar mbi ndonje intrigë te veçante. Thene ndryshe, filmi eshte nje "Accatonne" pazoliniane (ecejake rrugaçesh, bad-boys), version 2007 !

Nje tjeter gje qe me beri pershtypje, jane karakteristikat ne dukje kontradiktore te te berit film nga Johhnie To, por qe ne fakt, jane karakteristika qe plotesojne njera tjetren: konkretisht, filmi eshte sa i sofistikuar (i hollë ne shije), aq dhe spektakolar, sa euforik aq dhe klas, elegant, sa humoristik aq dhe melankolik ! (po me kujtohet kuzhina aziatike: e ëmbël dhe e kripur ne te njejten kohe... miam maim ...

Dhe kane nje gje te mire filma te tille : konfirmojne qe filmat cilesorë me aventurierë nuk kane vdekur akoma !! Pra Sam Peckinpah apo Sergio Leone kane lene trashegimtare te denjë.

Nga ana tjeter, krijimtaria e Johnnie To më ben te mendoj per nje fenomen disi te çuditshem qe vihet ré tek disa kineastë te ketyre 20 viteve te fundit : ka regjizore te talentuar si Wong KarWai qe e fillojne karriren me filma te tille cilesore si ("Happy together", "Chungking express", "Fallen angel"), dhe pastaj kalojne gjithe e me teper ne manierizem te artit te tyre, (psh "2046" apo i fundit qe do dale se shpejti...).
Nderkohe qe te tjere si Johnnie To apo David Fincher (ne USA), po u ndodh e kunderta... Aq më mirë per ta !

[autori]

"Nuk lind grua, grua bëhesh !" ka pas thene filozofja franceze Simone de Beauvoir. Kete ka provuar te konfirmoje permes filmit te saj te pare regjizorja 28 vjecare Céline Sciamma.

3 vjaza te reja adoleshente "ngatarrohen" me njera-tjetren, por ne thelb filmi rrefen se si bihet ne dashuri dhe se si, ne jete, deshirat nuk jane te gjitha te realizueshme. Dhe aq me mire, se veçse keshtu behesh njeri.

Film shume shume interesant, por kuptohet, me te metat e tij, qe jane tipike per filmat e parë te nje regjizori. Konkretisht, nje fare akademizmi ne mizaskenë nga ana e regjizores, nga frika per te mos i "shpetuar" filmi nga duart, edhe pse nje gje e tille nuk ndodh hiç: regjizorja e di fare mire se ç'fare do me tregu permes filmit, dhe e zoteron atë nga minuta e pare ne te fundit.

per me shume, ne shqip, tek blog-u : www.salvatori.wordpress.com/

[autori]

Film i mire, biles shume i mire nga ky regjizor te cilit i kisha pare edhe disa te tjeter me pare.
Filmi tregon se si Malo, burre tek te 40-tat, i sapo divorcuar, deshiron te bleje nje shtepi, qe shitet me ankand. Por kjo shtepi i takon babait te dy vajzave tek te 30-at, me njeren prej te cilave Malo ben njohje. Dhe ne nje fare menyre, kupton se sa rendesi kane lidhjet shpirterore tonat, sidomos ato te femijerise (Malo ka 3 femije te vegjel) me vendin, shtepine ku jemi lindur e ku jemi rritur.

Film i thjeshte, pa sentimentalizma, por as "i thate" me dashje : thjesht njerezor.

Per me teper, ne shqip: http://salvatori.wordpress.com/

[autori]

Me kete film, rumuni 39 vjeçar Cristian Mungiu fitoi Palmen e Arte ne Festivalin e Kanës, 2007. ( http://www.forumishqiptar.com/showpo...&postcount=118 )

Film me buxhet te vogel (600 mije euro), filmi rrefen historine e nje avorti, ne Rumanine e Causheskut (1987), nga nje vajze e re studente. Ja, çdo të thoshte të abortoje në regjimin komunist. I xhiruar në një dekor natyral dhe me sekuenca të gjata planesh, ai rrefen abortimin e një vajze të re, 2 vjet para rënies së Çausheskut. Aborti ishte i ndaluar nga regjimi komunist, gra dhe mjekë rrezikonin burgun për këtë “krim”.


Surprize zhgenjyese: edhe pse jam fan i filmave rumune te ketyre viteve te fundit, film ne fjale mu duk shume i keq e me zhgenjeu pa masë...

E keqja kryesore e filmit qendron tek fakti se ai eshte tmerresisht i stisur, i rregulluar, i "mbeshtjellë" e i "lidhur" me spango si nje pako e gatshme, dhe nuk te jep asnje mundesi qe ta shikosh me gjak te ftohte. Kamera e regjizorit a thua se eshte programuar per te qene virtuoze dhe vetem virtuoze. Nje film qe nuk pushon nje sekonde te vetme, sa per te marre nje çike fryme. Ka diçka prej artificialeje ne kete film, diçka prej doping-u, si pune droge qe eshte veshtire ta konstatosh. Shkurt, filmi imponon nje mizaskene qe rpopozon nje forme te shprehuri qe nuk merr hiç parasysh permbajtjen.

E per me teper, filmi mu duk integristo-katolik... Nje plan i nje fetusi t nje bebeje te avortuar 4 muajshe pushton ekranin per 30 sekonda, si per te fajesuar heroinen e filmit per aktin e saj (gojete e liga thone se ne Kanë, regjizori eshte shprehur me shume rezerva per avortimin, pra pothuaj eshte kunder avortit... )

web-site i filmit : http://www.432-lefilm.com/

[autori]

Ka pas thene nje here Antonioni : "Te besh nje film, nuk eshte sikur te shkruash nje roman. Flober-i thoshte qe te jetuarit nuk ishte zanati i tij: zanati i tij ishte te shkruarit. Pikerisht, te jetuarit do te duhejt te ishte zanati i nje kineasti, dhe jo te shkruarit (ne kuptimin e shkrimtarllëkut, te romancierit, te rrefyesit".

Si duket kete ka perjetuar gjate realizimit te filmit te tij te fundit regjizori i talentuar francez Olivier Assayas : "BOARDING GATE" eshte nje film i shprehur vetem permes gjuhes se imazheve dhe i shpeton teresisht semundjes me tipike te kinematografise: letrarizimit te saj.
Jo se ne film nuk flitet, perkundrazi, flitet shume biles, por dialogu nuk ka pothuaj fare rendesi: filmit mund ti heqesh zerin, dhe ai eshte po aq i mrekullueshëm !

Po ç'fare rrefen "BOARDING GATE" ? Pothuaj hiçgje: nje lidhje dashurie midis nje vajze te re (luajtur nga e mrekullueshmja Asia Argento !) dhe nje ish bosi financash. Por per regjizorin "historia" nuk ka piken e rendesise (akoma ka njerez qe besojne ne "historira qe te lënë pa mend" ? ). Per regjizorin rendesi ka gjuha e te shprehurit te filmit, qe eshte teresisht gjuhe imazhi, dhe jo gjuhe shkrimtari, narracioni.

KRYEVEPER !

me shume, ne shqip : www.salvatori.wordpress.com/

[autori]

Ka diçka te berbashket midis "Boarding Gate", film qe komentova me lart dhe "Regjizorit te dasmave": te dy jane filma te ndertuar pêrmes imazheve ! jo se nuk flitet gjate filmit, flitet qe ç'ke me të, por edhe tek ky film, po te heqesh zerin, imazhet flasin vete !

Film qe rrefen me nje melankoli te papare Italine e sotme: "vendin ku qeverisin te vdekurit", siç thote personazhi kryesor, regjizor i njohur por i zhgenjyer nga nje Itali e fututr nen darën e normatives dhe institucioneve (kisha, sindikata...)

Ndofta ka diçka qe nuk eshte mundur te perfeksionohet nga regjizori Marco Bellocchio, per te bere te mundur qe filmi te ishste vertet nje capo lavoro (kryeveper), por gjithsesi, film i mrekullueshem, qe te shton deshiren per magjine e kinease !

[autori]

Kur ke 87 vjeç, sa çk'a regjizori i filmit ne fjale, dhe kur je babai i "Nouvelle vague"-s franceze te viteve '60-te, dhe kur ben filmin e tridhjete ne moshen gati 90 vjeçare, nuk te mbetet veçse te luash film me filmin tend, pra te argetohesh !
Keshtu ben dhe gati-90 vjecari Rohmer me filmin e tij te fundit: argetohet mez vehten duke na dhuruar nje film te mrekullueshem po aq modern sa dhe klasik !

Chapeau l'artiste !

[autori]

Ndersa Chabrol, regjizor dhe tjeter themelues i "Nouvelle vague"-ës franceze te viteve '60, vazhdon te ngulë kembe duke bere pothuaj te njejtin film ne krijimtarine e tij: dialogje tejet romaneske (te stër nënvizuara), film tejet rrëfimtar (narrativ), kritike e borgjezise provinciale franceze (ne rastin konkret, ne qytetin e Lionit) etj etj.

Jo keq si film, por pak si veshtire ti gjesh interesin filmit, kur ja njeh krijimtarine regjizorit dhe e di se ai tashmë e ka thene kete gje, pra "gjënë" qe e rithote ne kete film te fundit te tij ("Vajza e prerë me dysh")...

Shoku i Chabrol-it ne USA quhet nje fare... Martin Scosese !

web site i filmit : http://www.lafillecoupeeendeux.com/

[autori]

"THE BOURNE ULTIMATUM" eshte kapitulli i fundit i triptikut kinematografik, ku dy pjeset e para quheshin : "The Bourne Identity" (2002) dhe "The Bourne Supremacy" (2004).

Ky i treti, i bere nga i njejti regjizor qe pat bere te dytin, pra "The Bourne Supremacy" ( anglezi Paul Greengrass) eshte jo vetem me i miri, por nga filmat me te mire me aksion qe kam pare keto 10 vitet e fundit, per te mos thene ajka e ajkes se filmave me aksion !

Europianet kane nja 40 vite qe e kane zbuluar qe kinematografia NUK eshte literature (pra s'ka nevoje per "skenare" te nderlikuara, dialogje me kripë apo me sheqer lol ), por thjesht per imazhe qe flasin vete !

Kete ka kuptuar me siguri regjizori Greengrass per te bere nje film kaq te mire, kaq cilesor, edhe pse film me bum-bum (me aksion pra mo lol). Por qe me kete rast konfirmon se filmat e tille MUND te jene edhe cilesore, pra te mos e marrin spektatorin per koqekandari.

Ashtu sikuder Tom Cruise eshte defilnitivisht aktori më i mire boteror i viteve '90 (sidmos kur luante ne filma te tille te mrekullueshem si "Eyes wide shot" te KUBRICK-ut ose "M. I: Mission Impossible" të Brian De Palma-së), ashtu dhe Matt Damon-i, me sa duket, eshte aktori më i mire i viteve 2000. Ne filmin ne fjalë loja e tij tejet e moderuar dhe e bazuar pothuaj vetem ne shikime dhe levizje (Matt Damon gjate filmit flet apo nuk flet gjithesej veçse 10 minuta !!) eshte pa dyshim konfirmimi i tij si aktor i magjishëm.

bravo !

web-site i filmit : http://www.thebourneultimatum.com/

[Milkway]

lord of the ring " the followship of the ring "
" two towers "
" the return of the king "
nje nga filmat me te mir te te gjitha koherave

[autori]

Film guximtar, qe vendos paralele midis funksionimit te nje ndermarrjeje industriale ne ditet tona dhe nje periudhe te erret te njerezimit siç eshte periudha naziste.

Teme e veshtire per tu trajtuar, por realizuar jo pa sukses. Imazhe te forta kinematografike, edhe pse regjizori nuk ja ka dale plotesisht mbanë ne perpjekjet e tij artistike.

[autori]

Fitues i kameres se arte ne Kanë (filmi me i mire si filmi i parë nga nje regjizor i ri), per mendimin tim eshte jo vetem nje film i keq, por ndofta me i keqi qe kam pare kete vit.

Film koral (me shume personazhe kryesore njeheresh), tejet pretencioz, "Meduzat" eshte shembulli tipik se si nuk duhet bere nje film. Duke marre persiper te rrefeje jete njerezish qe kane probleme sentimentale, filmi kthehet ne nje video-clip qe zgjat 1 ore e 30 minuta (zakonisht video-clip-et zgjasin veçse 5 minuta !

[autori]

Ne festivalin e Kanes ne 2004-en, kur e pyeten Jean Luc Godard-in se cilat filma te festivalit i kishin pelqyer, u pergjigj: "dy filma: "The brown Bunny" te Vincent Gallo dhe metrazhin e shkurter "Demi tarif" te Isild Le Besco (asokohe, Le Besco ishte thjesht nje aktore e re 20 vjeçare qe realizonte metrazhin e saj te pare te shkurter).

Pas 3 vjtesh, pra ne 2007-en, aktorja Le Besco ka 23 vjeç, dhe realizon me ne fund endrren e saj, filmin e saj te pare, duke kaluar nga aktore ne regjizore.

"Charly" quhet filmi. E pashe dje. Dhe me pelqeu shume. Dhe eshte tejet origjinal. Dhe premton se tash e tutje, Isild de Besco do beje filma gjithe e me te mire !

web site i filmit: http://www.tamasadiffusion.com/sites...y-accueil.html

per me teper, ne shqip: http://salvatori.wordpress.com/

[autori]

Eshte hera e pare qe shikoj nje film kroat. Quhet "ARMIN" dhe tregon aventuren e nje adoleshenti bosnjak qe shkon me babane e tij per tu paraqitur ne nje casting per nje rol filmi qe xhirohet ne Zagreb (Kroaci) nga nje ekip gjerman filmi. Per me teper, Armini i bie fizarmonikes.

Film interesant, qe te ngjit po arrite te hysh brenda, duke i pranuar thjeshtesine e lojes, mungesen totale te muzikes (me perjashtim te prezantimit te Arminit me fizarmoniken e tij), thjeshtesine e subjektit. Filmi nuk bie ne karikatura e tilla si fshatarrlleku i Arminit dhe babait te tij te thjeshte bosnjak ne nje kryeqytet tashme modern apo europian si Zagrebi, as nuk merret me psikollogjine e personazheve. Dhe nese ka nje gje per te cilit filmit duhet ti heqesh kapelen, eshte gjetja e aktorit qe luan rolin e ARMINit : nje 13 vjecar qe pothuaj nuk flet gjate gjithe filmit por qe flet me trupin e tij, me syte, me levizjet. Gjetje e mrekullueshme !

Nese do ti kritikoja dicka filmit do te ishte respektimi i tepruar i skenarit, pra si te thuash, "Armin" vuan disi nen peshen e skenarit, duke mos i lene shance mizaskenes te jete me inventive dhe origjinale. Megjithate, nje film qe nuk besoj se do e harroj kollaj.

[autori]

Ka nje te mire filmi i pare i regjizorit te ri francez Marc Fitoussi : edhe pse eshte film koral, pra me shume personazhe kryesore -- (filmi rrefen odisete artistike te tre personazheve te ndryshem pa lidhje me njeri-tjetrin), fili nuk bie ne semudjen kryesore tipike te filmave korale qe eshe marrja persiper e te thenit te shume gjerave njeheresh, meqe jane shume personaze kryesore njeheresh. "Jeta e artistit" merr ne menyre modeste persiper te na thote vetem disa gjera si psh. ne shek. e XXI, na mbyti "STAR accademy", na mbyten shkrimtaret qe mbijne si kepurdha (te gjithe duan te behen poete !!), na myten aktoret e "talentuar" (te gjitheve u rren mendja se jane star kinemaje !!). Dhe ja del mbane ne tentativen e tij filmike, qe per me teper eshte e gjinise se komedise (ndofta gjinia me e veshtire ne kinematografi !!).

Po ashtu, "Jeta e artistit" ka nje te mire disi te fshehte qe nuk eshte kollaj ta konstatosh: arrin te gershetoje, si rralle ndonjehere ne kinematografi filmin autor (indipendent) me filmin (komedine) per publikun e gjere. Ne princip, personalisht une nuk jam per kete gje, sepse me duket nje debat pa buke, por ja qe nganjhere, disa regjizore ja dalin mbane !!

Shkurt, jam surprizuar nga nje film(komedi) pa pretendime, me mizaskene te thjeshte por shume te rrjedhshme, por qe arrin te transmetoje shume me teper art se sa filma te tjere pretencioze, por qe mbeten egocentrike, ne thelb. Gjithe pa rene ne gracken e telefilmit

Regjizor qe duhet ndjekur se cdo beje ne vazhdim, meqe filmin e pare e ka te qelluar (mua me pelqeu !)

[nimf]

Disa komente/reagime nga une mbi filmat e fundit qe kam pare.

Climates/Iklimler/Klimat:

Uzak/Distant, filmi i para 3 viteve i Ceylan, ka ne thelb idene e pa-aftesise komunikuese/afruese te personazhit dhe deshtimin e tij ne perpjekjet per te ndryshuar. Ne fakt e gjej disi ironike qe pas 3 vjetesh, regjizori ben nje film te ri me po te njejtin thelb. Vec ne ket film ai e ka ndertuar ket ide mbi dinamiken e nje cifti (Isa dhe Behar)te luajtur nga vete regjizori dhe e shoqja. Per me teper, ky film nuk eshte aq pasiv sa Uzak/Distant. Personazhet arrijne te luftojne inertine e tyre dhe hidhen ne aksion megjithese pasojat negative.
Nuk kuptohet pse cifti eshte bashke apo pse duan te ribashkohen. Po kjo nuk ka rendesi per regjizorin aq sa ka rendesi procesi i ndarjes. Ne nje skene te ndertuar hollesisht (kur jane per darke te miqte e tij) kuptojme qe agresiviteti mashkullor i Isa, mungesa e reagimit emocional te tij, papjekuria e Behar dhe merzia e vazhdueshem e saj jane disa nga arsyet e ndarjes.

Loja e kameras eshte gjeniale pasi spektatori nuk kupton c’ndodh ne moment, nese ata bejne dashuri apo jo, nese eshte nje enderr apo jo, nese personazhi po flet me vete apo me personazhin tjeter perkrah. Ne teresi, kjo loje fragmentuese e kameras te ben te ndiesh nje mangesi ne lidhjen e tyre, nje konfuzion qe sic ndjek personazhet ndjek edhe shikuesin.

Cfare une gjej brilante te ky film eshte se si regjizori arrin te krijoje nje ekuivalence mes karakterit dhe spektatorit. Kur karakteri eshte i dobet dhe konfuz po ashtu eshte edhe shikuesi (AI shkon te takoje ATE me shpresen per tu lidhur perseri megjithe dijenine e mos zgjidhjes se problemeve te tyre…une si spektatore, ndoshta e kondicionuar nga filmat me ‘happy ending’, pres dicka positive ne fund megjithese e dij qe keta karaktere nuk i lidh me asgje). Ne nje tjeter skene, personazhi ,megjithe pengesat e qellishme ne sfond , ben disa deklarata te planifikuara por qe ne ate moment une si spektatore nuk kuptoj a jane te sinqerta apo jo. Per me teper realizoj qe vjen nje moment kur personazhi vete eshte ne medyshje per sinqeritetin e atyre qe thote.

Metafora e ndryshimit te klimes gjate rrjedhes e filmit funksionon perfekshmerisht ne krijimin e dinamikes natyre –gjendje emocionale (diell gjate unitetit te lidhjes, shi gjate periudhes se largesise dhe bore gjate deshtimit perfundimar te lidhjes.) Ana vizuale: vecoj pamjet e mrekullueshme te debores qe Ceylan i thekson edhe ne Distant/Uzak.

Pjesa me e bukur e filmit per mua ishte nje nga skenat e fundit te filmit kur e dashura, pas nje nate pajtimi ne dukje, tregon nje enderr te saj (Behar ne fakt e njohim vetem ndermjet enderrave te saj). Nese ne gjithe filmin ajo ka qene melankolike dhe ngasheruese, ne ket skene ajo hapet ne nje hare qe te ben per vete. Reagimi I te shoqit eshte Vulgar, por perputhet me perfundimin e paevitueshem te kesaj historie dashurie te pafat.

Aktrimi ehste I fresket dhe jo konvencional. Personazhet jane lakonik, skenari I permbledhur. Cdo skene e detajuar hollesisht, levizjet e kameres ne fuksion te idese. Nje bashkim me natyren dhe tingullin. Nje zhgenjim i parashikueshem. Karaktere dyfish: te dobet e te forte. Spontan dhe te llogaritur. Te sinqerte dhe vet-shkaterrues me genjeshtrat e tyre. Ket film duhet ta shohin te gjithe ata qe lexojne ket teme verberisht.

The lives of others

Ky me pelqeu ne nje menyre te ndryshme (sigurisht) nga Climates: jo aq intensivisht. Nje film konformist, nje narrative e parashikueshme. Me shume me ngjau me nje film informatik sesa artistik. Me pelqeu humori sporadik. Euforia qe ndihet ne fund kur konflikti zgjidhet dhe personazhet gjejne paqen, e ben per mua te vlefshem filmin.

Inland empire

'Inland Empire' e kam pare 3 here. Cdo here detajet shtohen. Kuptoj qe ndoshta nje shpjegim koherent nuk eshte I nevojshem, por nuk rri dot pa vrare mendjen mbi skenaret e ndryshem. Lynch me duket I cmendur. I paparashikueshem. Nje shembull qe me vjen ndermend shpesh eshte kur prostitutat kercejne ‘locomotion’…nje pamje sa absurde aq mesmorizuese. Me duket sikur filmi qendron lart aftesive te mia gjykuese…me sakte: eshte e pamunduar te flas per te gjitha aspektet e filmit. Ne thelb Inland Empire eshte Mullholland Drive. Po atehere pse kaq shume pershtjellime te plotit? Duhet te permend faktorin ‘mister’ qe Lynch e ka perfeksionuar. Filmat e tij te zgjojne cdo nerv dhe hapin rruge cdo emocioni.

Happy together

C’te them une per ket film qe WongKar Wai ka bere para nje dekade tashme. Perfundimisht e gjeta veten tek prisja dicka…dicka qe te justifikonte c'ka kisha pare deri ne ate pike. Po pervec pamjeve piktureske apo kendeve te komplikuara qe filmonte kamera, nuk me terhoqi gje. Nuk e di pse regjizori shkon deri ne Buenos Aires…. me duket sikur ka dale nga elementi i tij…dinamika e qytetit eshte pak a shume si firme e regjizorit por ne ket rast ndihet shume pak.

Nje digresion: Lidhja eksplozive ne ciftit me duket tipike e meshkujve homoseksual. Zeniet, tradhetite, ri-bashkimi, drama, lekundshmeria, volatiliteti eshte me intensiv. Nuk e di ne ka baze psikologjike kjo po une nuk po shtjelloj me per sot.

Autor, pas ketij shkrimi s’besoj ke me goje te me akuzosh per braktisje forumi

PS: Edhe dicka...Nuk e di se si ne ket 3 vjecar (apo me shume?) qe kam ndjekur ket forum nuk kam ndeshur te flitet per ‘hedwig and the angry inch’, film qe ka dale ne 2001 dhe ehste historia e nje transeksuali nga Gjermania Lindore. Vetem para 2 muajsh nje shoqja ime ma sygjeroi (fatmiresisht) dhe jam kurioze ne ka ndonje fan te tij.