Poezi kushtuar Nënës.

[riza2008]

Dot nuk u ç'malla

Bjë jet' të tër' ndënja me nënën
Kurr' su ndava
Një jet' të tër' më priste malli
E dot su ç'malla

Edhe sa her' më shkuli veshin
Kurr' nuk qava
Një jet' të tër' i putha dorën
E dot su ç'malla

Edhe në gjum' ja ndjeja dorën përmbi ball'
Timen e kisha të gjithë botën si në përrall'
Kur kisha hall a kisha ndonjë brengë në shpirt
Buzëqeshje e saj si një mëngjes çelte një drit'
Buzëqeshje e saj më ndjek nga pas mua dhe sot
Një jet' të tër' ndënja me nënën su ç'malla dot

Kete poezi qe ke postur Beso me pelqen jashte mase.Nuk rrija dot pa i shkrojtur dy llafe.Nje nder poezite me me ndjenje qe mua me ben te terin per vete.Rrofsh qe na e rikujtove.Respekte

[Agim Doçi]

E ndjej mungesën tënde
pambarimisht...
T'a dish sa më merr malli?!...
Po po, mallli me merr kaliboç
e me çon drejt teje verbërisht...

Erdha dje tek varri yt i mermertë
Të vura dy lule jasemini...
Ndoshta me TY, perëndia u tregua e rreptë
...po e rreptë...se nuk lihet jetim Agimi!?...

Më ike TI nënë, dhe tashti më vjen në endrra
e unë pa TY këndoj një këngë që dikur t'a kushtova
E këndoj në trishtim... O Zot përherë më ther zemra
Nuk e di, vërtetë nuk e di! A më shumë të deshta, apo të adhurova...

[Pratolini]

Ti!
Më doje mua edhe Krishtin.

Kete varg nuk e kapa dot. Per mendimin tim shife dhe nje here.
Poezia ishte e mire !

[Agim Doçi]

Pratolini!

Nena qe vuajti me rande denimin e padrejte te te birit (Jezu krishtit), ka qenë Marija!. Nana ime, Shqiponja, vuante per ato 7 vite qe une ndenja ne mergim! Denim politik i padrejte, qe mua ma beri "e majta". Pra ashtu siç deshte dhe adhuronte Krishtin, qe u denua padrejtesisht nga Judenjte, ashtu me donte dhe i dhimbte nenes time, qe u denova nga maskarenjte. Por ti si moderator, mos u merr me krahasimin midis 2 nenave (Marijes dhe Shqiponjes). Ban mire te merresh me filozofine e vargut dhe me objektin poetik.
Respekte.


Do ishte qielli dhe me i kalter...!?
Do ishte hana ma pak e zbehte?...
Do ishte toka, ndoshta ma e pasur?!
Kur mungon Nana...nuk asht e lehtë.

Me mer shpesh malli, ta puth ne duar.
Me merr shpesh malli, tia degjoj zërin
para pasqyrës... s'i kam harruar
Kur Nëna merrte në duar krëhërin...

dhe zbukurohej, siç di veç nëna...
Kur nga sherbimi kthehej babaj.
Ja kish zili, madje dhe hëna...!
nga malli i madh..më vjen te qaj.

Tashti jam plakur, zbardhur nga thinjat
Madje dhe mbesat : - o GJYSH! - me thonë.
Seç NDJEVA MALL, PER TE GJITH Nënat.!!!
Sa shume kam mall...sa me mungojnë.

[Pratolini]

Por ti si moderator, mos u merr me krahasimin midis 2 nenave (Marijes dhe Shqiponjes). Ban mire te merresh me filozofine e vargut dhe me objektin poetik.
Respekte.

Po pikerisht kete po bej Agim ; objekti poetik nuk perben nje nocion abstrakt i ndertuar mbi eter, por eshte produkt i shume tullave te lemuara, mbivendosura, katrore ose jo, te lushnjes apo maqedonase...pra produkt i fjales. Vargu qe citova, del prej kuptimit te se teres, ose te pakten keshtu me duket mua. Gjate gjithe poezise i drejtohesh nenes tende, ndersa ne kete varg permend krishtin ; por krishtin e ka dashur Maria jo Shqiponja. Me keto qe me shpjegove, mendoj se mund te rregullohet fare thjesht : duke shtuar nje lidhes krahasimore "si". Pra :

Ti!
Me doje mua si Maria Krishtin.

[Agim Doçi]

Pratolini!
Ke shume te drejte! Vajta "dëm" për një SI - ndajfolje krahasimi. Sinqerisht eshte sakte. Por une kam tabiat te keq qe shkruaj direkt mbi ekran dhe pa u menduar gjate.
Te falenderoj

Nëse kjo botë është e trazuar
Dhe vetëm PAQE i duhet njerzimit
I gjeni gozhdët edhe dërrasat
Unë pranoj ritin e kryqëzimit.

[argjenddre]

shum te mira keto poezi

[Agim Doçi]

Seç më ikën dhe më lanë
Ata që aq shumë i desha
Ikën larg dhe më s’u pamë
Më pllakosi keqas vjeshta...

U thanë lulet, u thanë pemët
U thanë pishat në një majë
Të më hanë po presin vemjet
Shokët presin të më qajnë...

Them të iki, arratisur
Ku s’më njeh, s’më flet njeri
Mbi vetminë seç jam vidhisur
Si lypsar pa plang e shpi…

Ku të vete…ku të futem?!
Pyes erën edhe hënën
Para Zotit, natën lutem
Fat i keq më bëre gjëmën

Nuk e di se sa do zgjasë
Nuk e di sa do zvarritem
Vargu – vargun do të vrasë
Poezisë i kanë zënë pritën

Shkruaj, ndalem mbi një rimë
Gris fletore e radhua…
Humba gjithë dashurinë
As një gjë s’më ngeli mua

Ti m’i more, të gjithë endrrat
Më ke marrë dhe shpresën peng
Zot i Madh, merri dhe vjerrshat!
Gjithë kjo jetë qenka një rreng

[e panjohura]

Me mungon!
----------------
Me mungon dora jote
Me mungon ai ledhatimi yt
Me mungon zeri yt i embel
Dicka po me ngulfat ne fyt!

Me mungojn keshillat e tuaja
Edhe tani ne kete moshe
Me mungon edhe qortimi yt
Pa Ty cdo gje eshte bosh!

Me merr malli o Nene
Te qaj ne prehrin tend
Pa Ty me quanin jetime
Ah sa fjale e rende!

Kur mendoj per ty
Dhe vuajtjet e tua
Zemra po me digjet
Lotet me rrjedhin krua!

Tani kur u rrita
I lutem qiellit e tokes
Te lumtura qofshin
Te gjithe nenat e botes!
(I nderuari z.Agim nuk eshte poezi e shkruar ne menyren e duhur,por ndoshta me toleroni edhe qe nuk dij te shkruaj si ju Poet i nderuar!)

[salamanda]

Pershendetje te gjitheve!

KUR ISHA I VOGEL...

Gurabijen e dites se rroges,nga babai,
ma llufiste vellai per qejf,me mashtrime
Bluzen e lerosur me kumbulla te vjedhura,
ma lante ime moter te curku,me mallkime

Nena namusqare me romuze pa zarare;
me kujtohen syte e saj e vlaget.
Me fshiu prapanicen kur isha bebe:
asaj do t'ai fshij kur te plaket!