FBI: Ne ndjekje te rrjetit kriminal shqiptar ne Amerike

[BOKE]

Libri i të penduarit: Jeta ime me Anita Bitrin dhe bota e krimit shqiptar

SHKRUAN: Kevin Heldman

Intervistova akademiken Jana Arsovska, një profesore në Kolegjin John Jay, e cila ka pas punuar për Interpolin dhe është eksperte e krimit shqiptar dhe baltik. Ajo po shkruan një libër për bosët e krimit Acik Can, vëllezërit Dacic, (Hamdija e Ljutivia) Naser Kelmendin dhe rrjetet e tyre të gjera; emigrantët kinezë që përdorin Shqipërinë si urë; dhe Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, e cila prodhoi shumë të rinj që tani dinë të vrasin, por nuk kanë më një luftë për të luftuar. Në libër ajo dokumenton sasi të mëdha kokaine të kapura nëpër anije dhe identifikon kumbarët e njerëzve që përbëjnë listën most-wanted me klubet e hotelet, bizneset dhe lidhjet qeveritare. Njerëz si Princ Dobroshi, që i bëri fytyrës operacion plastik dhe u arratis nga burgu; dhe Dhimiter Harizaj, që u arrestua në mars nën akuzat e përfshirjes në rrjetin ndërkombëtar të drogës. Arresti erdhi pas kapjes së 200 kg kokainë, e cila u gjet e përzier me vaj palme që vinte nga Kolumbia dhe që iu nënshtrua rrugës së drogës nga Kolumbia, Spanja, Belgjika, Austria, Slovenia, Kroacia, Serbia dhe Maqedonia për të përfunduar në Shqipëri. Ishte sasia më e madhe e kokainës së kapur në historinë e Shqipërisë.

Krasniqët, sipas përllogaritjeve të saj, janë kriminelë të vegjël. Dhe nuk janë as të sofistikuar. Por ajo pranon se janë pjesë e rrjetit: Krasniqët, kriminelët e Detroit-it dhe një bandë e shpartalluar së fundmi në New Jersey.

Sigurisht disa lidhje me kulturën kriminale shqiptare janë më të forta se të tjerat. Fillo me repistët-kodoshët e rinj në You Tube me Lamborghini-s dhe disqet; që pozojnë në shesh- parkingjet në Bronx, Yonkers apo në 15 Mile Road jashtë Detroit-it; që veshin shalle me shqiponjën dykrenëshe; vringëllijnë kallashnikovët, ose bëjnë sikur; pinë hashash dhe bërtasin se kush është shqiptar me gjithëmend e kush jo. Ke pastaj grupet hip-hop, si The Bloody Alboz, TBA, Uptown Affiliates dhe Unikkatil, emrat e të cilëve janë familjarë për shqiptarët e rinj në rrugë dhe klube. Por edhe biznesmenët mesoburra, të lidhur me mafian shqiptare: Alex Rudaj dhe tipat e Korporatës së tij. Rudaj ende është në burg, ku s’hap gojë, sipas FBI-së. Ai i bëri paratë e tij e më pas u kyç pas operacionit të FBI-së Kali i Trojës. Për të mos harruar ndërmjetësit, bosë të vegjël e të pasofistikuar me anëtarët e bandës së tyre të përzier. Në vitin 2009 dy pilotë të moshuar u kapën tek po transportonin 10 kile kokainë nga Florida në Ocean City në këmbim të 15 000 USD. Ata ranë në rrjetën e një hetimi katërvjeçar mbi ndërmarrjet kriminale ballkanike. Të paktën 26 vetë u akuzuan për shpërndarje apo përpjekje për të shpërndarë heroinë, kokainë, armë, methamfetaminë, ekstazi, cigare e deri te atletiket joorigjinale.

Qendra e rrjetit ishte në Paterson, New Jersey (ku u arratis Merko nga Detroit-i, për t’u kapur më vonë) dhe lidhjet e saj ishin me Shqipërinë, Maqedoninë, Kosovën, Serbinë, Kanadanë, Holandën, Brooklyn-in dhe Staten Island. Të dyshuarit përdornin avionë për të importuar ekstazi, oksikontin dhe marijaunë nga Kanadaja dhe kokainë nga Florida, thanë autoritetet. Gjithashtu, ata po planifikonin të importonin ekstazi nga Holanda dhe heroinë nga Serbia e Turqia. FBI infiltroi në rrjet dhe bleu 300 mijë kokrra ekstazi, 2.5 kg heroinë dhe një revole 9 mm, dy armë automatike dhe bizhuteri të vjedhura. Përgjime zanore dhe video në restorantin Royal Warsaw dhe hotelin Borgata në Atlantic City ndihmuan për arrestimet.

Koka e grupit ishin Myfit (Mike) Dika, 44 vjeç, i arrestuar në një restorant shqiptar në Toronto; Kujtim (Timmy) Lika, 45, ende në kërkim dhe në listën Most Wanted të FBI-së për New Jeresy-n dhe, siç thuhet, kushëri i një tjetër Like që vuri një çmim prej 400 mijë USD për kokën e një prokurori nga New Yorku) dhe Gazmir Gjoka, 56 vjeç, që u arrestua në Shqipëri. Grupi përfshinte gjithashtu dikë që quhej Rodan Kote, i cili iu dorëzua FBI-së në aeroportin e Newark-ut.

Bëhej fjalë për një operacion global, por ishte gjithashtu pabesueshëm lokal. Jana Arsovska tha se një numër nga studentët e saj shqiptarë kanë padi, akuza apo lidhje të ndonjë lloji tjetër me anëtarët e organizatës nga New Jersey.

Ke gjithashtu ujqit e vetmuar dhe kriminelët me pajtim, një kombinim i frikshëm i aftësive të mëdha dhe paparashikueshmërisë totale. Ky tip ilustrohet nga Din Çelaj. Tani 27 vjeç, ai ia filloi në rrugën e krimit kur ishte 10 vjeç, për t’i ndërtuar vetes një listë që përfshin shantazh, shitje armësh, droge, vjedhje me dhunë, vjedhje dhe shitje makinash luksoze, pengmarrje, mashtrim bankar, mashtrim me sigurime, mashtrim me karta krediti, rezistencë ndaj arrestimit, pushtim shtëpie, të shtëna me armë në publik në një ndjekje me makinë dhe plumba ndaj një kamere trafiku në Bronx, pasi u fut me të kuqe. Kur ishte 16 vjeç badigardi i strip club-it Scores nuk e la të futej brenda. Ai telefonoi ca shokë, të cilët bllokuan trafikun në Queensboro Bridge, ndërsa Çelaj u var nga hekurat e urës me një automatik Uzi dhe qëlloi drejt klubit me 6 plumba. Në vitin 2009 ai rekrutoi një polic nga New Yorku, Darren Moonanto, për ta ndihmuar që të bastiste shpërndarësit e drogës. Llogarit edhe 17-vjeçarët shqiptarë të qyteteve, shumica e të cilëve ndihen të izoluar dhe të tëhuajëzuar. Ata janë rekrutë idealë për jetën kriminale. Një adoleshent, të cilin e njoh personalisht, është në një shkollë të ndërmjetme (për nxënësit që kanë probleme në shkollë). Ai është i vetmi fëmijë i bardhë atje. Ndoshta ai do t’i bashkohet ndonjë bande a diçka e tillë; ndoshta jo një bande me emër, por veç një grushti shokësh që veprojnë së bashku dhe do të ketë një sherr për një vajzë, apo për një borxh të pashlyer, ose do të takojë dikë me lidhje dhe do të përballet me një mundësi për të fituar para pa patur nevojë të punojë në një fast food dhe ai do ta pranojë.


Shqipëria, rasti special


Kam shkuar në çdo bar, kafene, furrë-buke dhe klub social në Bronx, Queens, Staten Island dhe Detroit që ka lidhje me Ballkanin. I dërgova letër një shqiptari që po shantazhohej nga dy shqiptarë të tjerë dhe që i trokitën në derë të armatosur me kërcënimin se do t’i përdhunonin gruan. Të dy ishin ushtarë të bandës së Krasniqëve. Burri qëlloi njërin për vdekje dhe plagosi tjetrin (vëllai i tij është në listën Most wanted të FBI). Kam telefonuar kaq shumë numra jashtë përdorimi, kam parë kaq shumë pseudonime ballkanike, kam shqiptuar keq shumë emra dhe lexuar numra pune që përdoreshin nga disa njerëz. Jam kërcënuar. Jam nxjerrë jashtë dhe më është mbyllur telefoni. Më është thënë kaq herë, sigurisht pasi kam filluar të bëj pyetje, se klubi në të cilin jam “është privat”. Dhe sigurisht më kanë injoruar. Më kanë pyetur vazhdimisht se pse interesohem për shqiptarët; burra muskulozë më kanë thënë “who gives a **** about the Balkans.” Kam biseduar me një motorist shqiptar mbushur me tatuazhe në 3 të mëngjesit, ndërkohë që po vriste orët me nja 20 motoristë të tjerë në një trotuar në Queens. Doli se kushëriri i tij ishte një ndër të paditurit në gjyqin e pritshëm të New York-ut. Ai ishte nga Bronx-i dhe në kraholin e lëkurtë kishte të stampuar shqiponjën jo shumë larg nga stema RIP (u prefsh në paqe!) Ai ishte aq njerëzor sa të fliste me mua, ndryshe nga një djalë në një bar që kishte frikë ose ishte shumë krenar për të pranuar se ishte shqiptar. Një shqiptar më ka falenderuar për atë që po bëj dhe një tjetër mesoburrë po shqiptar më tha se në njëfarë mënyre do të shpërblehem për gjitha këto ecejake nëpër burgje, rrugë, klube dhe komplekse banimi. Kam takuar plakun më të këndshëm në botë, një pronar shitoreje në Bronx me emrin Gjin Noku, i cili shet kaseta video, të cilat askush nuk i blen më. Më uli në karrigen e tij dhe më rrëfeu me durim historinë, politikën dhe kulturën shqiptare. Më tha se do të më tregonte gjithçka, duke përdorur edhe emrin, sepse atij s’i bëhej vonë. Më tregoi për gjithçka kish dëgjuar e parë dhe rreth kriminelëve të rinj shqiptarë. “Ata kanë vuajtur dhe një ditë duan të bëhen të pasur”, më tha. Më tregoi se për të emigruar në Amerikë ilegalisht duhen 20 mijë USD, duke shtuar se Amerika është edhe vetë e varfër, gjithsesi. Noku tha se e shoqja përfitonte kemp pas 11 shtatorit, pasi u sëmur gjatë pastrimit të zonës së Kullave dhe se i biri nuk dihet se si, por ishte përzier me jetën e krimit. Ai është një djalë i ri i pafajshëm, student në Fordham University. I biri, Spartak Noku, u arrestua - diçka që kishte të bënte me ekstazinë. I ati i shkroi Michael Bloomberg-ut që ta ndihmonte me pastrimin e rekordit të të birit, por nuk mori përgjigje. Më kërkoi mua ndihmë, duke më thënë se i biri ishte i pafajshëm. Spartaku është i depresionuar dhe do të fillojë punë si llogaritar, por sa herë kërkon punë e pengon rekordi kriminal. Më dha një flamur shqiptar, një glob bore shumë të bukur të Prishtinës dhe një statujë të luftëtarit anti-osman Skanderbeg. Nuk më mori asnjë lek.

Informatori

Para plakut ishte një informant anonim që më dërgoi një mesazh me emrat e kriminelëve të paarrestuar. Pas kësaj takova një kriminel shqiptar, i cili tha se ishte pronar i 6 kafeneve dhe ishte arrestuar 6 herë. Ky tipi ka një plagë plumbi dhe mban në xhep kartëmonedha 100-dollarëshe. Pas njëfarë kohe me jep e merr, ai vendosi të më tregonte se po punonte për FBI-në si informator. Më tregoi kartëvizitën e agjentit të tij të FBI-së. Informacioni që më dha ngjante i besueshëm, por lidhet me ngjarje që janë në vazhdim ose nuk janë konfirmuar ende nga institucionet. E dija se informatori mund të ishte duke më gënjyer. Nuk e merrja si të mirëqenë faktin se FBI nuk do të më gënjente; i pyeta agjentët nëse do të më gënjenin për të mbrojtur hetimin dhe shefi i tyre më tha se jo.

Më kanë gënjyer më parë sa i takon kësaj historie; edhe për gjërat më të thjeshta. Një pronar restoranti mbi të pesëdhjetat më tha se nuk njihte shqiptarë që jetonin në atë zonë dhe as kishte dëgjuar ndonjë gjë që lidhej me ta; një orë më vonë zbulova se restoranti i tij ishte përballë rrugës ku Manoku qëlloi mbi kundërshtarët e tij. Njerëzit më të parë me të cilët u ndesha në kompleksin e banimit aty pranë ishin shqiptarë dhe gjeta gjithashtu 6 kafene shqiptarësh brenda një perimetri prej dy blloqesh banimi. Informatori, një babaxhan i shoqërueshëm, i llojit dorën-mbi-shpatulla më tha se kishte ndihmuar në organizimin e një prej takimeve të Alex Rudajt me familjen Gambino. Ai përmendi dy kafene: Tony’s dhe Shelia’s. Sipas tij, në një akt të dhunshëm dhe mungese respekti Rudaj i zhveshi cullak Joe Gambinon dhe disa prej shoqëruesve të tij. Shqiptarët nuk kanë frikë nga një mafioz italian, shtoi ai. Ndoshta, ata ia kanë frikën vetëm një shqiptari tjetër. Më siguroi se as ai nuk ka frikë nga asgjë, përjashto një gjë: ai ka frikë për shëndetin e fëmijës. Ai preku simbolin e krishterë që varej në pasqyrën e pasme të makinës së tij. Më bëri një xhiro te shtëpia e tij në periferi; më vonë më ktheu në qytet. Më tha se nuk donte të shihej tek fliste me mua në kafenenë e tij, sepse mund të mendonin se isha i FBI-së. Mori foto të kartës sime të identitetit me celular. Vazhdonte të fliste dhe të përdorte celularin teksa ngiste nëpër autostradë. Njeh Gjovalin Berishën. Një i paditur në gjyqin e pritshëm, i cili, sipas tij, ka një kafene pranë një bari ku unë kisha qenë më parë. Thotë se Berisha është djalë për së mbari; nuk është i dhunshëm, por kokë e këmbë në trafikimin e drogës. Më vonë kontrollova dosjet e gjykatës dhe pashë se ishte kapur me 6 kg marijuanë dhe kishte pranuar fajin. (Policia gjeti në banesën e tij një revole dhe plumba për xhaketa antiplumb, por Berisha tha se nuk ishin të tijat). Informatori më tha gjithashtu se pronari i një bari në të cilin kisha qenë më parë ishte një trafikant i madh droge dhe se vëllai i tij është shoferi i një ministri në Shqipëri. Më dha dy emra që duket se ekzistonin: Gjelosh Krasniqi dhe Ened apo Eduard Gjelaj. Njëri është në burg për krime lufte; tjetri, një i lidhur me familjen Gjenoveze, në fillim ishte në survejim federal, ndërsa tani në një burg të New York-ut. Ai më dha emrat e dy partnerëve të tyre në krime, të cilët janë ende të lirë. Informatori më tha se ai ngrinte kurthe: bare dhe kafene ku luhej kumar ilegalisht dhe ku ftonte gangsterë të njohur, kriminelë dhe aspirantë në rrugën e krimit. Ai i bënte këto vende të dukeshin si klube të mafias, por të gjitha ishin të përgjuara nga FBI-ja. Disa informatorë marrin para për këtë, disa të tjerë lihen të qetë për krimet e tyre. Disa të dyja. Më tha se droga në Bronx zakonisht vjen nga Arizona, Kanadaja dhe Kalifornia, ku shitet më pas në baret dhe klubet e Astorias, ku ka shumë lokale nën zotërimin e emigrantëve nga ish-Jugosllavia, por edhe nga Greqia e Italia. Shtoi se ata bëjnë kujdes që droga të mbahet në Bronx dhe cash-i në Astoria, në mënyrë që, nëse kapen, nuk do t’i humbin të dyja. Një operacion i madh do të ndodhë së shpejti në New York dhe rreth 50 vetë do të kapen. Shqiptarë dhe italianë, më tha. E pyeta se nëse i jepej mundësia të jetonte një jetë tjetër nga fillimi, çfarë do të bënte. As nuk u mendua fare: do të ishte agjent i FBI-së. Lë kokën për FBI-në.

Një histori New York-u

Anita Bitri ishte një këngëtare e njohur shqiptare, e cila hitin e saj të parë e pati në moshën 16-vjeçare dhe më 1996 u zhvendos në Shtetet e Bashkuara, në Staten Island, për të provuar fatin. Më 2004, ajo, nëna e saj dhe e bija vdesin në një aksident tragjik; helmim nga monoksid karboni ndërsa flinin gjumë. Në atë kohë Anita po shoqërohej me një shqiptar të quajtur Parid Gjoka, i cili do të shkruajë një libër mbi këtë dhe të tjera ngjarje të jetës së tij. 375 faqet e para janë shkruar tashmë. Vetë Gjoka është i famshëm, në një farë mënyre, megjithëse nuk është në asnjërin prej sistemeve të të dhënave ku një gazetar mund të gërmojë nëse do ndonjë informacion mbi të. Në librin e tij ai gjithashtu do të tregojë edhe për vitet që ka kaluar duke qenë krimineli shqiptar më aktiv. Gjoka, 33 vjeç, erdhi në Amerikë kur ishte vetëm 17 vjeç, me një vizë 6-mujore në xhep dhe me qëllimin për të mos u kthyer më në Shqipëri. Sipas tij, erdhi për një jetë më të mirë. Në fillim punoi në ndërtim, si roje parkimi, shtrues çatish dhe kohën e kalonte nëpër kafenetë shqiptare në Ridgewood, Queens. Këtu u takua me Kujtim Konçin, një i shok i vjetër nga Tirana, i cili, sipas Gjokës, në Shqipëri njihej si një nga gangsterët më të mëdhenj. Gjoka e donte atë stil jete. Nga viti 2000 dhe deri në arrestimin e tij të fundit më 2008, ai kreu vetëm krime; sipas tij, përditë. Nisej drejt Michigan-it për të marrë 20-30 kg marijuana që vinte nga Kanadaja dhe e sillte në New York, me Konçin që e ndiqte nga pas, në rast se ndalohej nga policia gjatë rrugës. (Plani ishte që Konçi të përplasej me makinën e policisë dhe të thoshte se e kishte zënë gjumi në timon.) Gjoka tregon se çdo ditë trafikonte 30-60 kg marijuana. Në zonat e pushimit afër Buffalo-së dhe Syracuse-s takonte personin e kontaktit, një femër; hipte në sediljen e pasme dhe në një ndarje të fshehtë hidhte mijëra dollarë amerikanë, të cilët ajo i kalonte matanë kufirit për të paguar furnizuesit në Kanada. Në makina me xhama të errët ai negocionte marrëveshje droge që vlenin më shumë se 100 000 USD, ndonjëherë me njerëz që në të kaluarën i kishte grabitur. Përpara se të bënin ndonjë biznes bashkë, ata kërkonin që të shihnin familjet e njëri-tjetrit si edhe të shihnin ku ata jetonin, si garanci.

Gjoka, ashtu si dhe vëllezërit Krasniqi, kishte bandën e tij dhe të dyja palët punonin së bashku për marrjen dhe shpërndarjen, e qindra kileve marijuanë nga Kanadaja. Më 2005 pati një sherr mes dy bandave. Dikush i nxori thikën Gjokës. Gjoka nuk u tregua burrë e të luftonte. (I dërrmuar nga vdekja e Anitës një vit më parë, ishte kthyer në përdorues i rëndë i drogës.) Më vonë, po atë vit, Krasniqët refuzuan të paguanin për një dërgesë marijuana që kishin marrë nga Gjoka. Gjoka dhe Plaurent Çela, pjesëtar i bandës së tij, shkuan të flisnin me Krasniqët. Saimir (Sammy) Krasniqi e kërcënoi me armë. Krasniqët nuk luajnë. Ata nuhatën një çast dobësie dhe u vërsulën që të merrnin kontrollin. Vendet ku rrinin zakonisht pjesëtarët e bandës Gjoka u bënë pre e sulmeve të dhunshme. Lufta sapo kishte filluar. Banda e Gjokës, që përfshinte Erion Shehun, Skënder Çakonin, Çelën, Gentian Carën dhe një burrë të quajtur Visi u përgatitën për betejë, ashtu sikurse edhe banda Krasniqi. Ata rrëmbyen dhe rrahën një pjesëtar të bandës Gjoka, të quajtur Tani, krahu i djathtë i Gjokës. Tani pranoi të bëhej një gjoja agjent i dyfishtë dhe të spiunonte Gjokën. Më vonë ai, i ngriti kurth Gjokës kur e regjistroi duke folur për drogën dhe krimet, dhe tani është duke bashkëpunuar me qeverinë. Banda e Krasniqëve vrau Shehun, dhe banda e Gjokës, në shenjë hakmarrje, vunë në shënjestër Bruno Krasniqin, teksa dilte nga një bar në Astoria, Queens. Sipas prokurorëve, Gjoka i drejtoi pistoletën, Çela Uzin (mitraloz izraelit) e tij dhe Çakoni me një pushkë gjahu bërtiste “Qëllo!Qëllo!”, por Gjoka humbi kurajën. Ndërsa Çela humbi respektin për Gjokën. Një nga anëtarët e bandës së Gjokës kaloi në anën e Krasniqëve. Çela u kthye në Shqipëri për varrimin e Shehut dhe pikërisht këtu ai u bë mik i ngushtë me një nga vrasësit e Shehut, anëtar kryesor i bandës Krasniqi. Krasniqët fituan. Tani ata zotëronin biznesin e marijuanës. Dy prej anëtarëve të bandës Krasniqi u kthyen në Shqipëri. Njëri prej tyre ishte Almir Rrapo, zyrtar civil në një prej ministrive shqiptare. Tjetri ishte Gentian Kasa, i cili në vitin 2007, në Brooklyn, qëllohet për vdekje. Ai ishte njëri prej dy ushtarëve që u shfaqën te dera e shtëpisë duke kërcënuar se do përdhunonin gruan e dikujt.

Skënder Çakoni, një pjesëtar i bandës Gjoka, do të arrestohej për zotërim të 52 gramëve kokainë dhe një tjetër 40 gramëshi të fshehur në frigorifer. Në momentin e arrestimit atij iu gjetën peshore dixhitale, mullinj, një shishe Inosita (hollues për narkotikët), qeska plastike Ziploc, një thikë ‘flutur’, një stun gun, një pistoletë, një BB gun (armë me plumba llastiku) dhe dy radio Motorola të tipit “Talkabout”. Çakoni gjithashtu është akuzuar si personi që furnizonte Gjokën me marijuana Arizone, malli më i lirë. Më 2007 në New York ai kishte 100 kg marijuana, gati për shitje, dhe njëherë i kishte dhënë Gjokës makinën e tij që të sillte një sasi të madhe marijuane nga Detroit-i. E transportonin në çanta të mëdha hockey. Tani që bërrylat e kishin nxjerrë jashtë lojës së drogës, Gjoka dhe të tjerë, filluan të merreshin me trafikimin e të huajve dhe shpërndarjen e Ecstacy, si edhe vjedhje. Gjoka dhe çunat e tij vodhën nga një firmë catering 64 000 USD. Hynë me dhunë në apartamentin e qiramarrësit të tyre në Queens, duke kërkuar shuma të mëdha parash që ata mendonin se ishin aty. Një burrë i quajtur Hasan i informoi se një çift, që kishte në pronësi një dyqan stolish, mbanin në shtëpinë e tyre gjëra me vlerë; ata hynë me dhunë dhe vodhën stolitë, të cilat i shitën për 3000 USD. Pasi morën një informatë (nga Anxhelo) për një shtëpi në Yonkers, ata arritën të merrnin 7000 USD para të thata, dy ora si edhe një stilolaps-pistoletë. Axhelo u jep një tjetër informatë; një shpërndarës droge nga Yonkers do të largohej për ca ditë, duke lënë në shtëpi 2 milionë USD para të thata dhe Ecstacy; arritën të helmonin me mish qentë e tërbuar që bënin roje, por u desh ta braktisnin kur erdhën policët. Bastisën shtëpinë e një tjetër shpërndarësi në Bronx, River Road, por këtu arritën të merrnin vetëm një armë të vjedhur. Gjoka thotë se ka marrë pjesë në 40-50 vjedhje. Ka pasur edhe një kërkesë, nga një burrë i quajtur Louie, për zjarrvënie në një fabrikë në Jersey, e ndjekur nga dy zjarrvënie të tjera. Gjoka, bashkë me një burrë me emrin Gentian Nikolli, zbuluan një vend në Vermont, afër kufirit kanadez. Në tre raste të ndryshëm ata u munduan të fusnin emigrantë ilegalë nga kjo pikë; një herë 4 aziatikë, dështim; një herë pronarin e një restoranti (kombësia nuk dihet), që përfundoi me sukses, dhe njëherë një kroat, që përfundoi me arrestimin e kroatit. Më 2007, vetë Nikolli u arrestua nga agjentët federalë ‘me presh në duar’, ndërsa mundohej të kalonte ilegalisht disa të huaj. Gjoka gjithashtu pranoi se i jepte para njërit prej çunave të vet për të transportuar drogë nga Kolumbia në Shqipëri. Më 2004 u arrestua për armëmbajtje pa leje, më 2005 për ngarje makine në gjendje të dehur, nga emigracioni më 2007 dhe për një sherr në një bar më 2008. Pikërisht për këtë sherr do të arrestohej nga agjentët e FBI-së pak para riatdhesimit të tij. Më 2009 firmosi një kontratë-marrëveshje me qeverinë. Prej një avokati mbrojtës kam dëgjuar se Gjoka ka shpenzuar 180 000 USD për shërbimet e tij, dhe se në fund të gjithë kësaj ai do të marrë një emër të ri, një identitet të ri, dhe një vend në program special për mbrojtjen e dëshmitarëve. Sipas dëshmive të Gjokës, të gjitha këto ngjarje janë të vërteta. Por ai u detyrua nga prokurorët të kalonte në sitë librin e tij të papërfunduar, radhë pas radhe; të ndante të vërtetën nga trillimet. Gjoka pranoi ato që dukeshin, të paktën për të, si kundërvajtjet më të vogla të mundshme: sipas sugjerimeve të një prej bashkëpunëtorëve të tij kriminelë, ai gënjeu për disa prej ngjarjeve që janë në libër për ta bërë më të shitshëm.

Gjyqi

Gjyqi i parë i bandës shqiptare në New York filloi këtë javë, në një gjykatë federale në Pearl Street, në Lower Manhattan. Në fillimin ishin 9-11 të akuzuar; gjashtë kanë pranuar fajësinë, duke përfshirë edhe Daniel Bertram Weis (gjithashtu i njohur me emrin Daniel Weiss, Berti, Albert Tamali, Temali dhe Tamoli), një me 7-klasë shkollë nga Michigan-i, i cili ishte pjesë e rrjetit të trafikut të marijuanës nga Detroit-i në Bronx. Fajësinë e pranoi edhe Gentian Nikolli, 34, i cili erdhi nga Shqipëria kur ishte 21 vjeç, ka patur armë dhe dokumente të falsifikuara, ka folur për grabitjen me armë të një makine të blinduar dhe, sipas prokurorëve, në komunitet ishte i njohur për gjuajtje me thika, grushta, shkelma në fytyrë dhe kryerjen e një sërë aktesh të dhunshme një numër të konsiderueshëm herësh. Edhe ai ka rënë viktimë e këtyre shpërthimeve të pakontrollueshme. Pronari i një bari në Ridgewood i pagoi siguracionin për lirimin me kusht.

Më 13 maj 2003, Kryeprokurori i Shteteve të Bashkuara kërkoi bërjen publike të marrëveshjes së arritur me zyrtarin civil shqiptar Almir Rrapo. Kur i kërkova sekretares së gjykatës një kopje të kësaj marrëveshjeje më tha se stafi i gjykatësit akoma nuk e kishte sjellë lejen që e bënte dosjen publike, kështu që mua m’u desh të bëja një kërkesë. Në darkë më erdhi dokumenti që kërkoja. 28-vjeçari Almir Rrapo, me një master në Shkenca Politike, pranoi fajësinë për 9 prej akuzave dhe pranoi të bashkëpunonte me qeverinë amerikane. Ka pranuar se nga viti 2002 deri më 2010, në Manhattan, në Queens, në Detriot, dhe kudo tjetër, ai ka qenë pjesë e një rrjeti që shpërndau 100 kg marijuana (me vlerë 3 milionë USD), grabitjen e një shpërndarësi marijuane, rrëmbimin e një shpërndarësi rival, planifikoi vrasjen e një furnizuesi, dhe vrau Erion (Lonka) Shehun. Rrapo gjithashtu pranoi akuzën e zotërimit të Ecstacy me qëllim shitje dhe furnizimin e të tjerëve me armë, përfshi edhe një silenciator. Masa e dënimit do të jepet më 11 korrik. Për Gentian Çarën, nga Toronto, i cili më vonë do të vendosë nëse do të dalë para gjykatësit bashkë me vëllezërit Krasniqi, vetëm, apo do të pranojë fajin, çështja u rëndua qysh ditën e parë të gjyqit. Shteti ka 35 orë regjistrime, në audio, në gjuhën shqipe, 99 minuta evidencë filmike dhe 9 000 faqe tabulatesh telefonikë. Çara insiston se evidenca në ato regjistrime do të ndihmojë çështjen e tij. Përkthyesja tregon se deri tani ka dëgjuar rreth 100 telefonata, shumica e tyre në anglisht dhe rreth 13 telefonata në shqip. Puna për përkthimin e telefonatës së parë në shqip ka filluar. Gjatë dëshmisë së tij një agjent i DEA-së shpjegoi rrjetin e ‘barit’ në New York City: grada e ulët e ‘barit’ komercial të rritur në ambiente të jashtme dhe që vjen nga Meksika (i presuar, i mbështjellë me letër plastike, i lyer me kimikate që fshehin erën, i mbështjellë përsëri, i paketuar dhe i postuar), 500 dollarë për pound, në treg shumice; ‘bari’ nga Arizona (gjithashtu i rritur në Meksikë, quhet Ari apo Zona), 1000 dollarë për pound; bar nga kopshti i Xhamajkës, 1500 dollarë për pound; bar hydroponic (i rritur në ujëra minerale dhe jo tokë) apo butike (zakonisht i rritur në veri perëndim të ShBA-ve, California-në veriore apo British Columbia (Kanada); bud, nuk presohet shumë, paketim me vakum apo nxehje, që në treg shumice shkon për 4000-6000 dollarë për pound, ndërsa në rrugë ka një vlerë prej 14 000 dollarësh.

Nga gjyqi i parë kanë ngelur vetëm Plaurent Çela dhe Skënder Çakoni, i cili duket më i forti nga të dy. Para nëntë vjetësh DEA bastisi apartamentin e tij në Bronx. Ai ishte krahu i fortë i Gjokës, shpërndarësi dhe zëvendësi i tij; gjithmonë në kërkim të marrëveshjeve të drejtpërdrejta me lidhjet kanadeze, por që asnjëherë nuk e la punën e tij në një lokal picash. Kur të gjithë u çuan në këmbë për gjykatësin që po hynte në sallë, ai ishte i vetmi që i mbante duart të lidhura nga pas, sikur të ishte gjithmonë gati për t’u arrestuar. Ka pamjen tipike të një djali rrugësh; flokët të përlyer, të krehur prapa, gjithmonë duke u zënë me avokatin e tij, paksa i plakur, shumë i dobët, shumë ‘i rrugës’ për kostumin e tij, apo çfarëdo lloj kostumi që të veshë. Çela, 29 vjeç, duket si një fëmijë dhe disa herë një buzëqeshje formohet në fytyrën e tij. U dërgon një puthje prindërve të tij, të cilët flasin një anglishte të çalët, dhe së bashku shkëmbejnë disa fjalë memece në shqip. Unë dhe prindërit e tij jemi ulur afër njëri-tjetrit në sallë, megjithëse jemi të vetmit aty. Prindërit e Çelës, sidomos e ëma, duken se janë të tensionuar dhe shumë të shqetësuar për birin e tyre. Më tregojnë se po shpenzojnë të gjithë kursimet e tyre dhe se ai është i pafajshëm; e ëma gati sa nuk shpërthen në lot teksa më tregon këto. Më tregojnë historinë e tyre, historinë e të birit, pastaj pendohen; thonë se nuk duhet të më thonë asgjë për sa kohë që gjyqi vazhdon, kështu që unë disa detaje nuk do i bëj publike. Shqetësues është fakti se, megjithë shumat marramendëse që po harxhonin për të paguar avokatin mbrojtës, ata nuk e kishin idenë se çfarë po ndodhte me gjyqin e të birit. U mundova t’ju shpjegoja rolin e jurisë, rolin e gjykatësit, çfarë ndodhte në lidhje me vendimin, dënimin, çfarë ishte voir dire (betimi për të treguar të vërtetën), çfarë ishin sidebars (kur avokatët i afrohen gjykatësit, për të diskutuar diçka që publiku nuk duhet të dëgjojë). E ëma, një e më dy vraponte drejt avokatit të të birit, derisa ky e urdhëroi të ulej e ta linte të bënte punën e tij.

Kur Gjoka dëshmoi, ai solli detaje mbi vdekjen e këngëtares Anita Bitri, megjithëse askush nuk ia kërkoi. E quajti ‘shpirtin binjak’, dhe se vdekja e saj ishte rrënimi i tij. E donte siç nuk kishte dashur askënd tjetër në jetë. Ishte ai që i gjeti trupat e pajetë. Pas vdekjes së saj disa herë i kaloi nëpërmend mendimi për të vrarë veten. Filloi të abuzonte me drogën, për ta hequr mendjen nga ajo. Disa herë i është shfaqur fantazma i saj; nga dhimbja gati sa nuk u marros. Pas dëshmisë së Gjokës, disa prej avokatëve mbrojtës u mblodhën së bashku, duke qeshur. Talleshin me ‘shfaqjen e shpirtit’ të Gjokës dhe atë çfarë ai tha për vdekjen e shpirtit binjak.


*Marrë nga CapitalNewYork.com

MAPO

[Albo]

I dënuari përjetë në SHBA: Më spiunuan shokët shqiptarë

Genc Kondi

Gazeta Shqiptare" nis sot ciklinme shkrime nga shtypi amerikan, kushtuar krimit të organizuar me origjinë nga vendi ynë, që ka vepruar dhe vepron ende në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Aktualisht, në SHBA po zhvillohen gjyqe të bujshme të grupeve të akuzuara për vrasje, trafik droge e një serë krimesh të tjera, ndërkohë që shumë anëtarë të bandave tashmë kanë marrë dënimin, shumica me burgim të përjetshëm dhe po e vuajnë atë në burgjet amerikane. Kush janë personazhet më të spikatura të rrjeteve kriminale shqiptare përtej Atlantikut? Çfarë tregojnë ata për jetën dhe veprimtarinë e tyre? Gazetarët amerikanë shkruajnë me hollësi për disa prej këtyre personazheve, madje edhe duke organizuar takime e intervista në burg. Sa më poshtë, është pjesa e parë e intervistës që Kevin Heldman ka realizuar këto ditë me një prej këtyre personazheve, Ketjol Manokun, me pseudonimin "Keti". Shkrimi është publikuar para katër ditëve në shtypin e SHBA-së.

* * * * *

Për të kuptuar historikun e krimit të organizuar shqiptar në Nju Jork, ku po zhvillohen këto ditë gjyqe për të akuzuar lidhur me vrasje e trafik të drogës, të tillë si vëllezërit Krasniqi e bashkëpunëtorët e tyre, tepër të dhunshëm m'u desh të shkoja në Miçigan. Pesë orë rresht, në një burg pranë kufirit me Kanadanë, u ula në një tryezë përballë Ketjol Manokut. Ai mbahet brenda për vrasje: dhjetë shkelje të akteve ligjore. Apeli i fundit, i bërë prej tij, u hodh poshtë një ditë para se ta takoja. Ai është një djalë më se 100 kile dhe rreth 1. 80m i gjatë, me kokë të rruar dhe me mjekër vikinge. I thashë se më dukej mjaft i fuqishëm. M'u përgjigj se kishte qenë më i fuqishëm dhe më i fortë, por, pas një aksidenti me makinë, disa kohë më parë, nuk kishte më mundësi të ushtrohej si më parë. E vetmja gjë, që mungonte tek ai, ndryshe nga profili klasik, ishte tatuazhi. Sipas dosjes së burgut, ai nuk ka asnjë të tillë në trup. Por, gjatë intervistës, ai ngriti mëngën dhe më tregoi diçka që, me sa duket, ishte bërë në burg: një shqiponjë dykrenore, rreth 20 cm e gjatë, në pjesën e sipërme të krahut, që i bën të njohur shqiptarët kudo që janë.

Shqipëria
30-vjeçari "Keti" Manoku kishte jetuar në përputhje me kodin ushtarak, që kur kishte qenë ushtar në Ballkan. Më vonë, ai sërish ishte ushtar, por në rrugët e Amerikës. Shtatë vitet e fundit, ai ka qenë i mbyllur në burg dhe duket se këtu do ta mbyllë edhe jetën e tij. Më tha se, në fakt, burgu është tepër i lehtë. Është si të bësh shkollën e lartë. Në Shqipëri, tha e kishin rrahur një herë policët, deri sa këmisha bojë gri ishte skuqur fare nga gjaku, aq sa policët i kishin hequr nga detyra një ditë më pas dhe atë e kishin lënë të lirë. Kishte qëlluar për herë të parë me armë kur ishte 11 vjeç, me një pistoletë ruse. Dikur, ai dhe një shoku i tij kishin parë dy njerëz të qëlluar pranë tyre. Njeri vdiq menjëherë, ndërsa tjetri ishte plagosur për vdekje. Shoku i Manokut i kishte hequr nga koka kapelen e të vdekurit dhe e kishte vënë në kokën e tij. "Robo, ktheja kapelen të vdekurit!", - i kishte thënë Keti shokut.
Një numër shokësh të tij nuk janë më gjallë. Ishte adoleshent në Shqipëri në vitin 1997, kur ai vend u marros. Pas skemave piramidale, vendi u shkatërrua, një parti politike e opozitës hapi burgjet dhe i la të dilnin të burgosurit. Të gjitha llojet e armëve dhe municioneve të policisë, të ushtrisë, madje edhe artileria e rëndë u braktisën dhe mund t'i merrje lirisht dhe njerëzit i morën. Një ditë, kur po qëndronte me shokët mbi disa gurë para një servisi makinash, erdhi një automjet, nga i cili dolën disa vetë, njeri prej të cilëve, me një kallashnikov në dorë, iu drejtua njërit prej shokëve të Manokut "Çfarë i keni bërë makinës sime?" Automatiku iu drejtua djalit në gjoks dhe ai u ngrit në këmbë. Më pas, disa krisma dhe shoku i Ketit u qëllua disa herë. Manoku hyri brenda të marrë armën, mekaniku e mori atë dhe e hodhi përtej gardhit, ndërkohë që vrasësi me të tjerët u larguan. Asnjë nuk u arrestua. Manoku nuk e kishte qejf shkollën dhe e la kur ishte 16 a 17 vjeç. Në moshën 19-vjeçare, ai bëri një vit ushtri, në reparte të ngjashme me forcat speciale, siç shpjegon në mënyrë të paqartë. Nuk tregon shumë gjëra lidhur me stërvitjen që ka bërë, vetëm thotë se u mësua të imponohej duke u treguar i dhunshëm. Shkoi në Greqi, u ngatërrua edhe aty me disa krime, duke përfshirë falsifikimin e parave dhe e kthyen sërish në Shqipëri. Ai kishte pesë pasaporta të ndryshme.
Erdhi në Amerikë në vitin 2001, duke kërkuar një jetë të re. Kaloi nga Meksika, pa ditur asnjë fjalë anglisht.

Amerika
Familjen e kishte në shtetin e Miçiganit (kontetë Makomb dhe Okland). Punoi në restorante dhe fillimisht banoi në zona getosh. Ai dhe një shok i tij një herë u ndaluan nga dy zezakë adoleshentë me motorë, por që dukej që nuk ishin fort esëll. Keti bashkë me shokun e tij i sulmuan, u morën armët, motorët dhe i përzunë. Ai i shiti pistoletat më pas. Nga restorantet, kaloi në punë të tjera. Punoi si agjent sigurie, bashkëpunoi në organizimin e koncerteve të këngëtarëve shqiptarë në Miçigan dhe krijoi edhe një firmë të vogël pastrimi. U përfshi edhe në veprime force, duke detyruar të tjerë që të paguanin borxhe, që u kishin marrë kriminelëve. Konkretisht: një shqiptar mund të kthehet në rrugë joligjore në amerikan, duke paguar një tarifë prej 12 mijë dollarësh; ai ka paguar 8 mijë dhe me të mbërritur në Amerikës, nuk do të paguaj pjesën e mbetur. Manoku ishte personi që kishte detyrë ta bindte që të shlyente detyrimit.
Më thotë se dikur zbuloi që kishte rreth e rrotull disa bashkëpunëtorë shqiptarë të FBI-së dhe se FBI-ja i ishte vënë pas. Kur ishte një herë në një kafe me vëllezërit Krasniqi dy gangsterët shqiptarë të Nju Jorkut të kalibrit të lartë, gjyqi i të cilëve sapo ka nisur, një vajzë që pretendonte të ishte artiste kolegji, erdhi disa herë, duke kërkuar ta lejonin të bënte një portret të njërit prej tyre për një detyrë klase. Manoku thotë se, një herë që ajo shkoi në banjë, ai i hapi portofolin dhe pa se aty kishte portrete të detajuara të të gjithë atyre. Ai i zhduku skicat dhe ajo nuk u duk më, po ashtu u zhduk edhe një furgon i mbyllur, që disa herë ishte parë të parkohej para kafenesë. Flet për një shok të ngushtë, që kishte pasur, një shqiptar, të cilin e kishin vrarë në një koncert në Miçigan, tregon si shkonte në Nju Jork për të takuar Krasniqët apo për të ruajtur vilën e gangsterit, Pol Kastelano. Më tej, rreth dy shqiptarëve, shokë të tij, të cilët kishin ardhur në Çikago për një pazar droge me amerikano-latinë, por që i kishin vrarë dhe u kishin djegur trupat. Ai kishte shkuar për të mësuar se ç'kishte ngjarë, por për këtë nuk u krye asnjë arrestim.
Një herë i theu dhëmbin dikujt dhe e futën në burgun e kontesë. Frekuentonte kafenetë në zonën e Detroitit dhe aty takoi Krasniqët. Kishte qenë një gangster tjetër nga Shqipëria, Elton "Toni" Sejdari, që i kishte prezantuar.
Keti nuk vishte kostume të shtrenjta, nuk i mbante flokët me stil të modës dhe nuk kishte "Kadillak", siç parapëlqenin Krasniqët, të cilët, sipas një burimi tjetër, konsideroheshin si "gangsterë xhentëlmenë". Manoku nuk ka asnjë lloj stili. Nuk mban as rroba hip-hopi dhe as xhingla, i urren gjëra të tilla. ("Ata kanë parë shumë filma", - shton për gangsterët e stilit hip-hop). Nuk vishte rroba të bukura as më përpara. As kishte qenë i pasur dhe as nuk donte të bëhej i pasur, - thotë.
Krasniqët i kam miq, deklaron. Disa herë ata kanë përkthyer për të. Sejdarin, i cili është vetëdeklaruar fajtor në gjyqin e Nju Jorkut dhe po bashkëpunon me drejtësinë, natyrisht nuk e ka shok. E cilëson si një frikacak dhe thotë se gjithnjë ka qenë pika më e dobët e rrjetit të tij. Ka ankesa edhe ndaj Florjon Çarçanit, i cili, për të shpëtuar vetëm me tetë vjet burgim, negocioi me prokurorët dhe dëshmoi kundër tij dhe dy të bashkë akuzuarve me të Edmond Zoica, dënuar me burgim të përjetshëm dhe Oliger Merko, dënuar me burgim të përjetshëm. Manoku thotë se Çarçani ja ka shkatërruar jetën, pasi gënjeu për të lehtësuar dënimin e tij.

Gazeta Shqiptare
13/06/2011

[Albo]

Gangsteri: Të fshehtat e mia do t'i marr me vete në varr

Genc Kondi

(vijon nga numri i djeshëm)

Me sa duket, filluan përplasjet mes dy grupeve me të rinj shqiptarë. Lidheshin me fërkime mes atyre nga Veriu dhe atyre nga Jugu i Shqipërisë, apo me atë se dikujt i dukej që të tjerët nuk i tregonin respekt, zënka për një femër, ose përleshje fizike, e ndoshta të gjitha së bashku. Kur kërkoj më shumë detaje, Manoku përgjigjet me shumë "e lëmë me kaq". Tregon se si, pas një zënke kërkoi takim për të bërë paqe: u shtrënguan duart dhe sherret, të paktën kështu u mendua, u lanë pas si diçka e së kaluarës. Një javë pas këtij takimi, dy djem veriorë u zunë pritë dy prej të tijve. Manoku bëri disa telefonata, por nuk mori përgjigje; u mor vesh që kështu do të shkonin këtej e tutje gjërat. Dy net më vonë, më 17 korrik 2004, rreth orës 23:30, ai po sillej te parkingu i një kompleksi apartamentesh bashkë me disa shokë. Miku i Manokut, Merko, martohej të nesërmen. Atë natë Manoku po provonte për herë të parë pije alkoolike, një gjysmë gote birrë për të festuar. Në atë çast nuk e dinte që shumë shpejt do të futej në burg për të gjithë pjesën e mbetur të jetës.

Krimi
Manoku tregon se një furgon me pesë veta u fut në parking. Ai u thirri: "Ç'kemi?" Tregon se nga dritarja e furgonit del një kallashnikov. Manoku u hodh poshtë një shkurreje ku kishte fshehur një pistoletë 9 milimetërshe, të cilën e nxjerr dhe u thotë: "Ulni armët në tokë!" Makina bën me shpejtësi në drejtim të tij dhe ai qëllon. Plumbat kapin katër nga pesë djemtë që ndodheshin në furgon. Një nga ata, Markiol Jaku, 20 vjeç, vdes, të tjerët plagosen. (Një nga të plagosurit e asaj nate, Ilirjan Dibra, katër vjet më vonë do të pranonte fajësinë për sulmin, me qëllim lëndimin serioz të personit, para gjykatës së kontesë Makomb).
Prokurorët thonë se më vonë Merko u mundua të rimerrte 2.000 dollarë, dy armë dhe dy kuti me municione që i kishte dhënë një shoku të tij. Ai i donte armët për të vrarë dëshmitarët e thirrur nga prokurorët. Por shoku ia kishte dorëzuar armët policisë ditën e sulmit me armë, e kështu e Merko sulmoi atë. Nusja e Merkos dhe familja e saj shesin shtëpinë dhe biznesin dhe largohen nga shteti; prokurorët thonë se ai i kërcënoi se, në se hapnin gojë apo shkonin në polici, do t'ua hidhte shtëpinë në erë. (Manoku e mohon këtë.) Merko largohet për në Uster të Masaçusetsit dhe më pas për në Paterson, Nju Xhersi, ku Imigracioni dhe FBI e zbuluan dhe e arrestuan rreth shtatë muaj më pas.
Prokurori gjithashtu i akuzoi për vrasje të paramenduar në bashkëpunim, duke theksuar se ata, për një kohë të gjatë, kishin planifikuar disa skenarë të ndryshëm për vrasjen e djemve veriorë: t'i qëllonin në kafene, t'u gjuanin me kallashnikov nga motori në ecje nga afër, ndërsa prisnin në trafik.


Precedenti
Gjithashtu, ekzistonte edhe një incident tjetër i mëparshëm, një akuzë federale, që prokuroria e përdori kundër tyre. Kishte ndodhur një zënkë mes një shqiptari që unë po e quaj Q (shok i djemve veriorë që u qëlluan në makinë nga Manoku) dhe Drini Brahimllarit, shok i Manokut dhe djemve të tij. Manoku, Zoica dhe dy të tjerë nga grupi i tyre gjetën Q-në me një shok disa ditë pas zënkës në një shesh parkimi. Manoku u thotë Q-së dhe shokut të tij të hipin në makinë. Brenda në makinë, Manoku i drejton armën Q-së, ndërsa Zoica nxjerr thikën. Zoica po rrëmbehej paksa duke e kërcënuar Q-në se do ta vriste. Manoku i kap dorën dhe i thotë Zoicës të mos e lëndojë. Ndërkohë, arma e Manokut shkrepet. Q-ja dhe shoku i tij hidhen nga makina dhe vrapojnë. Dy javë më vonë Q thirret përsëri nga Manoku, kësaj here tek parkingu i "Tirana Café"-së. E marrin dhe e çojnë te apartamenti i Brahimllarit, ku ai ndjek Manokun dhe Merkon. Brahimllari dhe Çarçani janë brenda. Sheshi është mbuluar me plastmasë, me shumë gjasa për të parandaluar spërkatjen e dhomës me gjak. Q-ja kalon anash një tavoline, ku janë vendosur në radhë 10-20 thika kuzhine. Ketjoli i thotë Q-së të ulet në gjunjë. Merko sjell një pistoletë dhe një jastëk, i vendos jastëkun në kokë Q-së dhe i afron pistoletën. Merko i thotë Brahimllarit të ngrejë volumin e televizorit. Merko e shan Q-në, e kërcënon dhe i thotë se ai ka treguar mungesë respekti. Q lutet t'ia falin jetën (Merko më vonë i thotë Çarçanit se e la të jetonte vetëm se ai iu lut). Merko i thotë Q-së se ka dy ditë afat për të mbledhur 1 mijë dollarë për sherrin me Brahimllarin dhe faturat për ndihmën mjekësore që iu desh të merrte. Një ditë vonesë dhe ai ishte i mbaruar. Ata e çuan me makinë te kafeneja. Q i tregoi gjithçka të atit. Ditën tjetër, Q dhe babai i tij shkuan te një park publik, ku takuan Brahimllarin dhe Çarçanin. I ati pagoi dhe kërkoi që i biri të lihej i qetë. Q aktualisht është larguar nga Miçigani dhe nuk do në asnjë mënyrë t'i përmendet emri në shtyp. "E kam lënë pas atë histori dhe tani gjërat po më shkojnë mirë".

Shokët
Çarçani ndodhet në një burg federal në Arizona dhe do të lirohet në vitin 2014. Brahimllari u largua për në Shqipëri, por u ekstradua për në Shtetet e Bashkuara, ku po vuan dënimin me burg dhe e pret një tjetër riatdhesim. Agjenti i FBI-së që u mor me ngjarjen në Miçigan e konsideron Merkon pothuajse si "një lider". Sipas tij, nëse kishte ndonjë, të cilit ja kishin frikën në komunitetin shqiptar, ky ishte Merko, që një herë kishte shpëtuar pa u lagur nga një akuzë për tentativë vrasjeje. Agjenti thotë se djemtë nga Veriu nuk kishin armë me vete: kallashnikovi nuk u gjet kurrë.


Pendesa
Manoku thotë se i vjen keq që vrau Jakun. Doja vetëm t'i plagosja, tregon. Duke më këshilluar se, si gazetar, më mirë të mos marr kontakt me familjen e Jakut. "Mjaft kanë vuajtur!". Ai thotë se në atë kohë do të kishte pranuar vrasje nga pakujdesia apo vrasje e shkallës së dytë. Nëse e ke bërë një krim, duhet të paguash koston. Këmbëngul se nuk ka ekzistuar një plan për të kryer vrasje.

Karakteri
Ketjoli luan me letra dhe shah në burg. Stërvitet me dy të tjerë, me të cilët shoqërohet, por nuk pranon të ketë miq këtu. Njeri prej tyre është meksikan dhe tjetri zezak. I pëlqejnë komeditë e Adam Sandlerit dhe Ben Stillerit. Vë në dukje se nuk ka folur kurrë me policët, dedektivët, FBI-në, apo, përpara se të fliste me mua, me gazetarët.. Ngul këmbë se nuk do asgjë nga unë dhe, në një dhomë ku ka plot makineta me ëmbëlsira, nuk pranon asgjë për qerasje. Nuk i preku fare Coca-Cola-n dhe "Skittles" që ia bleva. Beson në një Zot, megjithëse thotë se nuk është fetar tamam-tamam. Lexon Kuranin dhe Biblën.
E pyes se çfarë do të ndryshonte, në rast se do t'i jepej një shans që ta jetonte sërish jetën e tij. Mendohet. Thotë se, nëse do t'i duhej ta niste sërish nga fillimi, do të parapëlqente një shtëpi të thjeshtë, një biznes të vogël dhe një familje të tijën, por pa plane të mëdha. Ka kryer krime të tjera, për të cilat i vjen keq dhe për të cilat nuk është dënuar, por nuk do të tregojë, as e mua e as prokurorëve, më shumë sesa dimë tani për tani. Shokë të tij janë të lirë dhe bëjnë një jetë normale, në Amerikë apo gjetkë. Nuk kam për t'i tradhtuar, thotë. Do t'i marr gjërat që di me vete, në varr. E pyeta, po sikur të ishe 70 vjeç dhe të ishe në prag të vdekjes, a do të më tregoje? Jo, më thotë.
Emocionet nuk janë karakteristikë e tij, me përjashtim të rasteve kur flet për spiunët, vetëm ideja e të cilëve i ngre nervat. Për shembull, për Sejdarin tha: Ai do të jetë edhe i fortë, edhe polic. E pyeta nëse e mundonte ideja se shokë apo kundërshtarë të tij kishin vdekur apo ndihej i dërrmuar nga humbja e lirisë? Jo, m'u përgjigj. A qante ndonjëherë? Nuk mundej dhe as e mbante mend nëse kishte derdhur lot ndonjëherë. Thotë se dëshiron të qajë; në çdo varrim ku ka marrë pjesë e ku të gjithë qanin, edhe ai përpiqej, sepse donte të ndjente atë çka ndienin edhe ata. Por nuk mundej.
Me të ëmën u takua në vitin 2008, për herë të parë qëkur la Shqipërinë, në vitin 2001. Ajo erdhi dhe qëndroi te një dajë në Miçigan për pak kohë dhe e vizitoi në burg. Ishte diçka vërtet prekëse kur e pa të derdhte lot. Çfarë ka ndodhur në të vërtetë? Pse? Si? I kërkova detaje. Nuk është spiunim, i thashë. Është e vërteta dhe rrjedhimisht ia vlen të tregohet. Më tha se ishte i pajtuar te revista 'Rolling Stone' për një vit. Kam shkruar për atë revistë. Ishte një artikull ku dikush u thye dhe rrëfeu gjithçka para gjyqit dhe një tjetër ku subjekti më futi në botën e tij, duke kryer krime në praninë time. Manoku më tha se i pëlqente të lexonte histori të tilla, por vetë nuk do ta bënte. "Nuk dua të rrëfehem", ngulmoi.

Apeli
Thirrja që i kam bërë dhe i bëj sërish Ketjol Manokut është ky: Unë nuk përpiqem të të çliroj nga paditë apo të të fundos, të të paragjykoj apo të bëhem i famshëm duke të shfrytëzuar ty dhe jetën tënde, sekretet e tua, mjerimin tënd apo lavdinë tënde prej gangsteri. Mos m'u rrëfe mua; rrëfeju komunitetit shqiptar, që u trondit aq shumë nga incidenti në vitin 2004! Rrëfeju një tjetër "Keti" më të vogël, një 16-vjeçari shqiptar, që i ka parë të gjitha filmat dhe sheh Shqipërinë e tij të '97-ës në një geto amerikane! Tregoji atij të vërtetën, çfarë duhet të bëjë e të mos bëjë dhe çfarë mund t'i ndodhë e çfarë jo! I propozova të ulej e të shkruante një letër e pastaj këtë letër të ma niste mua, ku të tregonte historinë me fjalët e veta, që të mos kishte merakun e shtrembërimit të asaj ç'kishte thënë. (Kjo e shqetësonte: Ai më paralajmëroi se do të kisha "pasoja" nëse ia ndryshoja fjalët). Më tha se ndoshta do ta bënte një herë. Ra dakord në parim me idenë e "hedhjes dritë" mbi ngjarjet e jetës së tij dhe në veprimtarinë e krimit të organizuar shqiptar në Nju Jork dhe Amerikë. Gjatë bisedës duket se po përparonim drejt kësaj ideje. Në fillim, rreth orës 9 të mëngjesit, më pat thënë se nuk ekzistonte "mafia shqiptare". Pak para orës 2 të pasdites, kur po e mbyllnim takimin, isha sfilitur nga përpjekjet për ta bindur se ajo që po bëja ia vlente: I dhashë makinës me orë të tëra në autostradë, u zura me gardianët, më zhveshën, më bërtitën dhe më keqtrajtuan. I thashë se, nëse shkruaja ç'pretendonte ai, se nuk ka mafia shqiptare, megjithëse lexuesit e informuar e dinë se ekziston, nuk do të doja që ndokush të mendonte se ai ishte injorant në këtë çështje. Apo ndoshta e mohonte ekzistencën e mafias shqiptare sepse kështu duhej, apo se nuk donte të thyente ndonjëfarë kodi?
"E kuptove", më tha. I shtrëngova dorën, ika dhe u bëra gati për të ngarë makinën gjashtë orë të mira nëpër autostradën I-75 drejt komunitetit prej nga vinte.

Gazeta Shqiptare
14/06/2011

[Albo]

Detroit, në skutat ku lindin elementët e krimit shqiptaro-amerikan

Genc Kondi

Shqipëria e vogël. Në klubet që frekuentojnë shqiptarët pranë Detroitit, më se 500 kilometra larg nga burgu ku mbahet Ketjol Manoku, takova një burrë, i cili vinte nga qyteti i tij i lindjes në Shqipëri dhe që gjithashtu e njihte atë edhe në rrugët e Miçiganit. "Këta mendojnë se një armë i bën perëndi e kështu turpërojnë komunitetin shqiptar", - më tha. Më foli për njerëz, të cilët i njihte qysh në Shqipëri - njerëz normalë, bojaxhinj, punëtorë - që krejt papritur transformohen nga qenie njerëzore, thjesht në "armë". Ndoshta Merkot dhe Manokët nuk janë ushtarë, ndoshta ata janë kthyer në armë.
Kontetë Makomb dhe Okland janë plot me qendra tregtare, ku ndodhen shumë restorante 'fast-food'. Këtu punojnë shumë nga emigrantët shqiptarë. Në qendër, të premteve në darkë këtu mblidhen zakonisht grupe studentësh që bëjnë tifo për skuadrën e tyre të zemrës të hokejit; kudo ka vajza me minifunde dhe plot motorë. Flas me një polic që qëndron te makina. Më thotë se Detroiti është tepër i paorganizuar për të pasur banda jetëgjata. "Engjëjt e Ferrit" janë përpjekur të ngrenë një klub këtu prej kohësh, por nuk di asgjë për shqiptarët.
Shkova te parkingu i kompleksit të apartamenteve, ku ndodhi përleshja me armë e Manokut. Fola me dy më të parët njerëz që hasa përballë, duke u prezantuar e duke u kërkuar falje për shqetësimin. Ishin shqiptarë. Sigurisht, ata dinin gjithçka për incidentin, më thanë se të gjithë kishin dëgjuar për të. Më treguan për të gjitha kafenetë shqiptare, baret e restorantet në këtë zonë: Café Tirana, Eagle Café, Great Sport, Mocha Café, Goodfellas. Shkova në të gjitha ato. Një grua që po kthehej nga puna, më tha se i vinte keq, ishte vonë dhe duhet të shkonte për të marrë djalin nga stërvitja e futbollit. Më tha shkarazi se mendonte se një nga familjet e prekura nga incidenti dikur jetonte përballë, por ishte shpërngulur. Një adoleshent shqiptar, ndoshta 14 vjeç, ishte i parapërgatitur për të mos më thënë asgjë. Një grua e re, ulur në shesh duke përkundur fëmijën, shihte fëmijë të tjerë që luanin, ndërsa makinat kalonin me 60 kilometra në orë. Më tha se vinte nga Kosova dhe ishte gati të fliste. U shfaq një zezak ngarkuar me bizhuteri të shtrenjta dhe cigare në gojë e më pyeti si ishte puna. A kishin qëlluar gjë vëllain tim? Jo? Atëherë, pse e vrisja mendjen kaq shumë?
Një mesogrua e bardhë, në verandën e shtëpisë së saj duke u kujdesur për lulet, më tregoi për një shqiptare skizofrene në banesën përballë dhe tha disi me trishtim:

"Unë jam si minoritet këtu".
Kaluan tre të rinj nga Salvadori. Po, po, kanë dëgjuar për armë, hashash dhe "ladrones" (hajdutë). 'Ne jemi të mirë, nga një vend i mirë', thonë.
Në një kafene shqiptare, një burrë më tha se e njihte Manokun që në Shqipëri. Sipas tij, ai ishte nga komuniteti rom në Shqipëri; në njëfarë mënyre, nuk ishte aq shqiptar sa ç'ishte ky i fundit. Takova edhe një shqiptaro-amerikan 25-vjeçar, diplomuar nga Universiteti i Miçiganit, që punonte si menaxher në ndërtim. Ai pranoi se disa nga këta kriminelë janë të egër - tha se i njihte - por shtoi jo krejtësisht pa simpati se "këta djem janë ziliqarë për njëri-tjetrin, por rrinë në grupe. Fjala është për ndeshje adoleshentësh për vajza". Më tregoi se gjysma e shqiptarëve me të cilët bëri gjimnazin ishin bërë repistë. Një prej tyre, siç pa në një video, ishte i rrethuar nga makina luksoze. Por kishte marrë fund, sa herë që e takonte nëpër kafene, kafenë i duhej t'ia paguante. Më vonë mori vesh se një nga repistët njihte dikë te dyqani i makinave dhe ai i la që ta xhironin aty klipin e këngës.
Në disa bare të mbushura kryesisht me pleq shqiptarë që luanin domino, më të rinjtë duhet të bënin rolin e përkthyesit. Në një prej tyre më ftuan të ulem në tavolinë. Rreth meje u formua një turmë e vogël. Të vjetrit e mbanin mend Shqipërinë e '97-ës. Një vajzë e re që punonte aty dhe që kishte mbërritur në Amerikë para pak muajsh, tha se më mirë do të ishte të kthehej në vendin e vet. Ajo u ul dhe i dëgjoi me vëmendje historitë e mia, duke më sjellë herë pas here kafe e ujë. Më vonë fola me të te banaku dhe i bëra pyetje, deri kur pronari më bërtiti që ta lija të qetë. I duhej të punonte. Ajo mori një kartëvizitë timen para se të largohesha. As ajo dhe as shefi që më bërtiti nuk më morën para. Më pyeti me një anglishte të çalë: "T'i tha të gjitha Manoku? T'i tha?"

FBI
FBI ka një task-forcë për krimin e organizuar nga Ballkani. Njësia u shpërbë njëherë, por u ngit sërish dy muaj më parë. Diku aty ndodhet një flamur shqiptar me shqiponjën dykrenëshe. Agjenti mbikëqyrës Lou DiGregorio u mor me mafian italiane për 20 vjet. Më tha disa herë me radhë se shqiptarët që marrin pjesë në lojën e krimit janë "me huqe". DiGregorio mban një kopje të Kanunit në tavolinën e punës. Thirri një agjent, emrin e të cilit më kërkoi të mos e përdorja; dikë që ka punuar në këto çështje për njëfarë kohe. Ishte një burrë inteligjent, shakaxhi, i sigurt në vete dhe i rrahur me jetën e rrugës. Lexoi artikullin tim të parë dhe më tha se i njihte të gjithë emrat që dilnin aty dhe se kishte folur me shumë prej të pandehurve. Më pyeti se nga e kisha marrë një pjesë të informatave dhe u duk i habitur e i zhgënjyer që kisha qenë në gjendje ta nxirrja këtë informacion. "Media të prish nganjëherë punë", - tha ai. Parapëlqente të ruante elementin surprizë.
"Ke folur me xhaxhanë e Grezdës?", - më pyeti. - Po, i thashë. "Si t'u duk?" Oficeri i informimit të publikut, ulur me ne, e ndërpreu: "Është gazetar", - tha. "Ti ke qenë në klubet sociale të Bronksit, ti di gjithçka tani, çfarë mund të të tregoj më shumë?" - tha agjenti. Pak si me përkëdhelje, pak si me ironi. Mësova ato që nuk i dija dhe ai mësoi ato që nuk i dinte. Zbulova nga një tjetër agjent, tani me shërbim në Klivlend, por që ishte marrë me krimin ballkanas në Miçigan (çështja Manoku, rrëmbimi i Krasniqëve etj.) se agjenti nga Nju Jorku që sapo takova është më i miri që ka FBI-ja për krimin shqiptar dhe atë ballkanas.
Di Gregorio tha se kriminelët shqiptarë e sjellin disi ndër mend mafien italiane të shkollës së vjetër, përpara se të plakeshin mafiozët e lindur në Amerikë, të cilët nuk ishin më të varfër, të uritur e të dëshpëruar. "Ata sikur kanë hyrë në një ndeshje boksi me një rival të peshës më të rëndë, - tha ai, - po hapen më shumë sesa kanë fuqinë në krimin ndërkombëtar dhe veçanërisht në shitjen dhe transportimin e drogës, brenda dhe jashtë Amerikës".
Ai ka të drejtë për sa i takon dëshpërimit të shqiptarëve, të cilin, me sa duket, ata e marrin me vete, pavarësisht se sa i largohen atdheut. Shqiptarët ishin të izoluar nga bota gjatë komunizmit; ata përjetuan genocid dhe kolaps ekonomik. Fëmijët e tyre mbajnë armë dhe i qëllojnë njëri-tjetrit nëpër rrugë. Ata kanë vuajtur nga një qeveri tmerrësisht e korruptuar. Gomonet çuan përtej Adriatikut shumë gra e vajza shqiptare që synonin Evropën apo Amerikën. Një pjesë humbën - apo u hodhën në det, që tani quhet "lumi i lotëve". Shumë prej tyre, të cilat ia dolën mbanë e që synonin të punonin banakiere apo kamariere, përfunduan të detyruara të punonin nëpër lokale nate e më pas, në të tjera gjëra.

Krimi dhe shqiptarët
Intervistova Jana Arsovskan, profesore në Kolegjin John Jay, e cila ka punuar për Interpolin dhe është eksperte e krimit shqiptar dhe atij baltik. Ajo po shkruan një libër për bosët e krimit, Açik Xhan, vëllezërit Daçiç (Hamdi e Lutvi), Naser Kelmendin dhe rrjetet e tyre të gjera; emigrantët kinezë që përdorin Shqipërinë si urë trafikimi dhe Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, e cila prodhoi shumë të rinj, mësuan si të vrasin, por nuk kanë më një luftë për të luftuar. Në libër ajo flet me dokumente për sasi të mëdha kokaine të kapura nëpër anije dhe identifikon kumbarët e njerëzve që popullojnë listën e më të kërkuarve, me klubet e hotelet, bizneset dhe lidhjet qeveritare. Njerëz si Princ Dobroshi, që i bëri fytyrës operacion plastik e u arratis nga burgu, dhe Dhimitër Harizaj, që u arrestua në mars nën akuzat e përfshirjes në rrjetin ndërkombëtar të drogës. Arresti erdhi pas kapjes së 200 kg kokainë, e cila u gjet e përzier me vaj palme, që vinte nga Kolumbia dhe që përshkoi rrugën e drogës nga Kolumbia, Spanja, Belgjika, Austria, Sllovenia, Kroacia, Serbia dhe Maqedonia, për të përfunduar në Shqipëri. Ishte sasia më e madhe e kokainës e kapur në historinë e Shqipërisë.
Krasniqët, sipas vlerësimit të saj, janë kriminelë të kalibrit të vogël. Dhe nuk janë as të sofistikuar. Por ekziston një rrjet, ku ata janë pjesë: Krasniqët, kriminelët e Detroitit dhe një operacion i kryer së fundmi në Nju Xhersi.

Perktheu: Genc Kondi

Gazeta Shqiptare
15/06/2011

[Albo]

Dorëzohet Almir Rrapo: Jam fajtor për vrasjen e Erion Shehut!

Genc Kondi

vijon nga numri i kaluar)

Gjatë investigimit lidhur me personazhet kryesorë të botës shqiptaro-amerikane të krimit, gazetari amerikan, Kevin Heldman ka zbuluar edhe një fakt, për të cilin publiku i gjerë shqiptar nuk ka pasur dijeni. Në të vërtetë, kjo gjë sapo ka ndodhur. Pas presionit nga ana e prokurorëve të SHBA-së dhe rrezikut serioz për jetën e tij, Almir Rrapo, i arrestuar në ambasadën e SHBA-së në Tiranë një vit më parë dhe i ekstraduar me urgjencë përtej Atlantikut, në bazë të marrëveshjeve midis dy shteteve ka pranuar bashkëpunim për të lehtësuar dënimin.

Almir Rrapo është vetëshpallur fajtor në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, duke pranuar shumicën e akuzave që i ishin bërë me kohë nga organet amerikane të akuzës lidhur me veprimtarinë e tij kriminale në territorin e SHBA-së dhe të cilat ishin mohuar vazhdimisht më parë prej tij kategorikisht. Kjo bëhet e ditur në vijimin e investigimit të Kevin Heldman në skutat e qyteteve amerikane, që shquhen si bastione të mafias së re shqiptare. Ja ç'ka zbuluar ai:

* * *

"Më 13 maj 2011, Kryeprokurori i Shteteve të Bashkuara kërkoi bërjen publike të marrëveshjes së arritur me ish-nëpunësin e shërbimit civil shqiptar, Almir Rrapo. Kur i kërkova sekretares së Gjykatës një kopje të kësaj marrëveshjeje, ajo m'u përgjigj se stafi i gjykatësit ende nuk e kishte sjellë lejen që ta bënte dosjen publike, kështu që mua m'u desh të bëja një kërkesë. Po atë ditë, në darkë më erdhi dokumenti që kërkoja. 28-vjeçari Almir Rrapo, me një master në Shkenca Politike, ka pranuar fajësinë për nëntë prej akuzave të ngritura kundër tij nga prokuroria amerikane dhe ka pranuar të bashkëpunojë me qeverinë amerikane. Ka pranuar se, nga viti 2002 deri më 2010-ën, në Manhatan, në Kuins, në Detroit dhe kudo tjetër, ai ka qenë pjesë e një rrjeti që shpërndau 100 kg marijuanë (me vlerë tregu rreth 3 milionë dollarë), grabitjen e një shpërndarësi marijuane, rrëmbimin e një shpërndarësi rival; ka pranuar se kishte planifikuar vrasjen e një furnizuesi si dhe se është ai autor i vrasjes së Erion (Lonka) Shehut. Rrapo, gjithashtu ka pranuar akuzën e zotërimit të ekstazisë me qëllim shitjeje dhe furnizimin e personave të tjerëve me armë, ku përfshihet edhe një silenciator. Masa e dënimit do të jepet më 11 korrik".

Mohimi
Almir Rrapo i kishte mohuar kategorikisht akuzat deri tani. Ai i kishte dërguar një letër ish-ambasadorit të SHBA-së në Tiranë, Xhon Uidhers, pas arrestimit të tij në Shqipëri dhe kërkesës amerikane për ekstradimin e tij. Ja, letra e tij:

"Shkëlqesisë së tij Dr. John L. Withers II
I nderuar zoti Ambasador,
Zoti Withers,
Së pari, përfitoj nga rasti, që jo vetëm si nënshtetas amerikan, por dhe si shqiptar, të shpreh vlerësimin më të lartë për Ambasadën e Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Tiranë, për rolin dhe kontributin që ajo mbart prej vitesh, në dobi të demokracisë në Shqipëri, forcimit të ligjit dhe respektimit të të drejtave të njeriut. E ndjej të domosdoshme të ndërmarr këtë komunikim publik me Ju, pse unë, Almir Rrapo, më datë 02.07.2010, në mjediset e Ambasadës që Ju administroni në cilësinë e Ambasadorit, u lejova të arrestohem, në vlerësimin tim, duke u shkelur çdo e drejtë e imja, çdo princip ndërkombëtarisht i pranuar mbi veprimtarinë diplomatike dhe konsullore e mbi të gjitha, ju shkaktua pasojë e rëndë emrit tim, familjes sime dhe njerëzve pranë të cilëve punoja, jo për faj të tyre.
Kjo letër publike përbën hapin e parë konkret timin si shtetas, për rikuperimin sadopak të këtij imazhi, por njëkohësisht, ajo synon të kontribuojë nëpërmjet reagimit tuaj, qoftë ky i heshtur ose jo, në provueshmërinë e këtij fakti të paprecedent, ku, në mënyrë të papërgjegjshme dhe tërësisht të panevojshme, është lejuar, madje nxitur, përdorimi i territorit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, për kryerjen e operacioneve policore të një shteti tjetër.
Zoti Withers, unë jam arrestuar brenda territorit të Ambasadës së Shteteve të Bashkuara të Amerikës në Tiranë, rreth orës 13:15 të datës 02.07.2010. Jam shtetas amerikan që prej vitit 2002, pa humbur shtetësinë e origjinës. Kam rreth 5 vite që jetoj dhe punoj në Shqipëri, pas një arsimimi adekuat dhe të realizuar me përkushtim nga ana ime. Kam kërkuar takim dhe kam përcjellë dokumentacionin përkatës pranë zyrës suaj konsullore më datë 01.07.2010. Më datë 02.07.2010 rreth orës 11:30 jam telefonuar nga Ambasada për t'u paraqitur sërish aty, me pretekstin e fotokopjimit të pasaportës së vjetër. Jam paraqitur si më lart, kam bërë kontrollin dhe jam drejtuar brenda territorit të Ambasadës, për në zyrën përkatëse konsullore, ku jam ndeshur me tre shtetas, të paraqitur si oficerë të policisë shqiptare, të cilët, pa juridiksion veprimi, më kanë vendosur prangat dhe nxjerrë nga Ambasada, duke realizuar kështu njëkohësisht:
1) arrestin tim të paligjshëm,
2) deportimin tim të paligjshëm jashtë territorit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Për këto veprime, gjithkush përgjegjës, Ju siguroj, do të mbajë përgjegjësinë e tij penale dhe civile, sipas përkatësisë kombëtare dhe ligjit, të cilit i nënshtrohet.
Duke prezumuar të kundërtën e asaj që Amerika përpiqet prej vitesh t'i mësojë botës, domethënë, duke prezumuar që unë jam i fajshëm, e qoftë dhe një shkelës ordiner i ligjit penal në Amerikë, dëshiroj t'Ju pyes zoti Ambasador: Përse ishte i nevojshëm organizimi i operacionit policor brenda territorit të Ambasadës, madje nëpërmjet një kurthi të ulët, gjykoj, për vetë dinjitetin diplomatik dhe përfaqësues që Ju - dhe gjithkush tjetër poshtë jush - duhet të ketë, për sa kohë mban mbi krye flamurin e Shteteve të Bashkuara të Amerikës?
Unë isha në zyrën ku punoja, kam përcjellë vetë të gjitha të dhënat e mia identifikuese dhe lokalizuese dhe Ju thjesht mund t'i kërkonit policisë shqiptare ekzekutimin e arrestimit tim në territorin ku ajo ka legjitimitet veprimi. Pavarësisht faktit që nuk besoj në një përgjigje apo motivim tuaj të ligjshëm, Ju siguroj që, përmes perversionit, nëpërmjet të cilit keni arritur arrestimin tim, më keni bërë procedurialisht një nder.
Unë nuk kam qenë një person i arratisur, zoti Withers! Sjellja ime, në asnjë rast, nuk ka qenë ajo e një njeriu që i fshihet drejtësisë. Më shumë se një herë, për shkak të punës që kam bërë, unë jam takuar me nëpunës të administratës amerikane, me punonjës të autoriteteve shqiptare, të policisë dhe luftës kundër krimit dhe në asnjë rast nuk kam fshehur identitetin tim apo të dhënat e mia të kontaktit. Gjatë kohës së qëndrimit tim në Shqipëri, gjithë këto vite, unë kam bërë një jetë normale, jam arsimuar, kam shkruar me identitetin tim, jam pajisur me dokumente nga më të ndryshmet, të cilat mbajnë emrin tim, kam udhëtuar normalisht jashtë vendit dhe jam kthyer sërish. Deri në momentin e arrestimit tim, unë kam banuar në të njëjtin apartament, të prindërve të mi, adresa ime në Shqipëri që nga dita kur jam lindur.
Vepra penale, për të cilën më atribuohet pjesëmarrja në bashkëpunim, shtrihet në një periudhë kohore 2003-2007, ndërkohë që, prej vitit 2005, unë nuk jam larguar nga Shqipëria për një afat të gjatë.
Urdhri i arrestit që më atribuohet si akt ndalues i lëshuar nga autoritetet amerikane me nr. 10 CRIM - 464, nuk e përmban emrin tim. Të gjithë anëtarët e grupit kriminal të prezumuar janë arrestuar në datën 8 qershor 2010, sipas komunikatave publike të këtij kazusi, me të cilat jam njohur dhe unë "bashkëpunëtori" vij dhe kërkoj rinovimin e pasaportës, disa javë më pas, në Ambasadë, sipas Jush, si njohës apo mosnjohës i faktit të arrestimit të tyre?
Të njohur, përfaqësuesit e Ambasadës, për një vizitë time të afërt në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, arsye për të cilën është kërkuar rinovimi i pasaportës, përse nuk mundësuat veprimin e ligjit ndaj meje atje, duke kursyer kështu energjitë e policisë shqiptare, si dhe paratë e taksapaguesve amerikanë, që do të paguajnë biletën time të udhëtimit?
Mbi të gjitha përse-të që thashë me lart, unë logjikshëm mendoj që arsyet e një veprimi të tillë, të paprecedentë dhe barbar, ndaj meje, kanë të bëjnë me të tjera cilësi, veç qenies sime një person nën akuzë nga organet e drejtësisë në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Ka me dhjetëra kazuse në jurisprudencën amerikane dhe në historinë e marrëdhënieve diplomatike me vende të tjera mike ose jo, ku elementi i përbashkët i tyre mbetet të mosdorëzuarit e shtetasve amerikanë jashtë territorit të Ambasadës, autoritetit të huaj kërkues. Rasti im përbën precedentin e parë të kundërt dhe, për më tepër, u shit mediatikisht, si një kazus i shkëlqyer bashkëpunimi policor apo gjyqësor. Ai, jo vetëm që nuk është i tillë, por, duke cënuar çdo të drejtë dhe garanci, që i jep ligji qytetarit, më detyron mua, amerikano-shqiptarin Almir Rrapo, të ushtroj të gjitha të drejtat e mia për të rivendosur drejtësi.
Mbyll sërish këtë letër me respektin tim më të madh për zyrën titullar i së cilës, Ju zoti Ambasador, jeni.
Tiranë, 13.07.2010
Almir Rrapo"

Akuzat
Ditët e fundit të nëntorit të vitit të kaluar, Preet Bharara, prokuror i SHBA për distriktin jugor të Nju Jorkut dhe Janice K.Fedarcyk, zëvendësdrejtore e ngarkuar për zyrën e FBI të Nju Jorkut, njoftuan ekstradimin e Almir Rrapos nga Shqipëria, për përfshirjen e tij në shantazhe ndaj bizneseve, vrasje, rrëmbim, trafik droge, zhvatje dhe transport ndërshtetëror të mallrave të vjedhura. Rrapo u arrestua nga policia shqiptare më 2 korrik 2010, pas kërkesës së SHBA, thanë ata.
Prokurori i Manhatanit Bharara tha më tej: "Menjëherë pasi Almir Rrapo u dyshua se ka marrë pjesë në vrasjen brutale të Erion Shehut, Rrapo u largua për në Shqipëri, në përpjekje për t'i shpëtuar ndëshkimit nga sistemi amerikan i drejtësisë penale. Me ndihmën e partnerëve tanë të ligjit ndërkombëtar, ne vazhduam të sigurojmë se të gjithë ata, që janë përfshirë në krimin e organizuar ndërkombëtar, do të përballen me drejtësinë në SHBA, pavarësisht se ku fshihen".
Zëvendësdrejtorja Janice K.Fedarcyk tha: "Bashkëpunimi i sotëm për ekstradimin e Almir Rrapos do të jetë një mesazh i fortë për vrasësit, rrëmbyesit dhe tregtarët e drogës që duan t'u shpëtojnë hetimeve: Mund të vraponi, por nuk mund të fshiheni! Falenderoj për bashkëpunimin policinë shqiptare dhe të gjithë partnerët tanë anembanë globit, që punojnë pa pushim për të vënë kriminelët pas hekurave, vendi ku ata i përkasin".
Sipas 13 dokumenteve të prokurorisë, Almir Rrapo ka marrë pjesë në organizatën kriminale "Organizata Krasniqi" e drejtuar nga dy vëllezërit Bruno dhe Saimir Krasniqi, e cila operonte në Nju Jork, Miçigan, Konektikat e më tej. Organizata pasuroi anëtarët e saj nëpërmjet skemave të ndryshme kriminale, duke përfshirë trafikun e më shumë se 750 kg marijuanë, ndërkohë që ata kanë përdorur armët dhe dhunën për të mbrojtur pushtetin e territoret, ashtu sikurse rrënjosën frikën për rivalët e drogës dhe viktimat. Sipas akuzës, Rrapo dhe të tjerë anëtarë të organizatës Krasniqi rrëmbyen një rival të drogës, i vendosën në fytyrë një armë zjarri - m'u në gojën e tij - duke e kërcënuar me vrasje, nëse ai nuk bënte të ditur vendndodhjen e anëtarëve të tjerë të bandës së tij të narkotrafikantëve. Akuza vijon me atë se Rrapo dhe anëtarë të tjerë të organizatës Krasniqi, gjithashtu, kanë vrarë Erion Shehun gjatë udhëtimit, duke e qëlluar jashtë një kafeje në Kuins, pas një beteje të vazhdueshme të organizatës Krasniqi me bandat e tjera rivale.
Mbi Rrapon prokuroria amerikane kishte ngritur dy akuza për shantazh, të cilat dënohen me burgim të përjetshëm; një akuzë për ndihmë në vrasje me anë të shantazhit, që mbart një dënim të mundshëm burgim të përjetshëm, një akuzë për rrëmbim, e cila dënohet me burgim të përjetshëm, dy akuza për trafik narkotikësh, secila prej tyre dënohet me 40 vjet burgim, një akuzë për grabitje, që parashikon një dënim të mundshëm me 20 vjet burg dhe dy akuza për posedim e përdorim armësh zjarri, një prej të cilave përfshin një armë zjarri me silenciator, që dënohet me burgim 30 vjet dhe të tjera dënime me burg.
Gjykimi i është caktuar gjyqtarit Richard J.Holwell.

(vijon nesër)

Arrestimi më i fundit, në pranga për drogë në Uiskonsin 21-vjeçari Albano Xhixha

Të hënën, në Uiskonsin është kryer arrestimi më i freskët i shqiptarëve për tregti droge në SHBA. Fjala është për 21-vjeçarin Albano Xhixha, me banim në Çikago, që sapo ka marrë nënshtetësinë amerikane. Ai ka rënë në rrjetën e FBI-së pas një shitjeje të një sasie marijuanë të cilësisë shumë të lartë, me vlerë dhjetëra mijëra dollarë. Të martën, Xhixha është shoqëruar para gjykatës, që ka vendosur menjëherë arrest me burg për të, ndërkohë që, sipas prokurorit të çështjes, gjyqi do të zhvillohet në prani të një jurie, thekson gazeta lokale e Uiskonsinit. Policia arrestoi një person, në zotërim të një kg marijuanë, por ai vendosi të bashkëpunojë dhe dorëzoi tek autoritetet 25 kg të tjerë dhe 24 mijë dollarë. Pasi iu kërkua të vazhdonte aktivitetin, këtë herë nën mbikëqyrjen e policisë, personi anonim takoi të hënën e kësaj jave furnitorin e tij të përhershëm, që prej një viti, shqiptaro-amerikanin Xhixha, i cili i dha atij një çantë të madhe me 10 kg drogë, që e mbante në makinë dhe mori nga blerësi 50 mijë dollarë, si këst të parë. Në këtë moment, atë e arrestoi agjencia antidrogë DEA. Sipas bashkëpunëtorit të policisë, Xhixha i kishte pohuar se bënte pjesë në një grup kriminal dhe i kishte kërkuar ta mbante gojën mbyllur, ndryshe"vëllezërit" e tij do të hakmerreshin. Ai shtoi se Xhixha i kishte thënë, gjithashtu, që origjina e marijuanës ishte Evropa.

Gazeta Shqiptare
16/06/2011

[Albo]

Parid Gjoka, bosi i lidhur me Anita Bitrin, tani bashkëpunëtor i FBI-së

Genc Kondi

(vijon nga numri i kaluar)

Anita Bitri ishte një këngëtare shumë e njohur shqiptare, e cila "hit-in" e saj të parë e pati në moshën 16-vjeçare dhe më 1996 emigroi në Shtetet e Bashkuara, në Stejtën Ajlend, për të provuar fatin. Më 2004, ajo, nëna e saj dhe e bija vdesin në një tragjedi: helmim nga monoksidi i karbonit ndërsa flinin. Në atë kohë, Anita shoqërohej me një shqiptar të quajtur Parid Gjoka, i cili ka filluar të shkruajë një libër mbi këtë dhe të tjera ngjarje të jetës së tij. 375 faqet e para i ka shkruar tashmë.
Vetë Gjoka është i famshëm, në një farë mënyre, megjithëse nuk është në asnjërin prej sistemeve të të dhënave ku një gazetar mund të gërmojë, nëse kërkon ndonjë informacion mbi të. Por, në librin e tij, ai, gjithashtu, do të tregojë edhe për vitet që ka kaluar duke qenë krimineli shqiptar më aktiv.

Trafiqet
Gjoka, tani 33-vjeçar, erdhi në Amerikë kur ishte vetëm 17 vjeç, me një vizë të përkohshme qëndrimi 3 deri 6-mujore dhe me synimin për të mos u kthyer më në Shqipëri. Sipas tij, erdhi për një jetë më të mirë. Në fillim punoi në ndërtim, si parkues makinash, shtrues çatish dhe kohën e kalonte nëpër kafenetë shqiptare në Rixhvud të Kuinsit. Këtu takoi Kujtim Konçin, një i shok i vjetër nga Tirana, i cili, sipas Gjokës, në Shqipëri njihej si një nga gangsterët më të mëdhenj. Gjoka e donte atë stil jete. Nga viti 2000 dhe deri në arrestimin e tij të fundit, më 2008, ai nuk bëri gjë tjetër veçse bëri krime çdo ditë. Këto janë fjalët e tij. Nisej drejt Miçiganit për të marrë 20-25 kg marijuanë që vinte nga Kanadaja dhe e sillte në Nju Jork, me Konçin që e ndiqte nga pas, në rast se ndalohej nga policia gjatë rrugës. Plani i emergjencës ishte që Konçi të përplasej me makinën e policisë dhe të thoshte se e kishte zënë gjumi në timon. Gjoka tregon se çdo dhjetë ditë trafikonte 25-50 kg marijuanë. Në zonat e pushimit afër Bufalos dhe Sirakuzës duhej të takonte personin e kontaktit, një femër; hipte në sediljen e pasme të makinës së saj dhe i jepte mijëra dollarë amerikanë, të cilët ajo i kalonte matanë kufirit për të paguar furnizuesit në Kanada. Në makina me xhama të errët, ai bënte pazar për sasi droge që vlenin më shumë se 100 mijë dollarë, ndonjëherë me njerëz që në të kaluarën mund t'i kishte grabitur. Përpara se të bënin biznes bashkë, ata mund të kërkonin që të njihnin pjesëtarët e familjeve të njëri-tjetrit dhe t'u tregohej se ku banonin, në formë garancie.

Rivaliteti
Gjoka, ashtu si dhe vëllezërit Krasniqi, kishte bandën e tij dhe të dy palët punonin së bashku për sigurimin dhe shpërndarjen e qindra kilogramëve marijuanë nga Kanadaja. Më 2005 plasi një sherr mes dy bandave. Dikush i nxori thikën Gjokës. Gjoka nuk pati kurajë të luftonte. I dërrmuar nga vdekja e Anitës, një vit më parë, ai ishte kthyer në përdorues të rëndë të kokainës. Më vonë, po atë vit, Krasniqët refuzuan të paguanin për një dërgesë marijuanë, që kishin marrë nga Gjoka. Parid Gjoka dhe Plaurent Çela, pjesëtar i bandës së tij, shkuan të flisnin me Krasniqët. Saimir Krasniqi e kërcënoi me armë. Krasniqët nuk bëjnë shaka. Ata e nuhatën momentin e dobësisë dhe u turrën të merrnin kontrollin. Vendet ku rrinin zakonisht pjesëtarët e bandës Gjoka u bënë pre e sulmeve të dhunshme. Lufta sapo kishte filluar. Banda e Gjokës, që përfshinte Erion Shehun, Skënder Çakonin, Çelën, Gentian Carën dhe një djalë të quajtur Visi, u përgatit për betejë, ashtu sikurse edhe banda Krasniqi. Ata rrëmbyen dhe rrahën një pjesëtar të bandës Gjoka, të quajtur Tani, krahu i djathtë i Gjokës. Tani pranoi të bëhej gjoja agjent i dyfishtë dhe të spiunonte Gjokën. Më vonë ai, i ngriti kurth Gjokës dhe e regjistroi duke folur për drogë e krimet dhe tani është duke bashkëpunuar me qeverinë.
Banda e Krasniqëve vrau Shehun dhe banda e Gjokës, në shenjë hakmarrjeje, vuri në shënjestër Bruno Krasniqin, teksa dilte nga një bar në Astoria të Kuinsit. Sipas prokurorëve, Gjoka i drejtoi pistoletën, Çela një automatik izraelit UZI, ndërkohë që Çakoni, me një "shotgan" në dorë, i bërtiste "Qëllo! Qëllo!", por Parid Gjoka e humbi toruan. Që atëherë, Çela humbi respektin për Gjokën. Një nga anëtarët e bandës së Gjokës kaloi në anën e Krasniqëve. Çela u kthye në Shqipëri për varrimin e Shehut dhe pikërisht këtu ai u bë mik i ngushtë me një nga vrasësit e Shehut, anëtar kryesor i bandës Krasniqi. Krasniqët fituan. Tani ata zotëronin biznesin e marijuanës. Dy prej anëtarëve të bandës Krasniqi u kthyen në Shqipëri. Njëri prej tyre ishte Almir Rrapo, nëpunës në një prej ministrive shqiptare. Tjetri ishte Gentian Kasa, të cilin e vrasin në vitin 2007, në Bruklin.

Ndjekja
Skënder Çakoni, një pjesëtar i bandës Gjoka, u arrestua më pas për zotërim të 52 gramëve kokainë dhe një tjetër sasie 40 gram, që e mbante të fshehur në frigorifer. Në momentin e arrestimit atij iu gjetën peshore dixhitale, pajisje bloje, një shishe Inosita (hollues lëndësh narkotike), qese plastike, thikë "flutur", një armë paralizuese, një pistoletë, një armë me plumba gome dhe dy radiomarrëse Motorola. Çakoni gjithashtu është akuzuar si personi që i sillte Gjokës marijuanë nga Arizona, që mbahet si malli më i lirë në treg. Më 2007, ai kishte në Nju Jork 100 kg marijuanë gati për ta shitur dhe njëherë i kishte dhënë Gjokës makinën e tij që të sillte një sasi të madhe marijuane nga Detroiti. E transportonin në çanta të mëdha hokeji.

Rënia e "pjacës"
Tani që më të fortit e kishin nxjerrë jashtë lojës së drogës, Gjoka dhe të tjerët filluan të merreshin me trafikimin e qenieve njerëzore dhe me shpërndarjen e eustazisë, si edhe me vjedhje. Gjoka dhe djemtë e tij vodhën nga një firmë që përgatit dhe dërgon ushqime të gatshme me porosi në Xhersi 64 mijë dollarë. Pastaj u futën me dhunë në apartamentin e të zotit të shtëpisë së tyre në Kuins, duke kërkuar shuma të mëdha parash, që mendonin se kishte aty. Një burrë i quajtur Hasan i informoi se një çift, që kishte në pronësi një dyqan bizhuterie, mbante në shtëpinë e vet sende me vlerë; ata hynë në atë shtëpi forcërisht dhe vodhën stolitë, të cilat i shitën për 3 mijë dollarë. Pasi morën një informatë nga Anxhelo për një shtëpi në Jonkers, që mund të "gjuhej", arritën të merrnin 7 mijë dollarë, dy ora, si edhe një stilolaps-pistoletë. Axhelo u dha edhe një tjetër informatë: një shpërndarës droge nga Jonkersi do të largohej për ca ditë, duke lënë në shtëpi dy milionë dollarë "cash" dhe ekstazi. Banda helmoi qentë që bënin roje, por u detyrua të largohej kurja behën policët. Po kështu, bastisën edhe shtëpinë e një tjetër shpërndarësi në Bronks, por këtu arritën të merrnin vetëm një armë të vjedhur. Gjoka thotë se vetë ka marrë pjesë në 40-50 vjedhje. Si pasojë e kërkesës, nga një njeri me emër, ata i vunë zjarrin një fabrike në Xhersi dhe kryen edhe dy zjarrvënie të tjera.
Gjoka, bashkë me Gentian Nikollin, zbuluan një vend të përshtatshëm për kalim kufiri në Vermont, afër kufirit kanadez. Në tre raste të ndryshme, u munduan të fusnin emigrantë ilegalë nga kjo pikë; një herë fjala ishte për katër aziatikë, por nuk ia dolën dot t'i kalonin. dështim; një herë pronarin e një restoranti, kombësia e të cilit nuk u mor vesh, që përfundoi me sukses dhe njëherë tjetër një kroat, por ngjarja përfundoi me arrestimin e kroatit. Më 2007, vetë Nikolli u arrestua nga agjentët federalë "me presh në duar", ndërsa mundohej të kalonte ilegalisht disa të huaj.
Gjoka ka pranuar se i jepte para njërit prej djemve të vet për të transportuar drogë nga Kolumbia në Shqipëri. Ai kishte bërë plan edhe për të marrë katër kilogram heroinë nga Florida dhe e kishte kthyer shtëpinë në depo kokaine. Më 2004 u arrestua për armëmbajtje pa leje, më 2005 për ngarje makine në gjendje të dehur, nga Imigracioni në 2007-ën dhe për një sherr në një bar më 2008. Por, për drogë do të arrestohej nga agjentët e FBI-së, pak para riatdhesimit të tij.

Dorëzimi
Më 2009 firmosi një marrëveshje me shtetin. Prej një avokati mbrojtës kam dëgjuar se Gjoka e kishte paguar atë me 180 mijë dollarë dhe kishte marrë një emër të ri, një identitet të ri dhe ishte përfshirë në programin e posaçëm për mbrojtjen e dëshmitarëve. Parid Gjoka u detyrua nga prokurorët të kalonte në sitë librin e tij të papërfunduar, radhë pas radhe, që të ndante të vërtetën nga trillimet. Gjoka ka pranuar ato që dukeshin, të paktën sipas tij, si shkeljet më të vogla të mundshme. Një prej bashkëpunëtorëve të tij në krim pretendon se ai ka gënjyer për disa prej ngjarjeve që janë në libër, për ta bërë më të shitshëm.

Pasioni
Kur Parid Gjoka dëshmoi në gjyq, ai solli detaje mbi vdekjen e këngëtares Anita Bitri, megjithëse askush nuk ia kërkoi një gjë të tillë. E quajti atë "shpirtin binjak" dhe tha se vdekja e saj kishte qenë rrënimi i tij. E donte siç nuk kishte dashur askënd tjetër në jetë. Ishte ai që i gjeti trupat e pajetë. Pas vdekjes së saj, disa herë i kishte shkuar ndërmend ideja për të vrarë veten. Filloi të abuzonte me drogën, për ta hequr mendjen nga ajo. Disa herë i është shfaqur fantazma e saj, sa nuk lojti mendsh nga dhimbja. Kur ai thoshte gjëra të tilla para gjyqtarëve, disa prej avokatëve mbrojtës shikonin njeri-tjetri, duke qeshur nën buzë. Talleshin sidomos me "shfaqjen e shpirtit" dhe lidhur me ato çfarë ai tha për vdekjen e shpirtit binjak.

Gazeta Shqiptare
17/06/2011

[Albo]

Informatori: Dy shqiptarë, 10 vjet që trafikojnë 300 kg drogë në javë

(vijon nga numri i kaluar)

Bosët e vegjël Në rradhët e mafiozëve shqiptarë ka "kalibra të rëndë", si vëllezërit Krasniqi, sikurse ka edhe biznesmenë mesoburra, të lidhur me mafian italiane: Aleks Rudaj dhe banda e tij. Rudaj ende është në burg, ku s'hap gojë, sipas FBI-së. Ai bëri para e më pas u fut Brenda, pas operacionit të FBI-së "Kali i Trojës".
Janë pastaj edhe ndërmjetësit, bosë të vegjël e të pasofistikuar me anëtarët të përzier në bandat e tyre. Në vitin 2009 dy pilotë të moshuar u kapën tek po transportonin 10 kile kokainë nga Florida në Oushën Siti në këmbim të 15 mijë dollarëve. Ata ranë në rrjetën e një hetimi katërvjeçar mbi grupet kriminale ballkanase. Të paktën 26 vetë u akuzuan për shpërndarje apo përpjekje për të shpërndarë heroinë, kokainë, armë, methamfetaminë, ekstazi, ksanaks, oksikodon, perkocet, metamfetaminë kristaline, cigare kontrabandë, ketaminë e deri te këpucët sportive false. Qendra e rrjetit ishte në Paterson, Nju Xhersi (ku shkoi Merko pasi u zhduk nga Detroiti, për t'u kapur më pas) dhe lidhjet e tij ishin me Shqipërinë, Maqedoninë, Kosovën, Serbinë, Kanadanë, Holandën, Bruklinin dhe Stejtën Ajlend. Të dyshuarit përdorën avionë për të importuar ekstazi, oksikontinë dhe marihuanë nga Kanadaja dhe kokainë nga Florida, thanë autoritetet. Gjithashtu, ata thuhet se po planifikonin të importonin ekstazi nga Holanda dhe heroinë nga Serbia e Turqia. FBI futi agjentë në rrjet dhe bleu 30 mijë kokrra ekstazi, 2.5 kg heroinë dhe një pistoletë 9 mm, dy armë sulmi dhe bizhuteri të vjedhura. Përgjime me zë dhe figurë zanore dhe video në restorante, kazino e hotele çuan në arrestimet.
Koka e grupit ishin Myfit (Majk) Dika, 44 vjeç, i arrestuar në një restorant shqiptar në Toronto; Kujtim (Timi) Lika, 45, ende në kërkim dhe në listën e më të karkuarve të FBI-së për Nju Xhersin dhe, siç thuhet, kushëri i një tjetër Like, që vuri një çmim prej 400 mijë dollarësh për atë që do të vriste një prokuror në Nju Jork); Gazmir Gjoka, 56 vjeç, që u arrestua në Shqipëri. Grupi përfshinte gjithashtu një farë Rodan Kote, i cili iu dorëzua FBI-së në aeroportin e Njuarkut.

Rekrutët
Ka gjithashtu edhe "ujq të vetmuar" dhe kriminelë "me mëditje", një kombinim i frikshëm i aftësive të mëdha dhe paparashikueshmërisë totale. Ky tip është Din Çelaj. Është 27 vjeç dhe i hyri rrugës së krimit qëkur ishte 10 vjeç, e tani lista e krimeve të kryera është një çarçaf i gjatë, që përfshin shantazh, shitje armësh, droge, vjedhje me dhunë, vjedhje dhe shitje makinash luksoze, pengmarrje, mashtrim bankar, mashtrim me sigurimet, mashtrim me karta krediti, rrezik i jetës së të tjerëve, rezistencë ndaj arrestimit, hyrje pa leje në shtëpi të të tjerëve, të shtëna me armë në publik në një ndjekje me makina dhe dëmtimit me plumba të një kamere trafiku në Bronks, pasi kishte kaluar me dritë të kuqe. Kur ishte 16 vjeç, bodigardi i një klubi striptizi nuk e la të futej brenda. Ai thirri shokët, që bllokuan trafikun në urën Kuinsboro, ndërsa Çelaj nga ura, me një automatik Uzi, qëlloi drejt dritareve të klubit gjashtë herë. Në vitin 2009 ai bëri për vete me pagesë një polic nga Nju Jorku, në shërbim aktiv, Darren Moonanto, për ta ndihmuar që të grabiste shpërndarësit e drogës.
Shumë nga 17-vjeçarët shqiptarë nëpër qytete ndihen të izoluar dhe të huaj. Ata janë rekrutë idealë për jetën kriminale. Një adoleshent, të cilin e njoh personalisht, ndjek një shkollë të ndërmjetme, për nxënësit që nuk mësojnë mirë. Ai është i vetmi i bardhë atje. Ndoshta edhe ai do të bashkohet me ndonjë bande a diçka të tillë, ndoshta jo një bande me emër, por veç një grusht shokësh që dalin bashkë dhe do të provokojnë ndonjë sherr për një vajzë, apo për një borxh të pashlyer, ose do të takojë dikë që tashmë është i implikuar dhe do të ndodhet përballë mundësisë për të fituar para pa patur nevojë të punojë në një fast fud dhe ai do ta pranojë.

Komuniteti
Kam shkuar pak a shumë në çdo bar, kafene, furrë buke dhe klub social që ka lidhje me Ballkanin në Bronks, Kuins, Stejtën Ajlend dhe Detroit. I dërgova letër një shqiptari që i ishte vënë gjobë nga dy shqiptarë të tjerë, të cilët vajtën në derë të shtëpisë të armatosur, duke i thënë se do t'i përdhunonin gruan. Të dy ishin ushtarë të bandës së Krasniqëve. Por ky njeri pati kurajon të qëllojë njërin për vdekje dhe të plagosë tjetrin dhe vëllai i këtij të fundit është në listën e më të kërkuarve nga FBI. Kam telefonuar shumë e shumë numra që dalin jashtë përdorimi, kam hasur në shumë pseudonime ballkanike, kam shqiptuar keq shumë emra dhe lexuar keq kode të sigurimeve shoqërore që përdoreshin nga disa njerëz njëherësh. Më kanë kërcënuar. Më kanë flakur jashtë në rrugë dhe më kanë mbyllur telefonat. Më është thënë kaq herë, sigurisht pasi kam filluar të bëj pyetje, se klubi në të cilin ndodhesha "është privat". Dhe, sigurisht, më kanë injoruar. Më kanë pyetur vazhdimisht se pse interesohem për shqiptarët; djem sherrxhinj më kanë thënë "kush e çan b. për Ballkanin".
Kam biseduar me një motoçiklist shqiptar plot me tatuazhe në 3 të mëngjesit, ndërkohë që po shtynte kohën me nja 20 të tjerë në një trotuar në Kuinsit. Doli se një kushëri i tij ishte ndër të pandehurit në gjyqin e ardhshëm të Nju Jorkut. Ai ishte nga Bronksi. Në jelekun prej lëkure kishte stampuar shqiponjën shqiptare, shumë pranë shenjës RIP, që u shkruhet të vdekurve ën varre. U tregua aq i mirë sa të fliste me mua, ndryshe nga një djalë në një bar që kishte tepër frikë ose mendjemadhësi për të pranuar se ishte shqiptar dhe nuk më foli fare. Një shok që rrinte me të më tha që bëja mirë të ikja prej andej. Në të njejtin klub, një lamariere shqiptare më mori kartvizitën dhe tha se kishte hapur fjalë se po përgatitja një artikull për mafien shqiptare. Një djalë i ri shqiptar më ka falenderuar për atë që po bëja dhe një tjetër mesoburrë po shqiptar më tha se, në njëfarë mënyre, do të shpërblehem për gjitha këto ecejake nëpër burgje, rrugë, klube dhe komplekse banimi.
Kam takuar dhe plakun më të këndshëm në botë, pronar dyqani në Bronks me emrin Gjin Noku, i cili shet kaseta video por të një tipi, që askush nuk i blen më. Më uli në karrigen e tij dhe më rrëfeu me durim gjithshka për historinë, politikën dhe kulturën shqiptare. Më tha se do të më tregonte çdo gjë, mund të përdorja edhe emrin e tij, në se doja, atij s'i bëhej vonë. Më tregoi për gjithshka kishte dëgjuar e parë dhe rreth kriminelëve të rinj shqiptarë. "Ata kanë vuajtur dhe duan të bëhen të pasur brenda një dite", më tha. Më tregoi se për të emigruar në Amerikë ilegalisht duhen 20 mijë dollarë, duke shtuar se, megjithatë, edhe në Amerikë ka varfëri. Noku tha se e shoqja përfitonte asistencë pas 11 shtatorit, pasi u sëmur gjatë pastrimit të zonës së dy kullave dhe se i biri - nuk merret vesh se si - ishte përzier me jetën e krimit. Ai është një djalë i ri i pafajshëm, student në universitet. Djali, Spartak Noku, u arrestua për diçka që kishte të bënte me ekstazinë. I ati i shkroi Majkëll Blumbergut që ta ndihmonte të pastronte dosjen kriminale të të birit, por nuk mori përgjigje. Më kërkoi mua ndihmë, duke më thënë se i biri ishte i pafajshëm. Spartaku ka rënë në depresion, ai kërkon të fillojë punë si llogaritar, por për këtë e pengon shënimi në dosjen penale. Më dha një flamur shqiptar, një glob qelqi me borë brenda shumë të bukur të Prishtinës dhe një statujë të luftëtarit anti-osman Skënderbej, që nuk ka shqiptar të mos ta njohë. Nuk më pranoi asnjë qindarkë.

Informatori
Para plakut, një informator anonim më dërgoi një mesazh me emrat e kriminelëve të paarrestuar. Pas kësaj, takova një kriminel shqiptar, i cili tha se ishte pronar i gjashtë klubeve dhe se ishte arrestuar gjashtë herë. Ai ka një plagë plumbi dhe mban në xhep kartëmonedha 100-dollarëshe. Pas njëfarë kohe me jep e merr, vendosi të më tregonte se po punonte për FBI-në si informator. Më tregoi kartvizitën e agjentit të tij të FBI-së, por duke thënë edhe që e kishte edhe si avokat. Informacioni që më dha ngjante i besueshëm, por gjithshka lidhej me ngjarje që janë në vazhdim e sipër ose nuk janë konfirmuar ende nga institucionet. E dija se informatori mund të ishte duke më gënjyer.
Në fakt, më kanë gënjyer më parë, edhe për gjëra kot. Një pronar restoranti mbi të pesëdhjetat më tha se nuk njihte shqiptarë që jetonin në atë zonë dhe as kishte dëgjuar ndonjë gjë që lidhej me ta; një orë më vonë zbulova se restoranti i tij ishte përballë rrugës ku Ketjol Manoku qëlloi kundërshtarët e tij me armë. Njerëzit më të parë me të cilët u ndesha në kompleksin e banimit aty pranë ishin shqiptarë dhe gjeta gjithashtu gjashtë kafene shqiptarësh brenda një perimetri prej dy blloqesh banimi. Informatori, një babaxhan i shoqërueshëm, i llojit që të ve dorën mbi sup, më tha se kishte ndihmuar në organizimin e një prej takimeve të Aleks Rudajt me familjen Gambino. Ai përmendi dy kafene: Tony's dhe Shelia's. Sipas tij, Rudaj kishte zhveshur lakuriq Xho Gambinon dhe disa prej shoqëruesve të tij. Shqiptarët nuk kanë frikë nga një mafioz italian, shtoi ai. Ndoshta, ata ia kanë frikën vetëm një shqiptari tjetër. Më siguroi se as ai nuk ka frikë nga asgjë, përjashto shëndetin e fëmijës. Ai preku simbolin e krishterë që varej në pasqyrën e makinës së tij. Më bëri një xhiro te shtëpia në periferi; më vonë më ktheu në qendër. Më tha se nuk donte të shihej tek fliste me mua në kafenenë e tij, sepse mund të mendonin se isha i FBI-së. Mori foto të kartës sime të identitetit me celular. Vazhdonte të fliste dhe të përdorte celularin teksa ngiste makinën nëpër autostradë. Njeh Gjovalin Berishën, i pandehur në gjyqin e ardhshëm, i cili, sipas tij, ka një kafene pranë një bari ku unë kisha qenë më parë. Thotë se Berisha është djalë për kokë të djalit, nuk është i dhunshëm, por ka hyrë tërësisht në trafikun e drogës. Më vonë kontrollova dosjet e gjykatës dhe pashë se ishte kapur me 5 kg marijuanë dhe kishte pranuar fajin. Policia gjeti në banesën e tij përzierës droge, një pistoletë dhe plumba çeliku, por Berisha tha se nuk ishin të vetat. Informatori më tha gjithashtu se pronari i një bari, në të cilin kisha qenë më parë, ishte trafikant i madh droge dhe vëllai i tij është shofer i një ministri në Shqipëri. Më dha dy emra që duket se ishin të saktë: Gjelosh Krasniqi dhe Ened apo Eduard Gjelaj. Njëri është në burg në Shqipëri për krime lufte; tjetri, i lidhur me familjen mafioze Xhenoveze, në fillim ishte në survejim federal, ndërsa tani në një burg të Nju Jorkut. Informatori më tha se ai ngrinte kurthe në lokale ku luhej ilegalisht bixhoz dhe ku ftonte gangsterë të njohur, kriminelë dhe njerëz që synonin të hynin në rrugën e krimit. Të gjitha ishin të përgjuara nga FBI-ja. Disa informatorë marrin para për këtë, disa të tjerë lihen të qetë për krimet e tyre. Më tha se droga në Bronks zakonisht vjen nga Arizona, Kanadaja dhe Kalifornia, e shitet më pas në baret dhe klubet e Astorias, ku ka shumë lokale nën zotërimin e emigrantëve nga ish-Jugosllavia, por edhe nga Greqia e Italia. Shtoi se ata bëjnë kujdes që droga të mbahet në Bronks dhe paraja në Astoria, në mënyrë që, nëse kapen, të mos i humbin të dyja. Një operacion i madh, sipas tij, do të bëhet së shpejti në Nju Jork dhe rreth 50 vetë do të kapen, shqiptarë e italianë, tha. E pyeta se çdo bënte nëse i jepej mundësia të fillonte një jetë tjetër. Pa u menduar gjatë, u përgjigj: do të isha agjent i FBI-së. E dashuronte këtë institucion.

Gjyqi
Gjyqi i parë për një bandë shqiptare në Nju Jork është bërë sivjet. Ishin 9-11 të akuzuar dhe gjashtë prej tyre kanë pranuar fajësinë, duke përfshirë edhe Daniel Bertram Weis (gjithashtu i njohur me emrin Daniel Weiss, Berti, Albert Tamali, Temali dhe Tamoli), një tip me 7 klasë shkollë nga Miçigani, i cili ishte pjesë e rrjetit të trafikut të marijuanës nga Detroiti në Bronks. Fajësinë e pranoi edhe Gentian Nikolli, 34 vjeç, i cili erdhi nga Shqipëria kur ishte 21 vjeç. Ai, sipas prokurorëve kishte mbajtur armë dhe dokumente të falsifikuara, kishte treguar për grabitjen me armë të një makine të blinduar dhe në komunitet ishte i njohur për plagosje me thikë, grushta, shkelma në fytyrë dhe kryerjen e një sërë aktesh të dhunshme në mënyrë të vazhdueshme. Ai ka rrahur edhe të atin. Pronari i një bari në Rixhvud pagoi garancinë financiare për lirimin e tij me kusht.
Për Gentian Carën, nga Toronto, do të vendoset më pas nëse do të dalë para gjykatësit bashkë me vëllezërit Krasniqi, vetëm, apo do të pranojë fajin. Në fakt, çështja e tij u rëndua që ditën e parë të gjyqit. Prokuroria kishte si provë 35 orë regjistrime me zë në gjuhën shqipe, 99 minuta evidenca filmike dhe 9.000 faqe tabulatesh telefonikë. Cara këmbëngul se provat në ato regjistrime janë në favor të tij. Përkthyesja tregon se deri tani ka dëgjuar rreth 100 telefonata, shumica e tyre në anglisht dhe rreth 13 telefonata në shqip.
Gjatë dëshmisë së tij, një agjent i antidrogës shpjegoi origjinën dhe tiparet e tregut të 'barit' në Nju Jork. Marijuana më e lirë vjen direkt nga Meksika. Atë e presojnë, e mbështjellin me plastmas, e përziejnë me substance kimike për të fshehur erën dhe shitet me 1 mijë dollarë kilogrami me shumicë. Ndërkohë, 'bari' nga Arizona, edhe ai prodhim meksikan, arrin në 2 mijë dollarë kilogrami. Malli nga Xhamajka shkon deri në 3 mijë USD/kg; më në fund, "bari hidroponik", i kultivuar në veriperëndim të SBBA, në Kaliforninë veriore apo British Kolumbia të Kanadasë, që vaditet me ujë mineral, në tregun e shumicës kap çmmimin 8 mijë-12 mijë dollarë kilogrami, për t'u shitur me pakicë, në rrugë, me 28 mijë dollarë për kile.
Nga gjyqi i parë kanë ngelur vetëm Plaurent Çela dhe Skënder Çakoni, i cili duket më i forti nga të dy. Para nëntë vjetësh, antidroga bastisi apartamentin e tij në Bronks. Ai ishte krahu i djathtë i Parid Gjokës, shpërndarës dhe zëvendës i tij, gjithmonë në kërkim të marrëveshjeve të drejtpërdrejta me trafikantët kanadezë, por pa lënë asnjëherë punën në një piceri. Kur të gjithë u çuan në këmbë për gjykatësin që po hynte në sallë, ai ishte i vetmi që i mbante duart të lidhura nga pas, sikur të ishte gjithmonë gati për t'u arrestuar. Ka pamjen tipike të një djali rrugësh; flokë të zeza të lëpira, të krehura prapa, gjithmonë duke u zënë me avokatin e tij, paksa i plakur, shumë i dobët, duket se çdo kostum që të veshë do të jetë si diçka e huaj për të.
Kurse Çela, 29 vjeç, duket si një fëmijë që buzëqesh shpesh. U dërgon puthje prindërve, të cilët flasin një anglishte të çalë dhe shkëmbejnë fjalë pa zë në shqip. Unë dhe prindërit e tij jemi ulur afër njëri-tjetrit në sallë, jemi të vetmit aty. Prindërit e Çelës, sidomos e ëma, duken se janë të tensionuar dhe shumë të shqetësuar për djalin. Më tregojnë se po shpenzojnë të gjithë kursimet e tyre dhe se ai është i pafajshëm; e ëma gati sa nuk shpërthen në lot teksa më tregon këto. Më tregojnë historinë e tyre, historinë e të birit, pastaj pendohen; thonë se nuk duhet të më thonë asgjë për sa kohë që gjyqi vazhdon, kështu që unë disa detaje nuk do t'i bëj publike. Shqetësues është fakti se, megjithë shumat marramendëse që po harxhonin për të paguar avokatin mbrojtës, ata nuk e kishin idenë se çfarë po ndodhte me gjyqin e të birit. U mundova t'u shpjegoja rolin e jurisë, rolin e gjykatësit, si merret vendimi, si jepet dënimi, çfarë ishte betimi për të thënë vetëm të vërtetën, çfarë ndodhte kur avokatët i afrohen gjykatësit, për të diskutuar diçka që publiku nuk duhet të dëgjojë, etj. E ëma, herë pas here, vraponte drejt avokatit të të birit, derisa ky e urdhëroi të ulej e ta linte të bënte punën e tij.

Epilogu
Dy gangsterë janë në kërkim. Fjala është për Dukagjin Nikollajn dhe një farë Visi. Këta rrëmbyes e trafikantë janë ende të lirë. Sipas një burimi anonim, më është thënë se Bruno Krasniqi ka qenë rrëmbyer nga dy persona, që banojnë në Kanada e që kishin hyrë në SHBA nëpër makina, me të cilat transportohej edhe droga. Sipas informatorit, babai dhe vjehrri i njerit prej këtyre merrnin pjesë në shpërndarje. Ai më tha edhe se një prej këtyre ishte kapur në Kanada, ishte sjellë në Amerikë dhe tani është i lirë në Shqipëri. Po kështu, një tjetër mafioz i rëndësishëm, i arrestuar në 2008-ën në Çikago, që kishte kryer vrasje edhe në Francë, në SHBA dhe Kanada, aktualisht është i lirë. Po kështu, sipas tij, janë dy shqiptarë në Çikago, të cilët kanë dhjetë vjet që javë për javë trafikojnë 300 kilogram marijuanë dhe një tjetër, i cili, para rënies së dy kullave sillte vazhdimisht heroinë nga Shqipëria dhe çonte kile me kokainë nga Amerika.
Ata, me të cilët ti po merresh, janë kalamaj, më thotë informatori im. Asnjëherë nuk kapen gangsterët e mëdhenj. FBI? I njeh mirë, por t gjithë kanë bërrë marrëveshje me të dhe i lënë të punojnë, në shkembim të kapjes së ndonjë trafikanti herë pas here, sipas informacioneve që këta japin. "Nuk kam besim te sistemi amerikan i drejtësisë, peshqit e mëdhenj lihen të lirë, megjithëse të gjithë i njohin, ndërkohë që kapin vetem të vegjlit", thotë ai.

Përktheu Genc Kondi

Gazeta Shqiptare
20/06/2011

[skender76]

Boke dhe Albo, nese mundeni na sillni akoma materiale te tjera, se me t'vertet qenkan interesante.

Nje gje m'ka ber t'mendohem: Ktu ne Itali (por mendoj se edhe ne SHBA) kriminelet vendas sikur i kan punt e ndame, me fjale t'tjera: hajduti vetem vjedh, mashtruesi vetem mashtron, vrasesi vetem vret, grabitesi vetem grabit......etj.etj. Pra, sikur ndjekin ca rregulla....
Kurse, krimineli shqiptar, nuk njeh asnje rregull, asnje kufi, i ben t'gjitha....vjedh+shet droge+grabit+vret+etj.

[BlueBaron]

Ça grupesh kriminale !!! Shqip i quajne rrugaçe ose me qarte halabake. Rrifen e zihen me njeri tjetrin. Shitkan bar e levizkan 10 kg coca e hero e qenka bo nomi. Per mendimin tim modest, ato 10 kg duhet te jene 10 grame, duhet t'a kete fryre autori per t'i bere sa me "mafioze". Ketej nga Evropa kapin nga 100 ne dite si puna ktyre "mafiozeve". "Mafioze" qe vjedhin neper shpia !!! Vallai s'kisha degjuar me pare per kshu lloj mafiozesh. Njesoj si gabelet e Rumanise.

Ah edhe diçka per "amerikanet" e FSH. Mos jane "mafioze" part time kto tipat ??? Dmth full time jane muratore, kamariere, pas pune bejne "mafiozin" ...

[ricky_ch]

Ju qenkeni krejt matrapaz mor!
Pse sjellni rrena të kullluar, e si shikoni
mafiozët e botës njëherë?

Ne ua mësuam zanatin atyre`?

Ju si m*torator duheni vet së pari të keni
kujdes çfarë sjellni këtu, apo ndoshat ju ka
paguar dikush?