Intervista me këngëtarë shqiptarë!

[ChuChu]

Gili: Nuk më pëlqejnë veshjet e 'zhveshura'

Nga Naime Beqiraj



Gili, biondja simpatike e këngës shqiptare, sa është kthyer nga një sërë koncertesh në Ulqin dhe në Malësi të Madhe ku ka kënduar në mesin e malësorëve të ardhur për pushime në trojet e veta. "Biles i kam lënë ende valixhet nëpër korridore, por pasi intervista ishte për media nga Tirana erdha pa hezitim". Nuk e pyesim pse kaq shumë valixhe sepse e dimë që Gili është njëra nga këngëtaret që i kushton shumë rëndësi paraqitjes para publikut, qoftë me veshje, qoftë me grim, qoftë me fotografi, etj. Ajo, bashkë me vjehrrën, Ilirin bashkëshortin dhe me djemtë i kishte mbaruar pushimet e verës në Antalia të Turqisë dhe këtë periudhë gushti në bregdetin shqiptar të Ulqinit që e quante periudhë pune, sado që shprehej se ishte kënaqur shumë.
Këngëtarja që këndoi për disa vite këngë që u pëlqye e po pëlqehet edhe nga fëmijët, çastet e eksodit i riktheu me disa këngë të tjera me tema të ditës të cilat i realizoi edhe si videoklipe. Kënga "Prishtina", një baladë shumë e bukur ku i këndohet rinisë studentore prishtinase të viteve tetëdhjetë. Pastaj kënga "Ditët e fundit" në duet me Ardit Stafajn e cila trajton temën e drogës që si videoklip ka marrë shumë çmime në manifestimet e këtij lloji, dhe tash së fundi kënga "Mos ma shëmtoni lirinë". Vetëm pas luftës ka realizuar një videokasetë dhe dy albume që janë pritur dhe janë shitur shumë. Disa nga këngët e saj përcjellin edhe sensin e krenarisë së të qënit femër si: "Edhe pa ty u kënaqa", "Aktore e përkryer", etj. Gili ka marrë pjesë në shumë manifestime humanitare në Kosovë dhe jashtë. Ndaj nuk e ka zgjedhur rastësisht që albumin e saj të fundit e ka përuruar jo në ambiente të mbyllura e në sallonet e hoteleve të Prishtinës, por në një ambinet rural në një fshat të Kosovës.


* Vendlindja: Prishtinë
* Pesha: 58 kg
Gjatësia: 1.63
Shenja e horoskopit: Demi
Ngjyra e syve: E gjelbërt
* Shkollimi: Fakulteti Filozofik, Gjuhë e letërsi shqipe
* Ngjyra më e dashur: E bardha, pink
* Parfumi : J'adore
* Qyteti që pëlqeni: Prishtina, Parisi, Venediku
* Firmat nga e cila e përdorni kozmetiken: Lancom
* Këngëtari më i mirë: Sinan Vllasaliu, Elsa Lila, George Michael
* Aktori juaj më i dashur: Ben Afflek
* Ushqimi: italian
* Pija: Campari
* Pushimi: Turqia
* Kreatorja: Donatela Vercaçe
* Stili në veshje që pëlqeni: Elegante


- Çfarë do të ndryshonit nga pamja juaj?
- Së pari do t'i largoja kilogramët e tepërt.
- Çfarë komplimenti ju kanë bërë për pamjen tuaj?
- Xixëllonja e skenës shqiptare.
- Sa ndryshon loku juaj në skenë me lokun e jetës së përditshme?
- Ekstravagante në skenë dhe praktike në përditshmëri.
- Cilën veshje nuk do ta kishit veshur kurrë?
- Atë me të cilën do të dukesha "e zhveshur".
- Bizhuteritë a i përdorni dhe të çfarë natyre janë?
- Shumë, sidomos ato vezulluese në skenë.
- Çfarë është moda për ju?
- Të jesh e bukur në momente dhe në vende të caktuara
- A keni mbajtur ndonjëherë dietë?
- Dietat i përdori para xhirimeve të videoklipeve.

@SPEKTRI

[ChuChu]

Etleva Golemi, soprano - Pagat tona janë shumë qesharake

Nga Arlinda Canaj (Spektri)

Është duke u përgatitur për rolin e Violetës, ndërkohë që angazhimet e saj tashmë po i kalojnë kufijtë. Ndërsa bëhet shumë zhurmë për politikën në Shqipëri, ajo si artiste klasi ngre zërin dhe njëherë për pagat qesharake që marrin artistët shqiptarë. "Në Shqipëri nga dita në ditë po na shteron dëshira për të punuar. Nënvleftësimi për ne fillon nga vetë shteti shqiptar, që nuk të jep dinjitetin e duhur, për të qenë si gjithë artistët. Pasioni! Pasioni na mban gjallë dhe për të luftojmë deri në fund, por duhet që të krijohen dhe mundësitë financiare për të qenë krenar për punën që bëjmë. Mjft vetëm me llafe dhe premtime. Shteti duhet të merret seriozisht me artistët!"

- Ju shohim gjithnjë duke interpretuar në skenën e Teatrit të operas në rolin e solistes së parë. Cilat do jenë angazhimet tuaja të ardhshme ?
- Jam duke punuar për operën "Traviata" që në nëntor do rivihet në skenë, gjithashtu dhe për një operë tjetër "Dasma arbëreshe" e kompozitorit kosovar Rauf Domi që do të jepet premierë në Gjakovë me rastin e festës së Pavarësisë, në 28 Nëntor.
- "Traviata" është vënë disa herë në skenë. Ju keni marrë pjesë si protagoniste në rolin e Violetës. Cilat janë emocionet e këtij roli tek ju?
- Po, për herë të parë "Traviata" u vu në vitin 2001 dhe ky është sezoni i tretë që rijepet. Ka disa ndryshime të vogla, sepse tani kemi një dirigjent të huaj, italian. Është një rol shumë i dashur për mua, një rol me të cilën jam mësuar dhe afeksionuar shumë. Një personazh që të lë shumë hapësirë për të ndryshuar. Sa herë vihet, ka diçka më të arrirë dhe më ndryshe. Pastaj çdo dirigjent që vjen ka kërkesat e tij dhe sjell gjithnjë një përvojë të re. Është një rol që vjen duke u përsosur.
- "Dasma arbëreshe" është një opera e kompozuar nga një kompozitor shqiptar. Me sa duket dhe nga titulli duhet të flasë për traditat e bukura shqiptare, për arbëreshët...
- "Dasma arbëreshe është vënë një herë në skenë, me një këngëtare nga Kosova. Në verë kompozitori Domi më takoi dhe më propozoi rolin e Marsulës. Është një opera shumë e bukur, e mbushur me tradita dhe motive arbëreshe, dhe ka brenda shumë elementë dhe tradita nga ky folklor, nga ky kontigjent shqiptarësh që u larguan pas vdekjes së Skënderbeut dhe kanë ruajtur më mirë se të gjithë zakonet dhe traditat e të parëve të tyre.
- Është hera e parë që ju këndoni një rol shqiptar, në një opera shqipëtare?
- Në fakt unë kam kënduar dhe operën e Aleksandër Peçit "Oirat", por ishte me tekst italisht. Ndërsa tani është hera e parë që këndoj një rol në shqip. E reja dhe e bukura është pikërisht kjo, të kënduarit në shqip. Në përgjithësi jemi mësuar që operat t'i dëgjojmë në italisht, por çdo gjuhë ka të veçantën e saj dhe në shqip mund të arrihet në perfeksion.
- Pas gjithë këtyre, çdo jetë shënuar në kalendarin tënd artistik?
- Më pas në projektet e mia është opera "The room" edhe kjo do këndohet në shqip, një projekt më i vonshëm, ndoshta për janarin.
- Di që kolona zanore e filmit "Lule të kuqe, lule të zeza", mban zërin tuaj. Është realizuar me shumë mjeshtëri...
- Ishte një ide e kompozitorit Kujtim Laro. Një eksperiencë shumë e bukur dhe e veçantë. Në fakt muzika ishte e menduar me një orkestër të madhe, dhe me disa përpunime moderne. Në fund ajo që ishte zgjedhur ishte vokali, duke lënë disi mënjanë efektet muzikore.
- Ndryshimet që kanë ndodhur në drejtimin e TOB-it a kanë ndikuar ndopak tek ju artistët?
- Ndihemi mirë, sepse Zhani Ciko është vetë muzikant dhe i njeh mirë problemet. Por ajo që për ne mbetet një plagë e pashërueshme janë pagat. Të gjithë ne buxhetorët e shtetit jemi me paga skandaloze. Mbi ne artistët bëhen padrejtësi të mëdha. Kur vihet një shfaqje premierë ne paguhemi me një shpërblim qesharak. Për rivëniet e tyre lodhemi njëlloj si të parën herë dhe nuk paguhemi më. Kjo nuk është e drejtë. Dhe për këtë rivënie ne punojmë më muaj të tërë. Ministria e Kulturës nuk jep fonde për artistët.
- Le të kalojmë përsëri tek drejtori i ri...
- Ju gazetarët gjithnjë tek këto gjëra sulmoni (qesh). Mund të them që Zhani Ciko është një profesioinist i vërtetë. Por edhe institucioni ynë ka shumë probleme për tu menaxhuar. Ne ja kemi bërë prezente punën e pagave dhe duhet që ato të zgjidhen njëherë e përgjithmonë se përndryshe si në të gjitha institucionet shtetërore shqiptare njerëzit do ikin, dhe nuk do mbetet më askush.
- Në inisiativat private që ju ndërmerrni si janë shpërblimet. A janë të kënaqshme?
- Janë shumë më të larta. Privati gjithnjë bën kontratën në fillim.
- A ka konkurencë dhe ambicie mes artistëve për tu ndërthurur në projekte?
- Nuk e kam idenë. Unë nuk jam njeri klanesh. Kur më kanë propozuar, unë kam punuar dhe kam dalë e kënaqur. Nuk jam futur kurrë nëpër intriga. Gjithsecili ka aftësitë e veta. Për mua ka vend për të gjithë.
- Artistët janë gjithnjë në ikje. Po ju a e keni menduar një gjë të tillë?
- Unë e dua vendin tim, dhe si pak profesionistë kam kënaqësinë dhe komoditetin të rri pranë familjes dhe pranë vendit tim. Në fakt të gjithë artistët po ikin ku të mundin. Do vijë dita që TOB do marrë këngëtarë vetëm nga jashtë, sepse të gjithë do ikin. Qeveria shqiptare merret gjithë kohën me politikë dhe askush nuk mendon për vlerën më të madhe që ne i përcjellim të ardhmes. Kultura është vlera që një popull lë.
- Në eksperiencat e fundit të shfaqjeve të TOB/it kanë ardhur dhe shumë këngëtarë të huaj. Ato paguhen si ju, apo ndryshe?
- Si ne nuk paguhet askush. Ato vijnë me kontrata. Është ndërtuar në mënyrë të tillë arti atje, që menaxherët i gjejnë shfaqjen, i bëjnë kontratën dhe artisti merret vetëm me interpretimin e rolit. Ne këtu s'na paguan askush. Dhe është e tmerrshme të mendosh që për nga niveli jemi në shkallët më të larta, ndërkohë që pagesa është ofenduese për punën që bëjmë. Problemet shqiptare janë shumë të thella. Duhet që të bëhet patjetër diçka për ne artistët.
- Në shfaqjen e fundit të "Bohemës" kishte këngëtarë lirikë nga e gjithë bota. A janë ato të nivelit tuaj?
- Ka artistë të mirë, më pak të mirë. Mendoj se Shqipëria ka kontigjent shumë të mirë. Duhet punuar me ta.
- Duke iu kthyer TOB-it, di që dhe kushtet në të cilat ju punoni janë shumë të vështira. A po bëhet ndonjë gjë?
- Në fakt Zhani është duke u përpjekur për mirëmbajtjen e godinës. Dëshira e tij është shumë e madhe, por nuk ka fonde nga Qeveria. Tani është duke u bërë një tender për ngrohjen e sallës. Ne këndojmë "Traviatën" me fustane të hapura dhe na dridhen dhëmbët nga i ftohti në sallë.
- Eva, di që ju keni një familje: një vajzë 4 vjeçare, Laurën, për të cilën keni disa vrarje ndërgjegjeje...
- Po, kam një familje të mrekullueshme të cilës i jam borxhlie, sepse shumë herë dhe nuk e shoh, prej angazhimeve të mëdha. Kur kemi koncerte më duhet të shkoj në shtëpi vetëm për të fjetur gjumë. Imagjinoni që ndonjëherë në premierë ime më nuk më tregon që vajza mund të jetë me temperaturë, për të mos më prishur gjendjen artistike.
- Çfarë ju thotë Laura?
- "Mami më merr dhe mua me vete". Por, unë nuk e marr asnjëherë. Është akoma e vogël dhe kam frikë se mos bën zhurmë. Ndonjëherë për t'i bërë qejfin e kam marrë në prova. Rri urtë dhe më sheh e çuditur.
- Çfarë ke dëshirë të bëhet kur të rritet?
- Nuk e di. Ajo është shumë e vogël për t'i përcaktuar të ardhmen. Tani për tani dua që ajo të rritet më dashuri dhe përkujdesje. Të tjerat le t'i zgjedhë vetë me dëshirën e saj.

[ChuChu]

Tatjana Isaj - Parfumet? I ndërroj si mbreti gratë


Nga Brikena DEMIRAS @ SPEKTRI


Ajo është e bukur dhe vitet duket sikur nuk kanë lënë shenja mbi të. E quajnë "këngëtarja e qytetit të Elbasanit", pasi veprimtarinë e saj artistike e nisi në këtë vend. Quhet Tatjana Isaj. Jeton në Gjermani prej tetë vjetësh, bashkë me familjen, por është rikthyer për të marrë pjesë në festivalin "Kënga Magjike" dhe për të përuruar dy albume me këngë të lehta dhe këngë popullore e arbëreshe të përpunuara. Larg Shqipërisë, megjithatë këngën nuk e largoi për asnjë çast nga shpirti. Shumëkush do ta mbajë mend duke kënduar këngë për partizanët dhe partinë e asaj kohe. Ndërsa në skenat e sotme ajo vjen ndryshe, jo vetëm në pamje e në look, por dhe në mentalitet.
Karriera
Mbaroi shkollën e kantos, për mezzosoprano dhe filloi të këndojë në ' 81-in, në Festivalin e 22-të të Radiotelevizionit Shqiptar. Mori pjesë në festivalet e tjera deri në të 30-in. Karriera e saj si këngëtare mbizotërohet nga këngët baladë, ato të karakterit epik e dramatik.
Albumet
"Në muzikën e lehtë unë gjej veten time, aty mund të them se quhem Tatjana. Edhe pse kam tetë vjet që s'këndoj, kam mbledhur materiale dhe jam në prag të përurimit të dy albumeve, me 21 këngë, 11 nga të cilat i përkasin rrymës së lehtë, ku mbizotërojnë temat e mentalitetit të të rinjve, dashuria mes njëri-tjetrit, asaj që ndodh dhe asaj që duhet të jetë në të vërtetë, një dashuri e sinqertë, si dhe këngët popullore, kryesisht ato arbëreshe, me mallin e emigrantëve", tregon Tatjana. Albumi i parë, quhet "Mos ma përgjoni dashurinë", me kompozitor Edmond Rapin, ndërsa i dyti "Arbëri të qofshim falë", tekset e këngëve janë të ripunuara nga bashkëshorti, Nehat Sabriu, kurse këngët janë të kompozuara nga ajo vetë dhe Naim Gjoshi. Tatjana i përket zhanrit të "chanson-eve", të kantos. "Megjithatë kënga arbëreshe më flet në shpirt dhe në vokal. Mundohem të nxjerr dramatikën time, shpirtin emocional, mallin, dashurinë e atyre njerëzve që janë shumë larg dhe që nuk kanë mundësi të shohin atdheun e tyre". Por për të ardhur më pranë shijeve të momentit ajo ka zgjedhur një lloj përpunimi mes popullores dhe modernes që tani, siç thotë edhe vetë "janë bërë paksa 'hit'."

Grimi
"Jetoj në një vend ku thjeshtësia ia ngre njeriut vlerat. Në Shqipëri, në ditët e sotme, pamja ka marrë rëndësi tjetër dhe kjo thënie ka ekzistuar deri dikur si etiketë, ndërsa atje në Gjermani vazhdon të jetë realitet. Pothuaj trukohem shumë rrallë, më pëlqen kështu dhe mbase ngjaj edhe më e re."

Veshja
"Jam pak klasike në veshje, edhe nëse vesh xhinse. Këtë mbase ma ka detyruar edhe puna që bëj si avokate në firmën e ndërtimit të burrit tim. Çantat dhe këpucët sigurisht më pëlqen që t'i kombinoj. Kam një dhomë me këpucë, të cilat numërohen në rreth 300, pa e ekzagjeruar. Aksesorët më pëlqej t'i zgjedh të firmave, por ka gjëra shumë të bukura që s'janë firmë. Unë jam e sëmurë pas të shtrenjtave, por në Gjermani mund të zgjedhësh. Artistët shpesh përpiqen të mbajnë imazhin me anën e firmave. Unë s'jam e atij mendimi. Unë blej edhe atë që është më pak e shtrenjtë, por që është e bukur."

Parfumet
"I ndërroj si mbreti gratë, mund të hap edhe një dyqan pa frikë. Parfumi më jep moral, kur nuk jam zgjuar ende nga gjumi ndonjëherë më jep disponibilitet në punë dhe më bën të ndjehem më e gëzuar. Preferoj firmat, së fundi Bvglarin, edhe pse është paksa i shtrenjtë."

Sallonet e bukurisë
"U kushtoj pak më shumë rëndësi se sa duhet, kjo është një nga pikat ku nuk përputhemi me bashkëshortin, pasi sipas tij "rrudhat të japin fisnikëri". Unë nuk mendoj që jam plakur, aspak, është shpirti që të mban të gjallë, por femrat duan të ruajnë pak estetikë. Unë shkoj në palestër, luaj në piano, merrem me gjuhën gjermane, pra e shfrytëzoj kohën, bëj një punë intensive me të gjithë mundësitë e mia, në të njëjtën kohë argëtoj vetveten."

Bukuria
"Për mua rëndësi ka shpirti, tek një shpirt jo i sinqertë, bukuria është zero."

Vajza
"Quhet Korozana dhe është 16 vjeçe. Me vajzën time të vetme jam si shoqe, ajo është edhe si një motër për mua. Kuptohemi shumë mirë, është shumë inteligjente, herë pas here më jep moral, më pranon ashtu si jam, me të mirat dhe me të këqijat e mia."

Bashkëshorti
"E kam më shumë shok, punojmë bashkë dhe më imponon të bëj atë që kam qejf unë të bëj. Në punë ne kemi marrëdhënie zyrtare, po në të njëjtën kohë jemi edhe shumë të afërt përsa i përket muzikës, ai është i apasionuar dhe di më shumë këngë se unë. Kemi kënduar në një videoklip të dy këngën "Kur më vjen burri nga stani" dhe në atë moment jam ndier me të vërtetë e lumtur. Ai e sheh të bukurën me syrin që e shoh unë dhe më përkrah për çdo gjë."

Vendlindja
" Dy vitet e fundit kam ardhur më shpesh, për të parë edhe vendlindjen, edhe për të kaluar pushime. Nuk dua të le pa përmendur edhe qytetin e Përrenjasit dhe Librazhdin, ku kam kënduar me shumë pasion dhe kam kaluar vitet e shkollës së mesme, ato i kujtoj me mall."

Pushimet
Preferojmë të shkojnë larg, në Marok, Francë, (San Trope), Itali, (Milano), Turqi, Kroaci, nga është me nënshtetësi edhe Nehati, por nuk harrojnë edhe bregdetin jugor shqiptar, nga ku kanë preferuar Dhërmiun. "Pushojmë çdo tre muaj dhe meqënëse Gjermania është vend i ftohtë, bëjmë gjithmonë pushime verore, edhe në dimër."

Identikit
Emri-Mbiemri: Tatjana Isaj
Datëlindja: ?
Vendlindja: Elbasan
Vendbanimi: Gjermani
Horoskopi: Ujori
Ngjyra e preferuar: E bardha, e kuqja
Këngëtarët e preferuar: Tina Turner, Celine Dion
Hobi: Stilon dhe qep disa nga veshjet e saj.

[ChuChu]

Mihrije Brahja Më pëlqen të luaj me ngjyrat e flokëve

Me pak kilogram të shtuar këngëtarja Mihrije Braha duket edhe më e hijshme. Me një krijimtari muzikore gati njëzetvjeçare, me shume albume muzikore koncerte e festivale, Mihrije Braha, mbetet edhe sot po ajo, e dashur, e afërt, aktive dhe përherë e shpenguar nga çdo kompleks.
Momentalisht po përgatit albumin e ri muzikor dhe sapo ka ardhur nga disa koncertete në diasporë.
Mihrija është një këngëtare që i kushton rëndësinë e vet look-ut, modës dhe paraqitjes skenike. Edhe fotot e saj janë në këtë vazhdë, sepse përherë dëshiron të duket ndryshe nga të tjerat.

Grimi: Grimin e përdori me shumë kujdes dhe me një zgjedhje shumë të saktë sepse ka shumë rëndësi firma dhe forma por edhe momenti. Gjatë ditës përdori nuanca më të lehta që të dukem sa më natyrale kurse në rastet kur kam spektakle apo paraqitje të tjera i kushtoj një kujdes më të veçantë sepse këtu kam parasysh veshjen dmth ngjyrat apo paraqitjen komplete vizuale. Prej firmave të njohura përdor kremat e Hormetes, Lancome, L'Oreal, Cristian Diore etj. dhe nga ngjyrat e flokëve përdor Elea Tuko Trade. Jam bërë bionde sepse më pëlqen të luaj me ngjyrat e flokëve

Parfumet: Mund t'iu them se jam e pasionuar pas parfumeve dhe më së tepërmi përdori Gucci Rush, Elizabet Tejlor etj.

Veshja: Sa për veshjen mund të them se nuk eksperimentoj por strikt vishem në skenë me një kuptim dhe përmbajtje komplete duke pas parasysh këngën, modën etj. Shpesh vishem me kreacione të blera jashtë vendit dhe ekstravagante. Gjithashtu vesh edhe dizajnime nga autorë të vendit dhe kohëve të fundit me dizajnet më të reja të Kujtim Berishës nga Gjakova.

Çantat dhe këpucët: Çantat dhe këpucët i blej sipas sezonit, gjithsesi me një kujdes dhe pasion të veçantë, sidomos ne pranverë dhe në verë. Në jetën e perditshme përndryshe mbathi ato këpucë me të cilat ndjehem më komode.

Aksesorët: Kam shumë dëshirë që t'i blej dhe kam koleksion të madh të tyre dhe nga të gjitha vendet ku kam shkuar por shumë pak i përdori dhe fare pak janë kombinim me veshjen time. Megjithatë, ndonjëherë sipas nevojes së kombinimit për një moment skenik apo diçka tjetër, aksesorët nganjëherë i vë dhe i kombinoj me pamjen time vizive.

Moda: Kam marrë pjesë në shumë koncerte jashtë Kosovës por edhe brenda dhe gjithëherë interesohem për moden e fundit dhe gjithmonë vishem kushtimisht sipas saj. Ndonjëherë edhe mundohem që të plotësoj edhe nga fusha kreative e imja apo edhe e kreatorëve të mi.

Aerobia: Deri më sot mund të them se pak kohë më ka mbetur për të u marr me aerobi të cilën e vlerësoj si shumë të nevojshëm. Megjithatë, një gjimnastikë të lehtë e bëj edhe nëpër hotele edhe në shtëpi me një kujdes që vija e trupit të mos më devijojë.

Dhuratat: Dhuratat i kam për shpirt dhe i çmoj, kam dëshirë që të më befasojnë por edhe t'i befasoj miqtë dhe njerëzit e mi. Me dëshirë jap dhe pranoj shumë dhurata.

Çfare vlereson tek vetja: Tek vetja vlerësoj sinqeritetin dhe shpitëbardhësinë si dhe gjendjen e pangarkuar shpirtërore nga asnjë lloj xhelozie.

Çfarë do te kishe ndryshuar tek vetvetja: Asgjë.

Tirana: Tirana është qyteti i shpirtit tim dhe jam shumë e lumtur që Tirana përherë e më shumë po shëndërrohet në një metropol çfarë e ka merituar. Pas Prishtinës, me dëshirë do të jetoja në Tiranë.

@SPEKTRI

[ChuChu]

Mihrija

[ChuChu]

Mariza Ikonomi: 2004... dua të zhdukem - Nga Violeta Murati


Një ditë pas Festivalit të RTSH-së, Mariza Ikonomi merr një telefonatë anonime, ku i kërkohet të mbyllë gojën dhe të mos japë asnjë koment në media për çmimin; ajo tregon gjithçka ndodhi pas kuintave në natën finale të festivalit, si u ndanë çmimet para përfundimit të festivalit.

Ishte një ftesë gati në "lutje" që i ktheu mendjen këngëtares Mariza Ikonomi për të qenë sërish pjesëmarrëse në Festivalin e 42-të të Këngës në RTSH. Ajo kish vendosur të mos i hynte më konkurimeve nëpër festivale, por këtë herë u josh nga premtimi se fituesja do të shkojë në Festivalin Evropian. U përgatit totalisht, madje dhe kompozoi enkas për çmimin e parë. Ndërsa erdhi prapë zhgënjimi për Marizën që bashkë me shumë arsye të tjera, e "detyruan" të linte skenën edhe pse kënga e saj u vlerësua me çmimin e dytë. E bindur ajo thotë se nuk do të jetë nëpër festivale, derisa të rregullohen problemet e ndarjes së çmimeve. Është shprehur ashpër në shtyp dhe reagimi ka qenë një telefonatë anonime, një ditë fill pas festivalit. Mariza e ka njohur zërin, por nuk mund të thotë të vërtetën. Ndërkaq e ka garantuar anonimatin e telefonatës se kënga është tërësisht kompozim i saj dhe jo krijim i Adrian Hilës, siç e akuzonte zëri pas telefonit. Mariza Ikonomi tregon ekskluzivisht për "Spekter", procesin e ndarjes së parakohshëm të çmimeve dhe arsyet e braktisjes së skenës.
Pse braktisët skenën kur u ndanë çmimet?
Unë nuk e braktisa skenën dhe më vjen keq që është komentuar aq shumë ky moment në shtyp, madje është shkruar dhe pa më pyetur fare. Dua të jem e qartë për një gjë. Në çastin kur janë ndarë çmimet nuk ndodhesha fare aty. U largova, sepse e kuptova që nuk do të merrja çmimin e parë. Nga ana tjetër pretendoja, por dihet si bëhen vlerësimet këtu, unë s'kisha asnjë mbështetje për të shpresuar.
Kjo do të thotë se keni marrë vesh çmimet përpara ndarjes?
Pak a shumë...Madje kisha marrë vesh edhe se kush do ta fitonte. Prandaj mendova se do të ishte më mirë të ikja. Është më mirë të zhdukem, "kjo ka mbetur në këtë natë", e thotë dhe vetë kënga.
Sa kohë para ndarjes janë përfolur çmimet?
Nuk dua të flas për këtë, por dukej shumë qartë se kush do ta merrte çmimin e parë. Kaq mund të them. Gjithmonë çmimet janë ndarë më përpara.
Ju hytë në festival me pretendimin absolut për çmimin e parë, apo e shtyrë më shumë nga premtimi i Festivalit Europian?
Nuk ushqeva ndonjë iluzion të madh për çmimin e parë, por, sigurisht, edhe më tundonte shumë premtimi i Festivalit Evropian. Ndërsa mora një vlerësim si për festival. Kjo nuk do të thotë se unë nuk pretendoja, por duke ditur se si është bërë ndër vite me vendet e para të festivalit, isha e bindur se dhe këtë herë e njëjta gjë do të ndodhte me çmimin. Pastaj nga njëra anë, bëra mirë që s'e mora çmimin. Këtë e them nga fakti se në konkurim mungonin emrat "Big" të muzikës sonë. Po të kishte marrë çmimin Rovena Dilo ose këngëtarë të shquar të muzikës shqiptare, do ta kisha pranuar me mjaft urtësi çmimin e dytë. Por, aty u bë një bashkim i "Etheve të së premtes", saqë unë u ndjeva dhe pak e zhgënjyer nga kjo anë.
Pjesëmarrja e këngëtarëve të "Etheve..." u bë shkak i zhgënjimit tënd...?
Nuk kam asnjë gjë kundër këtyre këngëtarëve. Ato në të ardhmen mund të bëhen këngëtare shumë të mira, por çdo gjë e kam me organizatorët e festivalit që sollën organizimin që thashë më lart.
Ke rezerva për organizatorët?
Unë kisha rezerva për çmimet që u dhanë në festivale, sepse u dallua qartë se nuk vlerëson juria, por organizatorët e festivalit. Në përgjithësi kjo është bërë.
Ishe përgatitur para festivalit psikologjikisht, shpirtërisht për të marrë çmimin e parë?
Ishte një periudhë shumë e shkurtër gjatë së cilës punova për këngën, por u lodha shumë dhe duke qenë se ishte një krijim i imi, u përpoqa në maksimum të bëja diçka të bukur. Po ta kishte bërë këngën ndonjë kompozitor tjetër, s'do të isha mërzitur, por duke qënë se ishte krijimi im, me tekst të motrës sime, një bashkëpunim familjar pak a shumë, duke i shtuar gjithë kapacitetin tim, mendova se mund të arrija diçka. Por, një gjë ishte e qartë, publiku nuk e kuptoi këngën. Dhe kjo ishte pjesë e zhgënjimit tim, ndoshta publiku ynë është mësuar me ritme më gazmore, më popullore. Megjithatë, nuk e shmang dot atë emocionin kur çdo gjë mbaron së krijuari, ankthin se si do ta presë publiku muzikën tënde. Ndërsa, vargjet e këngës që përjetonin dilemat shekspiriane, ishin keqkuptuar duke e cilësuar këngën në tërësi si vajtimtare. Ajo nuk është e tillë, është e kundërta, ajo është një këngë plot shpresë. Përtej personales, kënga përfaqëson faktikisht atë që po ndodh tek ne dhe që mbyllej me një shpresë të madhe. Teksti i përmbahej mesazhit të së ardhmes. Kjo është e vërteta, se njeriu ka batica dhe zbatica. Këtë kisha shprehur dhe në të njëjtën kohë e kam përjetuar dhe personalisht.
Pse ke zgjedhur ta krijosh vetë këngën, nuk kishe besim tek kompozitorët e njohur?
Ndjehem më mirë kur i bëj këngët vetë, sepse gjithmonë kur më kanë bërë këngë të tjerët, ata që më kanë dëgjuar më kanë thënë: "Ke zë të bukur, por vuan për këngë". Ky ka qenë opionioni i të gjithëve dhe kur kam filluar të kompozoj, kam vënë re se publiku i ka pritur më mirë këngët që kam bërë. Ashtu siç e njoh unë veten, nuk më njeh asnjë kompozitor. Kjo ishte dhe një nga arsyet pse nuk pretendoja për çmim, sepse nuk kisha mbështetje, nuk kisha asnjë kompozitor të njohur.
Si e more ftesën për në festival?
Unë nuk kisha ndër mend të merrja pjesë në festival. Kisha vendosur që nuk do të shkelja më nëpër festivale. Organizatorët e tij erdhën vetë duke m'u lutur... por në fakt më thanë ndryshe, më thanë se "kishin shumë nevojë që unë të merrja pjesë". Ishte insistimi i tyre, nuk është se kisha ndonjë dëshirë të madhe. Joshja për Festivalin Evropian vërtet është diçka për Shqipërinë. Për ne shqiptarët është mirë, në përgjithësi që të përfaqësohemi, por nuk është ndonjë gjë e madhe.
U duk se festivali u mbajt në këmbë vetëm nga të rinjtë e "Etheve...", duket sikur keni rezerva për këtë nivel konkurimi, pse?
Kam shumë rezerva. Fakti që u gjenda mes dy këngëtareve që vinin nga ai spektakël, ishte dhe një minus për festivalin, pasi dukej qartë mungesa e emrave të muzikës. Në këtë festival nuk morën pjesë shumë emra të njohur, për të cilët unë kam shumë simpati, si Alma Bektashi, Eranda dhe Irma Libohova etj., kishte shumë mangësira dhe meqë u lançua që në fillim se ai që do të fitonte do të shkonte në Festivalin Evropian, nuk pashë ndonjë lloj interesimi nga këngëtarët e njohur. Jo se ata nuk janë të interesuar të marrin pjesë, por e dijnë se çfarë lojërash bëhen. Ata një herë e një kohë kanë qenë viktima të kësaj loje, në të cilën rashë unë. Mua më erdhi keq vërtetë për këtë. Nuk është e thënë, për mendimin tim, që fituesi i Festivalit të RTSH-së të shkojë në atë Evropian, duhet gjetur një mënyrë tjetër, sepse ka shumë këngëtarë të mirë këtu që mund të shkojnë.
Ke deklaruar se nuk do të marrësh më pjesë në Festivalin e RTSH-së, pse?
Unë kam thënë se nuk do të marr më pjesë derisa të gjendet një rrugëzgjidhje për çmimet. Kjo nuk dihet se kur mund të gjendet në Shqipëri. Ose organizimet e festivalit, të marrim për shembull foninë, e cila kishte shumë probleme, saqë shumë këngëtarë nuk e dëgjonin veten mirë. Atëherë si mund të bëhet një festival që këndohet live, kur nuk janë marrë masat e duhura.

Mariza: Më kërcënuan në telefon...e njoha zërin
Komentet tuaja për zhgënjimin e çmimit kanë qenë mjaft të ashpra. Keni pritur reagime?
Po, ka pasur reagime. Një ditë pas festivalit mora një telefonatë misterioze. Ishte mëngjes herët kur dikush më thotë: "Dëgjo këtu ...", ishte zë i ashpër, por m'u duk i njohur. Unë i thashë që të më prezantohej se kush ishte. Por, ai më kërcënoi duke më thënë që unë të mos prononcohesha më nëpër gazeta për punën e çmimit, si dhe për punë teksti më tha: "Mos u merr me tekstet e gocërinave". Gjëja që më shqetësoi më shumë ishte fakti që më tha nga telefoni: "Unë jam shumë i sigurt se ajo kënga që ke bërë nuk është e jotja, por ia ke marrë Adrian Hilës", dhe e mbylli telefonin pa treguar emrin. Unë u tregova shumë e qetë në ato momente, duke qenë se isha dhe në gjumë. Iu përgjigja duke e siguruar se kënga ishte e imja, i thashë se mund të bënte çfarë të donte, madje do të më bënte një nder shumë të madh nëse më nxirrte nëpër gazeta, sepse si për mirë dhe për keq gazetat do të flasin për mua.

Ku do t'i kalojë festat e fundvitit Mariza?
Ku ishit për Krishtlindje dhe vitin e ri ku do ta kaloni?
Nuk u largova nga shtëpia, sepse çdo vit i kam festuar kështu dhe ia kam kaluar shumë mirë. Kurse Vitin e Ri nuk e kam festuar asnjëherë në shtëpi, sepse kam qenë në punë. Këtë vit jam e ftuar në një shfaqje me KFOR-in dhe besoj se edhe aty do t'ja kaloj mjaft mirë.
Çfarë dhurate prisni për Vitin e Ri?
Vjet më erdhi një shtëpi e madhe e Zotit. Unë, në fakt, prisja ndonjë gjë tjetër më femërore, ndonjë bizhuteri. Megjithatë, edhe ajo dhuratë më pëlqeu shumë, duke qenë se edhe besoj tek Zoti. Në të vërtetë nga viti 2004 kërkoj vetëm qetësi dhe të mos kem më zhgënjime.
Ju jeni besimtare e krishterë, a luteni dhe sa besoni në fe?
Unë gjithmonë lutem. Çdo darkë e kam të nevojshme të lutem dhe kjo është ajo që më mban në formë, më bën të jem optimiste dhe të mos mërzitem. Është ripërtëritje e shpirtit. Por, nuk e shmang dot momentin kur vjen i hidhur. Dhe kaq shumë zhgënjime nuk duhen. Është shumë e thjeshtë të fitosh gjithmonë, por disfatat mua më kanë mësuar.

@SPEKTRI

[ChuChu]

Një mijë e një netët e Edës

Nga Elsa Demo



Stari i muzikës jazz rrëfen për librin e saj, një biografi e Dinastisë Lela. Për herë të parë ajo tregon për jetën private, bashkëjetesën prej nëntë vjetësh që nuk ka përfunduar ende në martesë me gjermanin Jung, babain e djalit të saj të vetëm, Henning. Ja përse ajo e shikon të pashpresë një koncert në Tiranë. Zari: "Më shterën energjitë me Shqipërinë"

".... Nga mesi i potpurisë, dinamika e grupit u ul për t'i lënë vend solos së "Çobanit", i cili mbante si një fëmijë të sapolindur klarinetën e tij mbi gjoks, pranë zemrës. Klarineta e zezë dominonte mbi kostumin e bardhë kombëtar që "çobani" kish veshur. Çuditërisht, qeleshja që kish mbi kokë i qëndronte gati në të rrëshqitur në një anë të kokës kaçurrele. Gishtat e trashë, por që nën projektorin ngjyrë neoni blu dukeshin të magjishëm, lëvizën të ngeshëm mbi klarinetë e cila "prodhoi" në moment një Glisanti, që e pati fillin me një pianisimo, e cila shoqërohej njëkohësisht dhe nga soundi i frymës së tij. Kjo Glisanto mbeti pak sekonda në ajër dhe më pas ra tek spektatori, sikur të ishte një çarçaf i mëndafshtë ngjyrë shampanje, mbi një grua që sapo qe zhveshur lakuriq e priste të përkëdhelej nga duar plot epsh. Pas një pauze, ku çdo kush qe në gjendje të dëgjonte rënien e një gjilpëre, gishtat e "çobanit" filluan sërisht të rrëshqisnin, akoma më me nge duke mbajtur këtë radhë një ton vibrato të lirë e që nuk kish burrë nëne t'i vinte kufi. Kjo e fundit u pasua direkt nga një pasazh "tmerrësisht" virtuoz që ia rrëmbeu zemrën pa leje dhe në fund ia dhuroi duke e shoqëruar me triola trilash, sikur donte të kërkonte të falur.
Qe një marrëdhënie e lashtë midis tij dhe Klarinetës. Një "merr e jep", dialog
midis shpirtit dhe instrumentit. Asnjëherë nuk ishin munduar t'i ndanin "rolet",
"kush qe burri e kush gruaja". Kjo qe dhe arsyeja që askush nuk do të ishte në gjendje të hidhte në partiturë këtë "marrëdhënie" dhe tërë dialogun spontan, nëpërmjet një shenje note tetçe, gjashtëmbëdhjetëshe, të lidhura apo zgjidhura, kreshento apo dekreshento, fermate apo me pikë etj. etj. etj. pa fund...Publiku mbante frymën. Disa muzikologë e etnologë të huaj shtrëngonin karriget duke i bërë sytë dhe veshët dopjo. Po të njëjtin situacion kish krijuar Remzi Lela (Çobani) në turneun që kish patur Filarmonia e Shtetit në Moskë dhe Shën Petersburg (ish Leningrad) në fillim të vitit '60, ku ai bashkë me Mentor Xhemalin (Artistin e Popullit) i patën lënë gojëvarur rusët që mbaheshin për balalajkat e tyre virtuoze...Me një fjalë, askush nuk do të mundte të fliste rreth urisë, dhimbjes, dashurisë së humbur, pasioneve të ndrydhura, lumturisë së gjetur, nëpërmjet Klarinetës, ashtu siç dinte 'Ai'...".

Ajo zhveshi pa turp emocionin që i ka shkaktuar kabaja e dajës saj, legjendës përmetare, Remzi Lela. Muzikën, gruan, erotikën, Zari i bën njësh. Kjo është Eda për të cilën muzikë do të thotë sensualitet, diçka e rëndësishme dhe për këtë ajo vetë nuk ka asnjë dyshim ta pohojë me bindje. Nuk është shkrimtare, megjithatë e ka mprehur penën më së miri për të rrëfyer tek "Biografia e Dinastisë Lela & Dasmat Shqipëtare" për ata, Lelat e Përmetit. Janë kujtime ku ajo shfaqet si pas një mjegulle. Eshtë një kronologji e gjithë fillimeve të saj, se kush ia ka shtënë muzikën nën lëkurë, në prehër të kujt është ulur, kush janë dajat që mbijetuan në komunizëm. Janë "një mijë e një netë", siç i quan ajo kujtimet të cilave është duke iu dhënë dorën e fundit, pas dy vjetësh.
E ardhur për herë të parë në Tiranë me njeriun që bashkëjeton prej nëntë vjetësh, Zari tregon për librin që ka në duar, dështimin në nëntor të koncertit në Athinë dhe kthimin sërish në pranverë tek emigrantët shqiptarë atje. Përkundër të gjitha ngjarjeve të fundit që nuk kanë prekur suksesin e albumit më të ri "Statement", Eda kthehet me angazhimin si ambasadore e javës së kulturës shqiptare që zhvillohet në Dyseldorf, në muajin mars. Këngëtarja shqiptare e muzikës jazz, që prej 14 vjetësh jeton në këtë qytet pa pasaportë gjermane në xhep, deklaron se më në fund ka filluar të vërë në punë atë "inatin e brendshëm", për të përcjellë anën tjetër të medaljes së imazhit shqiptar në Gjermani. Për herë të parë ajo tregon përse janë ftohur energjitë me Tiranën për një koncert të pamundur e shumëfolur në vitin 2000.

Back to the roots
As jazz, as folklorik. Albumi i fundit i Eda Zarit është "kthim tek rrënjët"-"Going back to the roots", siç e quan ndryshe ajo. "Eshtë paksa kronologjik për jetën time. Aty janë gjithë stilet që kam lëvruar deri tani: elementët foklorikë dhe moda jazz, por pa prishur njëra-tjetrën". Për të huajt ky është një profil i pastër etnik, që në zërin e Eda Zarit tingëllon ekzotik, një ekzotizëm që më shumë se të panjohurës i ngjan kërkimit të pazakontë në një rrugë ku edhe mund të dështosh, kërkimit për të ngjizur tharmet e kulturave të ndryshme, të pangjashme në dukje, jazz dhe folk, jazz dhe tinguj nga një etnos ballkanik.
Të kësaj atmosfere janë këngët "Beng-Beng", "Çobani", kushtuar dajës Remzi Lela, "Ra faja prej fiku" sjell në një tjetër pamje, por pa humbur ngjyrën e folkut. Eshtë edhe "Kaba" një pjesë instrumentale, ku është futur një kor miks me monologun e klarinetës së jugut. Kabaja ka tërhequr vëmendjen e etnologëve. "Klarineta dhe zëri është e veçanta e "Statement", - thotë Zari. Këto ajo i veçon si hite të albumit. Ndërsa, kënga që ka më përzemër është "Prelude to Albania Nature", kushtuar natyrës shqiptare. E gjitha frymëzuar nga peisazhi përmetar: një natë, një hënë, delet në kullotë, mullarët, këmbora e një dashi. Tek "Prelude" ndodh ajo që Eda e quan "kristalizimi i të gjitha elementëve", perkusionit, pianos, që e bën të prekshme dhe të paprekshme mistikën.
"E di që ky peisazh paqësor është krejt i kundërt me natyrën që kemi ne si shqiptarë, në kontrast me energjinë dhe temperamentin tonë. Kjo hyn tek kërkimi në art, i cili nuk ka fund. Por, unë jam nga ato që i jap fund diçkaje, që i jap fund edhe një albumi që s'mund të quhet i plotë, nëse nuk përcillet si duhet tek publiku".
Në të gjitha këngët e saj ndihet stacionimi përgjatë "orient trip"-it, udhëtimit oriental, do thoshte ajo. Jo më kot në bandën e saj bëjnë pjesë instrumentistë nga vende, si Venezuela e Maroku e së fundi edhe dy dajat Lela, që kanë marrë pjesë në bandën e saj në albumin "Statement" e që tashmë nuk jetojnë më. Zari ka preferuar të fusë në këtë album instrumentet shqiptarë, si llahuta, defi.
Pra, janë kultura të ndryshme. "Gjithçka ka qënë e piketuar për "Statement" dhe e gjitha duket si një demokraci e shëndetshme. Njeriu pasi kryen një cikël vjen tek pika e fillimit për t'ia nisur nga e para sërish. Ndoshta duhej të kaloja tek të gjitha ekskursionet për të mbërritur në këtë pikë". Eda Zari komenton kështu urinë për një muzikë tjetër, uri që erdhi qysh ato vite të Liceut Artistik të Tiranës, kur veshi i saj ishte i mbushur me polifoni, me muzikën e Lelave "artistë në shpirt e zemër".

Reshtin edhe energjitë për Shqipërinë
Java e kulturës shqiptare në Dyseldorf është pjellë e Eda Zarit. Ministri gjerman i Kulturës, dr.Michael Vesper, një lexues i Kadaresë, gjithashtu do t'i përkrahte idenë për një javë kulturë shqiptare në qytetin gjerman, të cilën Zari disa muaj më parë do t'ia parashtronte si projekt ish-ministres së Kulturës, Arta Dade. "Shqipëria njihet si vend i ngjarjeve negative. Vetëm këtë faqe të medaljes ka nënvizuar media. Duke patur një inat të brendshëm, vendosa të përgatisja këtë projekt për të cilin ministri Vespers ra dakord. Kjo javë për kulturën shqiptare, që zhvillohet për herë të parë, do të ndryshojë sado pak imazhin që ka shumica e vendeve të huaja për Shqipërinë". Zari pretendon se fill pas Dyseldorfit jehona mund të përcillet edhe në vende të afërta me Gjermaninë, si Holanda e Belgjika. Ajo e shikon pozitiv gjithashtu konfirmimin që ka dhënë për pjesëmarrjen, shkrimtari Ismail Kadare.
Por, nga gjithë deklaratat e deritanishme, të habit një e vetme: po i shuhet dëshira për të dhënë koncert në Tiranë. Pas dështimit të përpjekjeve në bashkëpunim me një televizion kombëtar për një koncert recital, Eda Zari ka frikë se ky koncert nuk ka për t'u realizuar ndonjëherë. "Nuk e quaj më primar koncertin në Tiranë, fatkeqësisht jo më. Më reshtën energjitë për një gjë të tillë. Ajo që ndodh këtu është se sa optimistë janë njerëzit, por kur vjen puna praktikisht, gjithë energjia iu humbet menjëherë". Ajo numëron shumë arsye për mosrealizmin e koncertit. Një nga ato është arsyeja financiare. Ndokush mund të thotë: kaq nuk mund të bëjë Eda Zari për shqiptarët e saj? Por, pas saj është një bandë prej 8-9 vetësh, një bandë të huajsh që jetojnë me atë zanat.


Preferoj bashkëjetesën
Prej më shumë se dhjetë vjetësh në Gjermani, por Eda Zari mban në xhep pasaportën e kuqe, atë shqiptare. "Nëse dua të jem ambasadore e kulturës shqiptare atje, nuk mund të jem me pasaportë të gjelbër". Kjo është zgjedhja që ka bërë artistja shqiptare e jazz-it, të cilës për herë të parë mundëm t'i shkëpusim një sekret nga jeta e saj private. Eda Zari është nëna e një djali 9-vjeçar. Quhet Henning Jung. Eda rrëfen se ende nuk ka zgjedhur martesën si mënyrë jetese me gjermanin Jung. "Kam dëgjuar të shkruajnë se Eda Zari është parë këtu apo aty. Prej nëntë vjetësh unë jetoj me partnerin tim. Nuk kemi vënë kurorë dhe as jemi lidhur me letra me vulë në Bashkinë e qytetit. Të dy preferojmë bashkëjetesën, ndoshta edhe për një kohë të mirë", - përfundon Zari me një ton indiferent, sikur do t'i vërë kapak një herë e përgjithmonë këtij kurioziteti për jetën e saj private.

[ChuChu]

E. Zari

[Gjallica]

ELIZA: "ME RITËM DO TË VAZHDOJ"

Eliza Hoxha, atraktive, elegante dhe paksa çapkëne në skenë, ndërsa mjaft e thjeshtë në jetën e përditshme. E njohur në botën e muzikës shqiptare me hitin e saj “Pendimi”. Eliza është 29 vjeçare. E rritur në një mjedis ku mbretëronte fryma muzikore, ajo fillon të këndojë ende pa mësuar mirë të gjitha fjalët. Në ndërtimin e karrierës si artiste, e ka ndihmuar babai, (kompozitor), i cili ia ka kompozuar këngët e para. Eliza është ndër këngëtaret më të dashura dhe më të pëlqyera nga Kosova. Në botën e muzikës u lançua me këngën – hit, “Me ritëm do të vallëzoj”. Me zërin e saj karakteristik dhe paraqitjen skenike, tërheq të rinjtë kudo ku shfaqet.

Është arkitekte profesioniste, por kënga e bëri një ndër figurat më të popullarizuara të skenës muzikore. E gjendur shpeshherë para udhëkryqesh jetësore, ajo gjithnjë sfidon. Temperamenti i saj dhe ndjenja për të qenë dikushi në jetë, e shtyn që të mos ndalet. Hapat e saj në muzikë janë të shpejtë dhe të sigurt. Kultivon shije të re tek audienca. Publiku i jep forcë që të vazhdojë tutje. Ajo premton se nuk do t’a zhgënjejë atë.

Çfarë kujtoni nga periudha e fëmijërisë?

Është pikërisht muzika, jo vetëm që më ka mbetur në kujtesë, por që ka qenë dëshirë e madhe imja që nga fëmijëria. Jam rritur në një mjedis ku mbretëronte atmosferë muzikore, dhe babai im, që atëherë filloi investimin tim për muzikën. Ai punoi këngë për mua dhe disa herë mora pjesë në festivalin “Akordet e Kosovës”. Bota ime, ka qenë një botë tjetër, jo si e të gjithë fëmijëve. Skena ishte mjaft interesante. Pastaj, ballafaqimi i parë me publikun, ishte magjepsës. Para publikut jam paraqitur në moshën gjashtë
vjeçare, ende pa filluar shkollën, me këngën “Nënës”. Mbaj mend se atëherë ende nuk i shqiptoja mirë të gjitha fjalët. Kanë pasuar këngët tjera, të cilat i punonte babai im dhe katër vjet radhazi kam kënduar në këtë festival. Ndërkaq, vetëm tani pas luftës, babai im ka arritur t’i gjejë ato këngë dhe t’i kem në fonotekën time.
A do të thotë që si fëmijë ju lindi pasioni për këngën?

Nëse them si fëmijë, nuk jap përgjigje të saktë, sepse atëherë kam qenë e pavetëdijshme se çfarë dua dhe për çfarë kam talent. Duhet t’a falënderoj babain tim që ka investuar për mua. Në rrugën e secilit gjithmonë duhet dikush, duhet përkrahja e dikujt... në rrugën time ishte babai.

Kënga është art i komunikimit me njerëz. Përse e zgjodhët këtë lloj arti???

E zgjodha... ndoshta e ndikuar paksa nga babai. Pastaj dashuria natyrisht lind vetvetiu. Ndjenja e të qenit prezent para aq shumë njerëzve, për t’iu thënë diçka në një formë tjetër, është kënaqësi e veçantë. Si 16 vjeçe, u paraqita përsëri në “Akorde...”, me grupin Irida, ku fituam çmimin e publikut “Okarinën e artë”. Ishte kënaqësi e madhe. Ky ishte edhe viti i fundit i mbajtjes së festivalit. Rrethanat e krijuara pas vitit ’89 në Kosovë, ndikuan në përcaktimet e mia të mëtejshme. Me apo pa vetëdije, u përcaktova për arkitekturën, dhe sado që ishte një botë e panjohur, mendoj se e kam gjetë vendin tim aty. Mirëpo, dëshira dhe pasioni im për muzikën, kurrë nuk u larguan nga unë.

Deri pas luftës, nuk keni qenë shumë e njohur...

Gjatë dhjetëvjetëshit, në Kosovë ka qenë një vakuum i plotë dhe unë jam marrë me studimet për arkitekturë. Pesë vjet jam marrë edhe me fotografinë, si fotoreportere e së përjavshmes “Zëri”. Fare rastësisht ndodhi kjo. Tek vendi ku banoj kanë vrarë një moshatar timin. Pas dy ditësh u bënë homazhe dhe unë kam fotografuar thjesht për të ruajtur një kujtim për veten veten time. Por, këto fotografi janë kërkuar nga gazeta dhe janë botuar. Jam gjendur para dilemës të punoj apo jo si fotoreportere... vendosa të punoj. Ky profesion më ka ndihmuar shumë, sepse kam parë nga afër shumë gjëra, që ndryshe nuk do të kisha mundësi t’i shihja kurrë. Fotografia është një moment që shënon një ngjarje të caktuar, por nuk qëndron e tëra vetëm tek një “click”. Njerëzit filluan të më njohin si fotoreportere. Megjithatë, muzika ka mbetur më e dashura për mua. Gjatë tërë kësaj kohe, kam punuar në prapaskenë. Kam ndjekë trendet muzikore të muzikës shqiptare dhe të huaj. Mirëpo, atëherë në Kosovë nuk kishte radio, as televizion, dhe mungonte hapësira prezantuese. Gjithçka ndodhte brenda një kafeneje, edhe një ekspozite, një promovim libri apo koncerti... dhe unë nuk e gjeja dot veten në atë formë. Prandaj, në pamundësi për të bërë atë që doja, kam heshtur. Mirëpo, gjërat ndryshuan. Lufta, deportimi jashtë Kosovës, kthimi... Pas kthimit në Kosovën e çliruar, dhe ballafaqimit me realitetin e ri, të krijuar pas aq sakrificash të popullit tonë, jam ndjerë në mënyrë tepër speciale, që nuk di t’a përshkruaj. Disa gjëra duhej të vazhdonin, disa të fillonin... mirëpo, të gjithë kishim një detyrë të madhe, ndërtimin e Kosovës. Kjo ka qenë sfidë e re për të gjithë besoj.

Iu kthyet sërish këngës. Edituat albumin e parë “No.1 Eliza”, tetë këngë që u pritën mirë nga publiku...

Realiteti i ri dhe puna e institucioneve, kanë ndikuar edhe tek unë. Ndjenja ime dhe pasioni për muzikën u ngjallën prapë dhe menjëherë kam shfrytëzuar rastin të marr pjesë në festivalin “Show fest”. Me këngën “Me ritëm do të vallëzoj” kam zënë vendin e tretë. Atëherë qe edhe momenti vendimtar për mua, të merresha seriozisht me muzikën apo jo?! Kisha edhe fakultetin në gjysmë, pastaj fotografinë... megjithatë, muzikën e kisha në shpirt. Mënjanova dy të tjerat dhe u përcaktova për realizimin e ëndrrës së kahmotshme, pra për muzikën. Kënga që më lançoi në botën e muzikës dhe që i parapriu albumit tim të parë, ishte pikërisht kënga “Me ritëm do të vallëzoj”. Njerëzit ishin konfuz në fillim, se a është Eliza Hoxha fotografja apo kush... derisa më perceptuan mirë. Rreth albumit, punuam në një formë tjetër, u angazhuam si ekip (me kompozitorin, tekst-shkruesin dhe marketingun), sepse në moshën time, jam e sigurt se nuk kam shumë kohë që të ec me hapa të ngadalshëm. Nëse duhej të bëja diçka, duhej t’a bëja shumë shpejt dhe shumë mirë. Enisi (Presheva), e kuptoi tërë atë që doja... Punuam intensivisht disa muaj dhe kur doli albumi, bëri boom, dhe u prit shumë, shumë mirë.
“Këngët e mia shumë shpejt u bënë hite”, thotë Eliza.

Një pushim i gjatë pas albumit të parë. Ishte i qëllimshëm apo përgatitje për albumin e dytë?

Kam mbaruar fakultetin dhe pastaj kam filluar punën në Ministrinë e Mjedisit. Ndërsa, pushimi prej gjashtë muajsh ishte i qëllimshëm, sepse desha t’i bëj njerëzit të mendojnë për mua. Jam orientuar në albumin e dytë, në mënyrë që edhe ai të pritej mirë. Videoklipi i këngës “Pendimi”, që i ka paraprirë këtij albumi, është pritur mjaft mirë dhe këngët e mia, shumë shpejt u bënë hite... Nuk jam penduar fare që kam vazhduar me muzikën...

Albumi i dytë, 100 % Eliza. Përse këtë titull?

Njerëzit ishin kureshtarë të dinin si do të quhej albumi im, numër 2, 3 apo... Kishim shumë dilema rreth emërtimit. Por u përcaktuam për këtë titull, 100 % ka qenë premtimi im, që Eliza do të jetë ajo që ka qenë edhe në albumin e parë.

Ku këndon Eliza më me zemër?

Nuk do të veçoja ndonjë vend. Është ndryshe kur paraqitesh në ndonjë sallë koncertale, ku skena, ndriçimi të bëjnë madhështore. Njerëzit janë ata që e bëjnë vendin më të dashur dhe atmosferën më të këndshme... si në Kosovë, po ashtu edhe në Shqipëri dhe vendet tjera ku kam kënduar.

A e keni humbur ndonjëherë kontrollin në skenë, dhe nëse po, përse?

Kontrollin nuk e kam humbë tërësisht, por jam ndjerë keq. Kam qenë në Vlorë dhe një person më kërkoi të këndoj këngë serbe, jam stepur... Hera e parë gjithmonë është sfiduese për mua, jo vetëm në Shqipëri, por edhe në Kosovë. Në këtë rast jam ndjerë keq.

A keni kënduar ndonjëherë, thjesht “pa qejf”?

Po. Është ndjenjë e keqe, mundim për vetveten. Unë e dua këngën, por ndodh që ndonjëherë të jem pa disponim, prandaj është pak e vështirë. Ndonëse publiku nuk mund t’a dijë tërësisht se çfarë ndjen përbrenda një këngëtar apo artist, mund t’a vërejë pakëz edhe gjendjen shpirtërore. Kjo është njerëzore, apo jo?!

Zëri juaj është mjaft karakteristik. Sa i kushton kujdes për t’a zhvilluar ?

Kam qenë në shkollë të muzikës, por nuk e kam përfunduar dhe e tëra çfarë kam, është talenti. Babai më ka ndihmuar në shqiptimin e drejtë të zanoreve dhe teknikës së këndimit. Pastaj dëgjoj shumë muzikë, sidomos mënyrat e këndimit të femrave, interpretimet, shfaqjet e tyre në skenë etj. Sado që një femër është e suksesshme apo jo, dhe në çfarëdo gjuhe që këndon, i dëgjoj dhe mundohem të marr ato gjëra që më pëlqejnë dhe që ndikojnë në përmirësimin e këndimit tim. Ky ndoshta është investim joprofesional, por që unë e bëj. Në fakt, mënyra ime e këndimit është tjetër nga çfarë janë mësuar njerëzit të dëgjojnë në Kosovë vite të tëra. Por, unë dhe gjenerata ime po kultivojmë shije të re muzikore...

Çfarë do ndyshonit tek vetja?

Do ndryshoja ndoshta temperamentin, ndonëse falë këtij temperamenti kam arritë të tejkaloj shumë barriera në jetë. Megjithatë, jam shumë gjaknxehtë, ndonjëherë gjykoj shumë shpejt, dhe për këtë pendohem më pas. Por, njerëzit në të shumtën e herave, më kuptojnë dhe më duan kështu si jam.
Brenda një dite, në tri vende tërësisht të ndryshme

Si e kaloni një ditë? A ju ka ndodhur që brenda ditës të jeni në zyrë, në terren me zyrtarët e ministrisë së Mjedisit apo edhe në koncert?

Po, më ka ndodhë. Amplitudat e ditëve të mia janë të ç’akorduara tërësisht, ndonëse ka javë që vetëm shkoj në punë në ministri dhe kthehem në shtëpi ku merrem me këngën, apo lexoj. Por, ka ndodhur që brenda një ditë, të jem e pranishme në tre vende tërësisht të ndryshëm nga njëri-tjetri dhe me përgjegjësi të ndryshme, sikur të jenë tri Eliza, komplet të ndryshme nga njëra-tjetra. Edhe kështu si thoni ju.

Sa është e rëndësishme për ju fjala “dashuri”?

Ndoshta si fjalë nuk është shumë e rëndësishme, sa është si ndjenjë. Mendoj që secili njeri, çfarëdo natyre qoftë ai, ka dashuri në vete. Dikush di t’a shprehë, dikush edhe nuk di. Mirëpo, ne jemi ata që duhet të hulumtojmë dhe t’a gjejmë te secili. Ka vend edhe për familjen, kolegët, shoqërinë, punën e sidomos për njeriun e jetës.

Keni dikë në jetë apo vazhdoni të jeni vetëm?

Momentalisht jam vetëm. Madje, kohëve të fundit, mirë që isha vetëm sepse edhe sikur të kisha dikë do më linte, se më tërë këto obligime, s’do më duronte dot. Mirëpo, sado që është ndjenjë e mirë të duash dikë, aq më e mirë është të jesh e dashur prej dikujt... natyrisht se në jetën time kishte njerëz të veçantë... (mendohet) nuk dua të flas për këtë. Kjo është normale. Por, fakti se jam vetëm, nuk do të thotë se nuk ndiej mungesë apo nevojë për afërsinë e dikujt, ose për dashurinë e dikujt, edhe pse shpesh mundohem t’a kompensoj këtë me hiperobligimet e mia.

Dikujt i pëlqen popullariteti. Juve a ju pengon?

Nuk më pengon, sepse më ka mundësuar të takoj shumë njerëz, t’më hapen shumë dyer, dhe t’a kem vendin në shoqërinë kosovare. Pasi jam njeri publik, e ndjej se kam më shumë përgjegjësi të punoj për Kosovën, sepse shumë gjëra lidhen me emrin tim, jo vetëm në muzikë.

Çfarë ju bën të lumtur?

Gjithçka e mirë.

Po të dëshpëruar?

Ndodh në jetë që gjërat nuk të kthehen në mënyrën e njëjtë, prandaj njeriu dëshpërohet, sidomos prej njeriut që e do.

Cili është komplimenti më i mirë që dikush ua ka bërë në jetë?

S’di (hahahah). Më rrethojnë njerëz të ndryshëm prandaj marr komplimente të ndryshme, qoftë për muzikën, qoftë për gjëra të tjera. Më i veçanti është që shumë njerëz më kanë thënë se “më duan për shpirtin që kam e jo shumë për atë çfarë jam”.

A jeni xheloze?

Jam. E kuptoj si shumë normale ndjenjën e xhelozisë në raport me një person, në raste të caktuara natyrisht. Kur njeriu e do dikënd, lidhet me të shpirtërisht dhe i ndan të gjitha, natyrisht ndjenja se do t’a humbësh atë, apo dëshira t’a kesh vetëm për vete, të bën të reagosh në mënyra të ndryshme, madje edhe të xhelozosh. Mirëpo, nëse dikund manifestohet tepër, është ndjenja e vetme që i largon dy njerëz. Planet e afërta, turne në Kosovë dhe në Shqipëri

Pas albumit të dytë, u angazhuat shumë edhe për festat e fundvitit. Cilat janë planet tuaja për vitin 2004?

Përveç promovimit të albumit të dytë në Mitrovicë, që është vendlindja ime, dhe në Tiranë, në disko Kalvin, angazhimet kanë qenë krahas kërkesës në treg si dhe për festat e fundvitit. Ndërkaq, planifikojmë që në pranverë të bëjmë një turne “live” nëpër Kosovë, “Eliza me bend”, dhe do shohim mundësitë që një turne të ngjashëm t’a bëjmë edhe në Shqipëri, në qytetet më të mëdha, në Tiranë, Durrës, Shkodër etj. Tregun e Kosovës e njohim dhe e kemi më lehtë, ndërkaq tregun në Shqipëri, ende po e testojmë me videoklipet e mia dhe albumin dhe do shohim.

Kush ju pëlqen nga muzika e vendit dhe e huaj?

Ca më pëlqejnë për mënyrën e këndimit, ca për mënyrën e prezantimit skenik. Do veçoja Ardit Gjebrean, pastaj Mariza Ikonomin, Armend Rexhepagiqin, etj. ndërsa nga muzika e huaj do veçoja Whitney Houston, Anastasian, Alicia Kyes, pastaj Madona... ajo më ka lënë mbresa jo ndoshta shumë për mënyrën e këndimit, sa për aftësinë që t’u mbijetojë kohës, ndryshimeve dhe trendeve në muzikë. Deri te suksesi mund të arrijmë shumë shpejt, por, çelësi qëndron në atë se si t’a ruajmë këtë sukses.

Sikur të të jepej shansi që të këndoje në duet, me kë do doje të këndoje?

Duet??? E pata planifikuar një këngë një duet në albumin e dytë, por nuk e realizova. Nuk di kë do të zgjidhja vërtet. Do shoh dhe do mendoj në të ardhmen.

Shumë angazhime dhe pak kohë të lirë. Ç’bëni?

Nganjëherë nevrikosem pikërisht për shkak të ngarkesave të tepërta. Më pëlqen të dal e të shëtis si tërë të rinjtë. Një pjesë të kohës së lirë e ndaj për familjen time, të cilës i mungoj më së shumti, sepse ndodh që me javë të tëra vetëm gjumin e bëj në shtëpi. Më pëlqen të dal edhe me shoqërinë time, që gjithmonë më është gjendur pranë. Pse jo, mbrëmjet në Prishtinë janë të mrekullueshme. Edhe albumi i tretë, Eliza...

Planet për të ardhmen, keni planifikuar edhe albumin e tretë?

Po. Para albumit të tretë, sigurisht do të dalim me një videoklip të ndonjërës nga këngët e albumit. Enisi vazhdon të punojë këngë për mua, unë vazhdoj ushtrimet rreth zërit dhe prezantimeve. Do të vijë koha edhe për albumin e tretë. Do punojmë sërish si ekip, në mënyrë që të mos i zhgënjej adhuruesit e mi. Por, nuk dua të flas shumë për këtë. Më parë punën, pastaj fjalët. Do premtoj që adhuruesit e mi nuk do t’i zhgënjej kurrë...

Dëshira jote për vitin 2004?

(si të gjithë shqiptarët) Që të pavarësohet Kosova.

Eliza pas dhjetë vjetësh? Në skenën ndërkombëtare të muzikës, apo nënë? Dhashtë Zoti, të jemi shëndosh e mirë. Në skenën ndërkombëtare?! Pse jo?! Do të këndoj edhe në gjuhën angleze dhe të shohim si do të jetë. Fillimisht një apo dy këngë... Natyrisht mendoj edhe për jetën personale, krahas asaj profesionale. Mendoj të krijoj familje dhe të kem fëmijët e mi, të cilët nuk do më pengojnë aspak në karrierën time.

Cila është porosia juaj për lexuesit e “Jetës”?

Më pëlqen titulli i revistës. Pra porosia ime për të gjithë juve është: “jetojeni jetën, shijojeni atë si është më së miri, sepse askush i gjallë nuk ka dalë prej saj. Pra të gjithë do vdesim, prandaj jetoni”!!!

Eliza Hoxha, këngëtarja që step me pamjen atraktive dhe elegancën në skenë, ecën vetëm nëpër qytet, me pallton e kuqe dhe shallin e zi të shtrënguar fort në grykë, që t’mos i depërtojë brenda të ftohtit e këtij janari. Me thjeshtësinë e saj që e veçon në jetën e përditshme, ajo ecën drejt shtëpisë së saj në Kodrën e Diellit, pa u brengosur nëse dikush do mendojë “ashtu ose kështu” për të dhe mbase duke ngacmuar mendjen me planet që synon të realizojë në të ardhmen. Ndërsa, në një kafene, të stërmbushur me të rinj prishtinas, kumbon zëri i saj dhe kënga që e lançoi në botën e muzikës, “Me ritëm do të vallëzoj"

[Jonian]

Arditi, Ja ku eshte

Pas pese vjetesh shkeputje, kthimi me nje album te ri. Me te cilin tregon "Ja ku jam": kengetar, kompozitor, prezantues dhe menaxher i suksesshem, i cili dikur ka pasur perplasje me Ramen, por tani i ka kompozuar Tirona, qe afrohet me opoziten dhe qe dikur komentohej si dhender blloku. Ardit Gjebrea rrefehet ne Klan

Nga Iva Tico


Ne zyren e Ardit Gjebrese qetesia eshte e perkohshme. Sapo jane larguar disa greke qe do te merren me fonine dhe ndricimin e koncertit te tij pas pak ditesh. Gjashte instrumentiste italiane pritet te vijne se bashku me nje trupe balerinesh nga Kievi. Telefoni tringellin ore e cast. Dhe ta mendosh qe nje rremuje e tille eshte bere edhe pak jave te shkuara. Kur Arditi me Vera Grabocken organizuan edicionin e peste te festivalit Kenga magjike dhe pas tij. Eshte bere edhe pas tij ne koncertin e Krishtlindjeve. Pa ndonje pushim te madh, Arditi i eshte rikthyer serish rremujes se organizimit. Dhe punes se tij menaxhuese. Por kesaj radhe me nje tjeter kenaqesi. Sepse pas pese vjetesh nderprerje nxjerr ne treg nje album te ri. Nje album kaq te kushtueshem, sa nuk ka realizuar ndonjehere ne Shqiperi. Dhe ku jane perfshire studio italiane apo muzikante qe shoqerojne neper koncerte Claudio Baglionen apo Zucheron. Nje album qe Gjebrea ka preferuar ta quaje "Ja ku jam". Dhe qe e ka rrefyer ne nje interviste.

Pse "Ja ku jam"?

"Ja ku jam" eshte titulli i nje kenge, teksti i se ciles eshte bere nga Timo Flloko. Eshte kenga te ciles i kam bere edhe videoklipin. Dhe vetem pas kesaj mendova qe kete titull t'ia vendos edhe albumit tim. Jo vetem per kengen, por qe edhe gjithkush te mendoje se, ja ku jam. Pas pese vjetesh, me nje album te ri.

Dhe ku je ne fakt?

Ky album vjen ne kohe. Dhe mendoj se sjell nje Ardit te evoluar. Ajo qe eshte me e cuditshme, eshte se brenda tij ka nje shumellojshmeri stilesh ne baze te te njejtit origjinalitet muzikor. Jane katermbedhjete kenge gjithsej, pothuajse te gjitha me stile te ndryshme. Por perseri jam une, ne cdo kenge ndihet qe eshte dora ime. Per gati gjysmen e poezive te albumit, kam bashkepunuar me Timo Fllokon. Por edhe me Dritero Agollin per kengen "Po kur te jesh merzitur shume". Kam gjithashtu ne kenget e mia edhe poezi te Teodor Kekos, Xhevahir Spahiut, Andi Bejtes, por edhe te Dr.Florit te West Side Family.

Pra pervec kengeve te reja edhe hite te vjetra dhe rrep?

Me Dr.Florin kam bashkepunuar per nje kenge ku ai kendon pjesen rrep. Vetem ai dhe jo i gjithe grupi. Kurse kengen "Po kur te jesh merzitur shume" e kam regjistruar si muzike filmi dhe deri tani ajo nuk ka ekzistuar asnjehere e regjistruar ne asnje album. Shume njerez me pyesnin se ku mund ta gjenin dhe prandaj vendosa ta vendos ne kete album.

Po te tjera kenge te sukseshme?

Shume here kam menduar qe te perfshij ne albumin tim kenge te ketyre pese viteve. I gjithe ky akumulim me bente te mendoja se duhej t'i futja keto kenge patjeter. Nderkaq edhe doja te krijoja, sepse kisha nevojen e nje evolucioni. Gjithe jeten kam studiuar, kam kenduar, kam qene ne skene dhe mendoja se do vinte nje dite dhe emri do te punonte per mua. Por cdo dite qe kalon, dhe sidomos gjate punes per albumin e fundit, e kuptova se cdo dite do te me duhet te vazhdoj te punoj per emrin tim. Keshtu me duhej te beja nje pune shume profesionale qe te isha ne parametrat e pretendimeve te publikut ndaj meje. Arranxhimet jane bere ne Itali, produksioni artistik, ashtu si te albumi i meparshem, eshte bere nga Gazebo. Kam shfrytezuar gjithashtu instrumenta popullore shqiptare dhe ne back vokale me kane ndihmuar Eneida Tarifa, Jonida Maliqi, Elton Deda dhe Redon Makashi. Videoklipi i kenges eshte bere ne Greqi nga Nikos Sulis, ndersa producente eshte "Le Spot". Fotografite jane bere nga Fadil Berisha, te gjitha ne Nju Jork, kurse dizainimi eshte bere fillimisht ne studion e tij atje dhe pjesa tjeter nga dizaineri i tij qe erdhi ne Tirane.

Te gjithe keto deshmojne se ka qene nje album qe duhet t'ju kete kushtuar jo pak para.

Ka qene vertet nje investim gjigand. Por qe eshte nje pune me te cilen kushdo do te ndihej shume krenar.

Nje investim per emrin serish?

Per mua eshte nje kenaqesi te di se albumi im perhapet neper bote. Dhe e di qe nje gje e tille ka ndodhur me dy albumet e shkuara, te cilat kane bredhur me ane te studenteve. Jane ata qe blejne kryesisht kenget tona per t'i shperndare pastaj gjithandej. Per shembull nje mikesha ime angleze me tregoi se nje albumin tim e kishte gjetur ne Kolumbi. Nje studente shqiptare e kishte blere dhe ia kishte bere dhurate dikujt. Dhe une sigurisht jame shume i lumtur qe studentet shqiptare dhurojne muziken time, pa ndjere asnje grime inferioriteti.

Dhe a prisni qe pas nje investimi kaq te madh te nxirrni para nga shitja e albumit?

Nuk pres qe te nxjerr para nga shitja e albumit. Pasi albumet jane gjithmone nje investim i mire, kurse te ardhurat perftohen nga koncertet. Por, nderkaq jam ndihmuar se tepermi nga me e madhja shtepi diskografike ne Shqiperi "Super Sonic". Se bashku me sponsorizimin nga AMC dhe nga cigarja ime e preferuar "Memfis", kane bere te mundur realizimin e albumit tim, i cili ka qene vertet i shtrenjte. Per ta realizuar kam bere se paku dhjete udhetime ne Itali, pese ne Athine dhe dy te tjera ne Nju Jork.

Dhe do te kete gjithashtu nje koncert se afermi?

Po, nje koncert ne 14 shkurt ne Pallatin e Kongreseve. Ku pervec katermbedhjete kengeve te albumit do te jene dhe kater nga kenget e mia me te sukseshme. Pak a shume, ashtu sic ndodhi pese vjet me pare me albumin "Projekt Jon", i cili u shoqerua gjithashtu me nje koncert.

Po pse nje pushim pesevjecar?

Pas atij albumi kam kaluar nje periudhe shume te ngjeshur me pune, ku cdo dite qe kalonte ndieja nevojen se duhej te beja nje album te ri. Mirepo pak muaj me pas, fillova Telebingo-n, spektaklin e perjavshem dhe me pas nisa te punoj si drejtor i TVA-se. Fillova keshtu nje regjim pune nga ora 8 e mengjesit deri ne 12 te nates i mbyllur brenda kater mureve te nje dhome, ku me duhej te administroja, jo vetem artistikisht, nje ndermarrje te madhe sic eshte nje televizion kombetar. Ne te tilla kushte as qe behej fjale per nje album te ri, thjesht per mungese te kohes fizike. U shkeputa nga gjithcka pervec spektakeve ku isha prezantues apo edhe atyre ku isha edhe producent, si "Miss Albania" per shembull.

Pse u larguat nga TVA?

Sepse kisha humbur veten. Por gjeta gjithashtu shume miq te mire ne ate televizion. Kam nostalgji vertet. Me mungon stafi. Dhe pse jo, me mungon shpeshhere edhe zyra ime.

Nderkaq perftuat me teper ne pervojen tuaj si menaxher. Ndiheni me komod ne pozicionin e artistit apo ne ate te menaxherit?

Une jam artist. Por jam i detyruar te vetemenaxhohem. Te bej menaxherin e vetvetes, pasi ne Shqiperi nuk ekzistojne angjenci apo struktura qe te merren me menaxhimin e artisteve. Keshtu jam detyruar te bej producentin per shkak te mungeses se njerezve te ketij lloji. Por per fat kam edhe Veren, keshtu dhimbjet dhe sukseset i ndajme bashke. Per mua ajo eshte nje ndihme shume e madhe. Se bashku me te ngrihet ai rreth profesionistesh qe na qendrojne prane dhe qe perbejne ate staf i cili ka kuptim vetem kur eshte bashke.

Si ndiheni kur kenget qe kompozoni ju kendohen nga te tjeret dhe marrin dhe cmime madje? Ju duket sikur anashkaloheni?

Nuk kam provuar ndonjehere egoizmin, ziline apo cmiren profesionale. Nuk e kam ndjere kurre ndaj kengetareve, sepse kam kenduar edhe vete, nuk e kam ndjere ndaj kompozitoreve, sepse kam kompozuar vete, as ndaj prezantuesve, sepse kam prezantuar vete. As ndaj menaxhereve dhe producenteve, sepse edhe ato i bej. Edhe ndaj kujtdo qe merr duartrokitje nuk ndiej xhelozi sepse marr gjithashtu duatrokitjet e publikut qe me do. Ndaj jo vetem si kompozitor kam punuar me artistet e tjere, por deri edhe ne menaxhimin e grupit West Side Family. Ishte nje sfide shume e bukur dhe me shume sadisfaksion per shkak se se bashku mberritem ne nje sukses te madh per ta: kengen Tirona.

Nje kenge qe u perdor ne fushaten elektorale te PS-se. E megjithate disa vite te shkuara publikisht keni pasur disa qendrime te kunderta me Edi Ramen. Keni ndryshuar ju apo ka ndryshuar ai?

Jeta eshte shume e shkurter per te pasur merira. Per shembull, le te reflektojme te gjithe per nje moment se cfare jemi, te imagjinojme qe pas nje kohe [qe askush nuk e di pervecse Zotit], nuk do te jemi ME. Atehere a ia vlen te zihesh? A ia vlen te besh keq? A ia vlen te lendosh?

Ta leme atehere grindjen e dikurshme me Ramen. Ka qene gjithashtu nje periudhe kur dukeshit shume afer PD-se. Madje jeni i pranishem ne takimet e ndryshme te ish-presidentit Berisha.

Pergjithesisht i respektoj te gjithe ata qe me ftojne dhe me konsiderojne. Artisti nga natyra eshte opozitar duke pasur brenda tij shpirtin e rrebelit. Por kjo nuk ka te beje me muziken. Ne muzike ndihem sa i forte aq edhe i brishte. Mjafton shume pak qe te me beje te lumtur, sic mjafton gjithashtu shume pak qe te me trishtoje pa fund. Sigurisht, kjo vlen per gjerat qe kane vlere ne jete.

Cilat jane keto gjera?

Dashuria.

Per ke?

Kur them dashuria flas ne konceptin me te gjere te saj. Une cdo gje ne jete e bej me dashuri, duke filluar nga ajo familjare, duke vijuar me punen dhe deri ne rrethin e ngushte shoqeror. Te duhet te dish te japesh dashuri. Kete e kam shkruar edhe ne albumin tim: ndjesi te ndryshme me emrin dashuri.

Dhe ju merrni po kaq dashuri sa jepni?

Them se po, pasi e ndiej. Ne ndryshim nga dy albumet e para, albumi i trete eshte njeqind per qind dashuri.

Pse ka ndodhur kjo? Mos valle vetem tani jeni i afte te ndjeni dhe te prodhoni njeqind per qind dashuri?

Ne albumin tim te pare kishte edhe kenge me dhimbje si "Jon", apo "I thuaj jo", pasi Shqiperia ne ate kohe kishte shume probleme. Ne albumin e dyte gjithashtu kishte kenge vaji, per tragjedine e Otrantos. Apo reflektime ndaj Zotit apo edhe marredhenie filozofike. Kjo sdo te thote qe tani kane mbaruar keto probleme, por ne kete album i jam rikthyer vetes. Por gjithsesi, pavaresisht nga problemet, Shqiperia nuk eshte me ajo e para dhe ne fund te fundit ka nevoje per me shume dashuri. Ne kete vend mbi gjithcka.

Per kete dashuri u kthyet pas qendrimit pese vjecar ne Itali?

Kur ne vitin 1989 ika ne Itali, shkova per te studiuar. Nuk kisha menduar asnjehere qe te mund te qendroja dhe keshtu u ktheva te punoj.

Mendonit se do te ishte e veshtire te arrinit te kishit atje nje karriere artistike?

Te them te drejten, nuk kam tentuar. Por asnjehere nuk kam menduar qe ne Itali mund te arrija te perfaqesoja ate qe perfaqesoj ketu.

Dhe si ishin ato vite?

Ato pese vjet ishin nje eksperience e jashtezakonshme e jetes sime. Vite gjate te cilave kam prekur vertet fundin.

Fundin e kujt?

Fundin e skamjes. Jetoja me gruan dhe djalin dhe ne fund te vitit 93, i gjithe buxheti yne familjar perbehej vetem prej 30 mije liretave italiane, 15 dollare. Ishte viti i ri dhe gjithsesi i bleme djalit nje loder qe kushtoi 3 dollare, sa per te mos humbur traditen... Pastaj punova, punova dhe punova. Pa fund. Duke qene i pergjeegjshem per familjen dhe per perspektiven time. I tregoj keto per te thene qe nuk jam ai djali i perkedhelur qe mund te me pandehe publiku duke me pare ne televizor. Apo ai artisti, te cilit gjithcka ne jete i shkon fjolle teksa me shohin vetem te buzeqesh. Sic nuk jam ndonjehere edhe ai djali i embel apo i urte qe dukem.

A ka pasur ndonje moment kur e keni ndjere se nje pjese e publikut mund t'ju kete paragjykuar?

Po, me ka ndodhur nje here. Ishte periudha kur jetoja ne Itali dhe ne Shqiperi vija per festivalin e fundvitit apo ca ca me vone ne prezantimin e Miss Albanias apo te nje spektakli ne televizion. Ne festivalin e vitit 1991, sapo hyra ne skene, disa njerez ne skene filluan te duatrokisnin e te therrisnin Parti Enver jemi gati kurdohere [per shkak se njihesha si dhendri i Besnik Bekteshit]. Por une vazhdova te kendoj dhe ne fund te gjithe shperthyen ne duartrokitje. Me shume se heret e tjera madje. Mbaj mend se hyra dhe dola disa here ne skene per te pershendetur.

Sa e veshtire ka qene per ju te komentoheni si dhender blloku?

Nuk mund ta mohoj qe ne ate kohe njerezit perfitonin nga mbeshtetja politike. Ashtu sic ndodh edhe sot e kesaj dite, kur shume drejtues te paafte i mbajne vendet e tyre thjesht per shkak te mbeshtetjes politike. Mendoj se pergjigja me e mire ndaj ketyre komenteve, eshte karriera ime. Edhe une si shume dhendure ne ate kohe diskutohesha nga opinioni. Por tani, Ja ku jam.

Me ethet e koncertit?

Nese ka nje gje te ciles Arditi i eshte mirenjohes mbi te gjitha, kjo eshte familja e tij. Jam i lumtur qe kam nje familje qe me mbeshtet, pasi e di qe nuk eshte e lehte te jetosh me nje artist ne shtepi. E per me teper me nje artist qe eshte duke pergatitur nje koncert aq gjigand sa ai i Ardit Gjebrese ne naten e 14 shkurtit te Pallatin e Kongreseve. Nje koncert ku Arditi ka preferuar te paraqitet thjesht si kengetar dhe kompozitor. Do te flas shume pak, sa per te prezantuar muzikantet. E kam konceptuar koncertin krejt te cliruar, jo ne formen e nje spektakli. Por regjisorja Vera Grabocka ka menduar ca forma spektakolare, te hyrjes ne skene ndoshta. Ca elemente qe do t'i zbuloje vetem ne mbremjen e madhe... Dhe vec Inva Mules, qe do te kendoje nje duet, dhe rreperit dr.Flori, ne skenen e koncertit te Gjebrese do te ngjiten katermbedhjete balerine nga Akademia e Kievit. Nje recital i mirefillte, njeqind per qind live. I cili do te transmetohet i regjistruar ne TV Klan.

*) Me mori gjysme ore te rregulloja gabimet drejtshkrimore te ketyre "gazetareve".