Jozefina Topalli, gruaja më e pushtetshme në Shqipëri

[Davius]

Nga Blerina Darragjati

Meqenëse nuk donte të bëhej skllave e armiqve të saj të përbetuar, të cilët nuk ia falnin sfidën që u kishte bërë gjatë viteve, vendosi t’i jepte fund jetës, ndërsa romakët ishin te porta e pallatit mbretëror.Kështu u mbyll historia e lavdishme e një perandorie të fuqishme të drejtuar nga Kleopatra 36-vjeçare.

Kohët moderne paraqesin shumë gra të pushtetshme, politikane kryesisht, që kanë bërë epokë falë aftësive për ta menaxhuar pushtetin në drejtim të realizimit të qëllimeve personale nëpërmjet ushtrimit të detyrave publike. Perëndimit i njihen kryeministrja e Anglisë, Margaret Theçer, quajtur ndryshe “zonja e hekurt”, apo sekretarja e shtetit të SHBA, Medlin Ollbrajt, por këto janë fare pak në krahasim me pushtetin e tejzgjatur dhe të mirëadministruar nga tetëdhjetëvjeçarja e fuqishme, mbretëresha Elisabet, e cila ka arritur ta radhisë Anglinë në shtatë vendet më të pasura të botës moderne. Ndërsa Lindja, deri para rënies së Murit të Berlinit është shquar më shumë për bashkëshortet e diktatorëve se sa për gratë që e kanë fituar vetë pushtetin.

Në këtë kategori bën pjesë edhe Shqipëria, ku gruaja e Enver Hoxhës, Nexhmija, arriti të ketë pushtet falë të shoqit, sepse gratë e tjera të nomenklaturës ishin vetëm për të plotësuar mozaikun e një diktature, e cila trumbetonte barazinë e gruas me burrin. Në Shqipërinë postkomuniste, gruaja më e pushtetshme politikisht quhet Jozefina Topalli, aktualisht kryetare e Kuvendit. Për të respektuar moshën e saj, le të themi se ajo ka tashmë pak kohë që i ka plotësuar vitet e duhura për të qenë kandidate për presidente. E duke hedhur një vështrim në të ardhmen e afërt, duhet të kujtojmë se Kushtetuta përcakton qartazi që kandidati për president duhet të jetë mbi 40 vjeç. Në këtë pikë, duket se sfida e fundit e Topallit në skenën politike është vetëm presidenca, pasi në pak vite ajo i ka kapërcyer të gjitha shkallët e karrierës. Nëse fiton propozimi i hedhur nga politikanë të majtë e të djathtë që presidenti të zgjidhet nga populli, ajo mund të jetë kandidatja e vetme e së djathtës për këtë post, (me siguri fituese) edhe pse do t’i duhet të heqë dorë nga posti i kryetares së Kuvendit, që praktikisht përkthehet në numrin dy të vendit.

Por nuk dihet ende, nëse ajo e ka në plan të bëhet presidente e vendit pikërisht në atë moment, kur mund t’i duhet të përballet në një sfidë të drejtpërdrejtë në popull, ndoshta me figurën karizmatike të të vetmit kundërshtar të mundshëm për president: Edi Rama. Ndërsa po të zgjidhet në bazë të Kushtetutës, pra nga Parlamenti, nga i cili i duhet të marrë 84 vota, Topalli nuk do ta ketë shumë të lehtë, të paktën gjatë kësaj legjislature, pasi në betejën e fundit parlamentare për mënyrën e votimit për shkarkimin e kryetares së Kuvendit, deputetja e Shkodrës duket se e kuptoi që nuk i kishte për vete të gjitha votat e mazhorancës. Sigurisht që Topalli, gjatë bllokimit tre-javor të Parlamentit vetëm për shkak të saj, do të jetë këshilluar që të jepte dorëheqjen dhe të kandidonte sërish për atë post, sepse më në fund PD-ja edhe vetë kryeparlamentarja e kuptuan që nuk bëhej fjalë për votimin e fshehtë me kuti, por thjeshtë për çështje emrash, kështu që vendosi të qëndronte dhe as që e provoi sfidën e dorëheqjes.

Ajo e rifitoi postin e kryetares së Kuvendit me shtatë vota më pak nga ç’mori në fillim të kësaj legjislature, gjë që nuk mund të quhet një humbje e vogël. Por si arriti të ketë kaq pushtet gruaja që i hyri politikës në vitin 1996? Duhet pranuar se Topalli hyri në politikë jo si pasojë e aftësive të saj në atë kohë të panjohura, por thjesht si një element femëror në Partinë Demokratike, si një përpjekje e drejtuesve të kësaj partie për të sjellë emra të rinj në politikë, përpjekje që në atë periudhë arriti kulmin me ndërhyrjet e drejtpërdrejta të presidentit në promovimin e disa liderëve në forumin më të madh rinor të opozitës, prej nga dolën kryeministra të ardhshëm. Në disa deklarime të asaj kohe, por dhe më pas, Topalli është shprehur, se në fillim ka hezituar të kandidojë për deputete të kësaj partie në kohën e lulëzimit të pushtetit të PD-së, por më pas e ka pranuar sfidën, që duhet thënë se ishte e para. Dhe pikërisht në atë vit të manipulimit të madh të zgjedhjeve ajo arrin të fitojë bindshëm në zonën zgjedhore me numër shtatë në qytetin e Shkodrës. Në zgjedhjet e një viti më pas, ndër më të vështirat për PD-në, koha tregoi se nuk ishte manipulimi që e kishte bërë Topallin deputete, por merita e saj.

Gjithsesi pas 2 prillit të vitit 1991, në Shkodër, thuajse të gjithë kandidatët demokratë për deputetë kanë fituar, pavarësisht nga emri, aftësitë e tyre politike apo aftësitë menaxhuese të pushtetit të dhënë, por Topalli ishte ndër të parat deputete gra. Menjëherë sapo deputetja e re Topalli hyn në Parlament, duke gëzuar edhe mbështetjen e deputetëve më të vjetër të PD-së, si Pjetër Arbnori dhe Ali Spahija, merr postin e rëndësishëm të kryetares së komisionit parlamentar të ligjeve edhe pse nuk ishte eksperte në këtë fushë. Mandati i saj si deputete mbaron shumë shpejt, më 1997. Pas trazirave të cilat sollën krizë më të rëndë që pas diktaturës komuniste, Topalli fiton mandatin e dytë si deputete, në të njëjtën zonë zgjedhore me numër shtatë (duhet thënë se ky numër i ka sjellë vërtet shumë fat).

Në mandatin e dytë karriera e saj politike do të njohë një stad më të lartë, PD e propozon për nënkryetare të Parlamentit të Shqipërisë, për të cilën votojnë edhe deputetët e majtë. Sigurimi i këtyre dy posteve deri në këtë vit ishte në vazhdën e politikës së demokratëve për përfshirjen e gruas në postet drejtuese si dhe mbështetjen që vazhdonte t’i jepte Arbnori, i cili në atë kohë ishte ende i pushtetshëm në Partinë Demokratike. Më zbehjen e pushtetit të këtij të fundit në PD, Topallit i duhet ta mbrojë vetë postin e saj dhe kjo ishte vështirësi e madhe: mbajtja e pushteti dhe realizimi i ambicieve gjithnjë e në rritje për një karrierë politike jo vetëm brenda partisë. Nuk duhet harruar se në këtë galop drejt fuqizimit, zonjës Topalli nuk i ka munguar mbështetja e pazakontë e shefit të opozitës së atëhershme, Berisha.

Nga ana e saj, Topalli sidomos sipërfaqësisht ka ndjekur vijën politike të Berishës, edhe nëse ndonjëherë ka menduar se ajo ishte e gabuar. Me largimin e disa politikanëve nga PD-ja, rruga e saj për të siguruar pushtet të padiskutueshëm në këtë parti ishte e hapur dhe pa shumë probleme. Duket se politikanet nuk ishin ndonjë problem shumë i madh për t’i shmangur jo vetëm nga ndonjë post drejtues në parti, por edhe për të zbehur deri në injorim pushtetin e forumit të grave të kësaj partie. Pas vitit 1991 gratë që u përfshinë me politikën e PD ishin shumë: Rushen Golemi, Margarita Qirko, Natasha Lako, Lajla Përnaska (aktualisht deputete e PR), Albina Karamitro, Marjeta Pronjari, Antoneta Malja, e shumë të tjera që gjatë qeverisjes së parë të PD u lejuan të ngjiten deri në postet e zëvendësministreve. Por sikurse konstatohet lehtë, aktualisht asnjëra prej tyre nuk ka mbijetuar, qoftë në hierarkinë e PD-së apo të pushtetit.

Ndoshta nuk është e gabuar të mendohet se Topalli ka luajtur një rol jo të vogël në shmangien e disa prej grave me poste e më mbështetje në PD. Fakti që karriera e saj politike vazhdon të rritet në këtë parti, në përpjesëtim të zhdrejtë me rënien e zonjave të tjera nga kupola drejtuese e PD-së, tregon se ajo ka triumfuar, sepse ato ishin të paafta për të garantuar pushtetin e tyre në PD, ose u gjendën krejt papritur përballë një rivaleje, e cila luante një lojë politike krejt të ndryshme dhe agresive. Sigurisht që kjo është një meritë e padiskutueshme për Topallin, sepse jo më kot arritja e një sigurie të tillë shihet me lakmi nga politikanët e hershëm në PD.

Loja e Topallit do t’i ketë interesuar edhe Berishës, të cilit i duhej pranë një jo oponent që nuk vinte në rrezik postin e tij si kryetar, prandaj nuk e ka ndaluar rritjen e saj në politikë. Për mungesën e grave në PD, por edhe në politikë, kryetarja e Kuvendit, në disa deklarime ka ironizuar duke thënë, se nuk mund t’i marrë nga kuzhina për t’i bërë politikane, ato duhet të jenë protagoniste. Megjithatë, nuk duket se mund të shpjegohet vetëm me gjendjen e lehonës, fakti që protagonistja e fushatës elektorale të demokratëve, që u (vetë)përdor për t’i treguar elektoratit fytyrën e re të PD-së, Majlinda Bregu, është më e heshtur se kurrë.

Ajo tani i ka të gjitha mundësitë dhe kohën për ta kthyer protagonizmin e saj elektoral në protagonizëm politik dhe për të dëshmuar vërtetësinë e “Kohës për ndryshim”. E kundërta e Bregut është ministrja aktuale e Integrimit, Arenca Trashani, një përfaqësuese e asaj që disa kanë dëshirë ta quajnë botë akademike e Universitetit të Shkodrës. Ajo nuk ishte as pjesë e Komitetit të Orientimit të Politikave, siç ishin disa gra të tjera, disa prej të cilave janë shpërblyer nga Berisha. Këmbëngulja dhe më pas ndryshimi i destinacionit në emërimet e Edit Harxhit, aktualisht zëvendësministre e Jashtme dhe e Tatjana Kongoli, funksionare e lartë në këtë ministri, të shtyjnë të mendosh se nuk është hera e parë që në partinë më të madhe qeverisëse, manovrimi me dy standarde është një praktikë e njohur. Duhet të kujtojmë se Trashani nuk ishte propozim i Topallit, por u mbështet fuqishëm prej saj në kuadrin e ndryshimit të imazhit të Partisë Demokratike në elektorat. Kjo mbështetje nuk i mungoi deputetes më të re të Shkodrës as gjatë krijimit të qeverisë së pas 3 korrikut.

Kalimi brenda pak orëve nga ministre e Drejtësisë në ministre e Integrimit tregon se Topalli ka patur pushtet absolut në korrektimin e emrave, në lëvizjen e posteve, jo vetëm të Trashanit, sepse shihej qartë se kryeministri i ri ishte aq shumë i përqendruar në krijimin e aleancave të reja sa mund të pranohet se përfaqësuesit e PD-së në qeveri i ishin besuar ekskluzivisht kryetares së premtuar të Kuvendit. Dhe ja tek është momenti kur Topalli i ka të gjitha të drejtat për emërime në Ministrinë e Integrimit dhe Trashanit nuk i mbetet tjetër, vetëm të zbatojë udhëzimet. Kjo nuk është krejt e gabuar, sepse duke mos pasur eksperiencën e duhur në fushën e minuar të integrimit, Trashanit i duhet një ndihmë e madhe për të menaxhuar dhe meqë këshilltarët i ka me më pak eksperiencë politike se veten dhe meqë zëvendësministrat mendojnë vetëm për akumulim të pushtetit personal politik, ministres i mbetet të ndjekë këshillat e Kryetares së Kuvendit, e cila mund të jetë përcaktuese në fatin politik të saj.

Deri tani Trashani ka konfirmuar se nuk premton të bëhet protagoniste politike. Është e qartë se nuk ishte meritë e saj nënshkrimi i marrëveshjes së Asociim-Stabilizimit; dikush duhet ta firmoste një ditë. Madje Trashani nuk bën as përpjekjen më të vogël për t’u profilizuar si politikane dhe vetë kjo plogështi e pashoqe për një ministre e bën tepër naiv të menduarit se një ditë ajo mund të kthehet në një rivale të mundshme të Topallit. Emërimet e gruas më të pushtetshme në PD dhe Shqipëri, nuk janë vetëm në ministrinë e Integrimit. Pushtetin për të emëruar apo për të vendosur veton ish-nënkryetarja e Parlamentit e ka ushtruar me sukses që në opozitë. Fitorja më e madhe e asaj periudhe ishte emërimi i Dodë Prengës si anëtar i Komisionit Qendror të Zgjedhjeve, të njohur në Shkodër dhe në PD si i afërt, jo i afërm, me Topallin.

Për t’ia imponuar PD-së këtë emër do t’i jetë dashur një luftë e madhe politike brenda partisë. Gjithashtu, ajo ka ditur të menaxhojë pushtetin lokal në Shkodër, në favor të krijimit të një klime të domosdoshme për absolutizimin e pushtetit personal politik, duke dhënë shembuj se zërat që do ta vinin në diskutim këtë kult të ri të zonjës shkodrane, do ta gjenin menjëherë veten jashtë politikës së vogël të atij qyteti. Emërimet e kandidatëve për kryetar bashkie apo për kryetar të PD-së në Shkodër nuk mund të ndodhin pa pëlqimin e kryetares së Kuvendit. E vetmja humbje e Topallit nëse mund të konsiderohet humbje, është ajo e zgjedhjeve të fundit lokale, ku kandidati i saj, Roland Rasha (aktualisht nënkryetar bashkie) edhe pse s’kishte pëlqimin e Berishës, “u tërhoq” për arsye shëndetësore, për t’u zëvendësuar me Artan Harxhin pjesë e profesoratit të Universitetit të Shkodrës.

Sa i takon situatës së pas 3 korrikut, mund të thuhet pa frikë se të gjithë drejtuesit e kompanive, ndërmarrjeve apo institucioneve shtetërore në Shkodër, janë emëruar drejtpërdrejtë me pëlqimin e saj. Prefekti i Qarkut, gjithashtu. E vetmja grua që ka arritur të bëjë karrierë është nënkryetarja e bashkisë, Voltana Ademi, e cila gjithashtu është aty falë pëlqimit të Topallit. Edhe një tjetër drejtuese e re në bashkinë e qytetit, gjithashtu është shpërblyer nga deputetja e zonës nr. 7, për kontributin familjar në fitoren e 3 korrikut. Kryeparlamentarja Jozefina Topalli është figurë politike me pushtet të padiskutueshëm, ndaj së cilës Berisha duhet të tregohet i kujdesshëm.

Shumë pak herë mund të jenë bërë publike përplasjet e tyre. Një nga të vetmet dhe më të hapurat ishte përplasja për kryeprokurorin. Në kohën e emërimit të Sollakut, Berisha ishte pro ish-këshilltarit të tij presidencial, ndërsa Topalli në mënyrë kategorike ishte kundër ish-kandidatit humbës të PD-së për deputet më 1997 në zonën 78, në Fier. Asokohe Berisha e quajti qëndrimin e Topallit si personal dhe jo qëndrim politik të partisë, e cila në unison votoi pro Sollakut, përveç ish-nënkryetares së Kuvendit. Ndërsa tani, koha po i jep të drejtë Topallit, pavarësisht motivimeve të saj në mbrojtjen e votës kundër. Qëllimi justifikon mjetin: nëse Topalli ka ambicie për më lart dhe qëndrim të gjatë në politikë, atëherë është i kuptueshëm largimi i grave të tjera nga politika. Është e padiskutueshme merita e zonjës Topalli në ngjitjen e saj në karrierë.

Gjatë tetë viteve të qeverisjes, socialistët kanë pasur më shumë gra në politikë dhe në pushtet, si Makbule Çeço, ish-nënkryetarja e Kuvendit, Arta Dade ish-ministre e Jashtme dhe e Kulturës, Ermelinda Meksi ish-ministre e Integrimit, protagonisten Monika Kyemadhi apo deputetete si Rajmonda Stefa, por asnjëherë nuk u kanë dhënë mundësinë të shkojnë aq lart sa Topalli. Madje në legjislaturën e kaluar gjatë votimit që iu bë Topallit për nënkryetare Parlamenti, të majtët treguan dobësi taktike duke i dhënë asaj aq vota sa i duhen një kandidati për president. Ndërsa grave të tjera të politikës, të së majtës apo të së djathtës, të cilave nuk u pëlqen apo nuk dinë ta luajnë mirë lojën e ditës, u mbetet të presin zbatimet e rekomandimeve të Këshillit të Europës që 30 për qind e legjislativit t’u takojë detyrimisht grave .

Sot.com.al

[Davius]

Jozefina Topalli- ikona apo “Mari Antuaneta” e PD-së
Nga Kastriot Myftaraj -

Trajektorja politike e Jozefina Topallit

Kur përshkruhet karriera e një politikani shpesh përdoret fjala “trajektore”, ç’ka është një metaforë nga fizika, posaçërisht nga kinetika, që tregon lëvizjen e sendeve.Trajektorja e karrierës politike të Jozefina Topallit është krejt impresionuese. Siç e ka pohuar vetë Jozefina Topalli, në një dalje të saj në “Zonë e lirë” të Arian Çanit para disa muajsh, ajo hyri drejtpërdrejt në politikën e lartë në vitin 1996, duke u bërë deputete, pa qenë e angazhuar në politikë. Atëherë ajo nuk qe madje as anëtare thjeshtë e PD-së në Shkodër. Vetë Jozefina Topalli, në jetëshkrimin e vet të gjatë që ka vënë në faqen e Kuvendit të Shqipërisë në internet (http://www.parlament.al/) thotë për veten në vetën e tretë: “Viti 1996 shënon fillimet e karrierës së saj politike”. Ky katapultim politik atëherë bëri shumë përshtypje në qarqet e demokratëve, pasi në atë kohë nuk pati dalë moda e katapultimit të individëve në politikë nga e ashtuquajtura “shoqëri civile”. Në kohën që Jozefina Topalli u ftua të kandidonte për deputete e PD-së, para zgjedhjeve të vitit 1996, në PD-në e Shkodrës ndodhi gati një rebelim kundër qendrës, duke u kundërshtuar kandidimi i saj, së pari për arsyen se ajo nuk qe anëtare e PD-së. Madje u krijuan dhe disa situata komike, kur disa individë në PD-në e Shkodrës, me porosi të qendrës deshën të sajojnë për Jozefina Topallin një anëtarësim në PD. Por nga kjo u hoq dorë për shkak se një funksionar i lartë i PD-së lokale që përgjigjej për dokumentacionin deklaroi se në rast se zonja Topalli zotëronte një teserë të PD-së, atëherë ajo qe false derisa nuk pati kaluar në duart e tij. Për të kuptuar se kush është në të vërtetë një politikan, duhet parë mënyra se si ka hyrë në politikë.

Kur u krijua PD në Shkodër, Jozefina Topallin e ftuan që të bëhet anëtare, por ajo kundërshtoi duke thënë se nuk donte që të angazhohej në politikë, pasi familja e saj e pati pësuar nga politika. Këtu ajo e pati fjalën për disa të dënuar politikë në kohën e regjimit komunist, si nga familja e vet, ashtu dhe nga ajo e burrit të vet. Ky hezitim i Jozefina Topallit për të hyrë në politikë, në fillim të pluralizmit politik, mund të shpjegohet me frikën që i qe kultivuar asaj si bijë e një familjeje të persekutuarish politikë. Por, koha tregoi se ky qe vetëm njëri aspekt i çështjes. Në fakt, Jozefina Topalli refuzoi të hynte në politikë, kur asaj i propozuan vetëm angazhim politik pa përfitime të mëdha, por pranoi të hynte në politikë pa hezitim kur asaj i propozuan në vitin 1996 që të hynte në politikë duke marrë benefice të mëdha, pra duke u bërë drejtpërdrejt deputete, pasi një kandidim në Shkodër donte të thoshte se qe e sigurt që do të bëhej deputete.

Jozefina Topalli si ikonë politike

Kjo mënyrë e hyrjes në politikë tregon shumë për karakterin e Jozefina Topallit. Në mitologjinë politike shqiptare ekziston miti sikur forca në origjinë të karrierës politike të Jozefina Topallit është Kolec Topalli, shefi i kabinetit të Presidentit Berisha, i cili qe i afërm i burrit të Jozefina Topallit dhe që e propozoi këtë për deputete tek Berisha. Asgjë të vërtetë nuk ka tek ky mit politik. Kolec Topalli mund të jetë përdorur për ta prezantuar Jozefina Topallin tek Berisha, por asgjë më tepër. Jozefina Topalli hyri në politikë në një mënyrë artificiale, ashtu siç e ka bërë praktikisht çdo gjë në jetën e vet. Duke vazhduar metaforën e fillimit të këtij shkrimi, derisa kinetika tregon vetëm lëvizjen e trupave pa treguar forcat që e shkaktojnë atë, dinamika tregon forcat që bëjnë të mundur këtë lëvizje. Në dinamikë të trajektores politike të Jozefina Topallit qëndron prirja e Sali Berishës për të bërë një përfaqësim dekorativ politik të shtresave dhe grupimeve të ndryshme të shoqërisë shqiptare. Në këtë sens, Jozefina Topalli hyri në politikën e lartë shqiptare si një ikonë që duhet adhuruar. Ajo duhet të qe ikonë përfaqësuese e katolicizmit shqiptar, e shtresës së ish të persekutuarve politikë, e grave, posaçërisht e gruas intelektuale që vjen nga rrethet akademike e qytetarisë shkodrane, e shtresës së pasur të periudhës para regjimit komunist. Dhe siç do ikonë ajo duhet të qe dhe e bukur. Tash le ta pranojmë, a mund të gjendej një njeri tjetër që t’i kishte të gjitha këto cilësi në mënyrë dekorative, pa sipërfaqësore, pa përfaqësuar thelbin e tyre, me përjashtim të bukurisë? Se, ashtu si çdo ikonë është një simbol i rremë, një rudiment i idiolatrisë së vjetër, që nuk e bart frymën e shenjtë përveçse në fantazinë e njerëzve, edhe Jozefina Topalli duhej të qe një simbol i rremë, që nuk e bartte realisht frymën e shtresave që pretendonte se i përfaqësonte.

Dhe ç’është më e keqja, njeriu që do të paraqitej në këtë ikonë politike duhet të kishte dhe një cilësi tjetër, në mënyrë që të kishte garanci se nuk do të devijonte nga performancë e pluralizmit katovician. Duhet të qe nga ajo pjesë e shtresës së ish-të persekutuarve politikë dhe ish-pronarëve të mëdhenj që në një mënyrë ose në një tjetër pati bërë paktin mefistofelik me regjimin komunist.

A është vërtet ish- e persekutuar politike Jozefina Topalli

Historiani amerikan Pol Johnson thotë se në histori janë sinjifikuese jo vetëm gjërat që ndodhin, por edhe ato që nuk ndodhin. Unë them se kjo vlen dhe për individët. Në rastin e Jozefina Topallit nuk mundet mos të jetë sinjifikues fakti që ajo dhe familja e saj, si nga babai ashtu dhe nga burri nuk u internuan nga regjimi komunist, por jetuan gjatë gjithë kohës në qytetin e Shkodrës, kur familje të tjera, më pak të rëndësishme si të deklasuara për regjimin, qenë internuar. Madje vetë Jozefina Topalli, me gjithë biografinë e vet të keqe për regjimin, ia doli që të siguronte një punë të mirë si laborante në Institutin e Misrit dhe të Orizit në Shkodër, në një kohë që ky vend pune pëlqehej dhe nga shumë njerëz me biografi të mirë për regjimin. Në atë kohë kundër saj janë shkruar shumë letra në Komitetin e Partisë në Shkodër, në Komitetitn Ekzekutiv dhe në Degën e Punës së Brendshme, por megjithatë Jozefina Topalli nuk u largua nga kjo punë. Kur Jozefina Topalli u bë e pushtetshme dhe i kishte në dorë arkivat, ajo mund t’ i ketë parë këto letra, në rast se nuk ka pasur privilegjin t’i shohë që në kohën kur u çuan. Jozefina Topalli, në jetëshkrimin e vet të gjatë prej 503 fjalësh që ka vënë në faqen e Kuvendit të Shqipërisë në internet (http://www.parlament.al/) ajo nuk ka preferuar të paraqitë data të sakta për vendet se ku ka punuar para vitit 1990, kur dihet se duke qenë e datëlindjes 1963, ajo ka punuar 8-9 vite në kohën e regjimit komunist. Kjo e ka një arsye. Në vitin 1989, Jozefina Topallit iu dha e drejta për të vazhduar shkollën e lartë për matematikë.

Në atë kohë, me fillimin e procesit të ndryshimeve politike në Evropën Lindore, regjimi komunist shqiptar tregoi disa shenja zbutjeje në luftën e klasave, por kjo u bë vetëm ndaj njerëzve nga të cilët regjimi pati siguruar garanci absolute, në mënyrën që ai regjim dinte ta bënte këtë gjë. Kjo dhe për faktin se pjesa më e madhe e njerëzve nga shtresa e të persekutuarve politikë që morën të drejta studimi në shkollën e lartë në vitet 1989-1990 rezulton që pas instalimit të pluralizmit politik bënë karrierë në politikë dhe në të ashtuquajturën shoqëri civile. Jozefina Topalli është individi më ilustrativ në këtë sens. Derisa Jozefina Topallit, me biografinë që kishte, iu dha e drejta e studimit në shkollën e lartë në atë, mund të deduktohet se ajo qe në këtë skemë të ish-regjimit komunist. Dikush nga ata që do ta lexojnë këtë shkrim, do të thotë se unë këtu po spekuloj. Por, ka dhe një argument tjetër të tërthortë që provon se unë kam të drejtë dhe ky është fakti se Jozefina Topalli, në jetëshkrimin e vet të gjatë që ka vënë në faqen e Kuvendit të Shqipërisë në internet (http://www.parlament.al/) nuk ka preferuar të paraqitë data të sakta as për shkollimin e vet para dhe pas viteve ’90. Pse?!

[hope31]

qe eshte nje nder grate e sukseshme e di per Topallin, por qe eshte me e pushtetshmja nder to nuk e dija.

megjithate kam simpati per Topallin,me pelqen ne kompleks si njeri, femer, politikane,..

[shkodra13]

Jozefina Topalli- ikona apo “Mari Antuaneta” e PD-së
Nga Kastriot Myftaraj -

Te cila gazete asht botue ky shkrim?
Myftaraj flet kot.
Familja e Jozefina Topallit si edhe e bashkeshortit te saj kane qene pa as ma te voglin dyshim te persekutueme prej regjimit komunist, me vite ne internime e burgje. Bijve te ketyre dy familjeve (nder to edhe Jozefines) nuk iu lejue me ndjeke studimet universitare si te persekutuem, megjithese te shkelqyeshem ne mesime.
Tjeterkund dyshimet Myftaraj!

[Dita]

Ky artikulli i z.Myftaraj eshte perpjekje me i nxjerre vezes bisht. Keshtu duhet lexuar dhe besoj s'ka pse e merr njeri seriozisht.

[Davius]

Edhe shkrimi i parë për Jozfina Topallin edhe i dyti janë të botuart në gazetën SOT, por nga autorë të ndryshëm.

[Cimo]

Deshira ime me e madhe ne jete ta gjej ni grua me tipare te njejta si te Jozefines

[karaburuni]

Jozefina Topalli- ikona apo “Mari Antuaneta” e PD-së
Nga Kastriot Myftaraj -

Trajektorja politike e Jozefina Topallit

Në rastin e Jozefina Topallit nuk mundet mos të jetë sinjifikues fakti që ajo dhe familja e saj, si nga babai ashtu dhe nga burri nuk u internuan nga regjimi komunist, por jetuan gjatë gjithë kohës në qytetin e Shkodrës, kur familje të tjera, më pak të rëndësishme si të deklasuara për regjimin, qenë internuar. Madje vetë Jozefina Topalli, me gjithë biografinë e vet të keqe për regjimin, ia doli që të siguronte një punë të mirë si laborante në Institutin e Misrit dhe të Orizit në Shkodër, në një kohë që ky vend pune pëlqehej dhe nga shumë njerëz me biografi të mirë për regjimin. Në atë kohë kundër saj janë shkruar shumë letra në Komitetin e Partisë në Shkodër, në Komitetitn Ekzekutiv dhe në Degën e Punës së Brendshme, por megjithatë Jozefina Topalli nuk u largua nga kjo punë. Kur Jozefina Topalli u bë e pushtetshme dhe i kishte në dorë arkivat, ajo mund t’ i ketë parë këto letra, në rast se nuk ka pasur privilegjin t’i shohë që në kohën kur u çuan.

Z. Myftaraj me kete shkrim perpiqet te hedhe dyshime mbi Jozefina Topallin, por duket qarte se nuk ka asnje fakt. Pergjigja per dyshimet e z. Myftaraj eshte e thjeshte: e ashtuquajtura "lufte e klasave" ka qene shume me e dobet ne veri se ne jug. Nje nga aresyet e kesaj "dobesie" ka qene se komunizmi nuk hodhi rrenje te forta ne veri ne pergjithesi dhe aq me pak ne Shkoder, qytet i cili tradicionalisht ka qene anti-komunist . Jo rastesisht ne Shkoder flitej hapur kunder komunizmit qe ne fillim te viteve '80, jo rastesisht ne Shkoder u bene organizimet e para anti-komuniste. Per keto aresye komunistet e kishin te veshtire ta zhvillonin luften e klasave siç e deshironin ne Shkoder.
Po te lexosh shtypin shqiptar, eshte e qarte se kemi te bejme me nje fushate kunder kryetares se Parlamentit, te cilen pasi nuk e rrezuan dot me bilbila, e majta perpiqet ta rrezoje me ane te shtypit dhe duke i humbur mbeshtetjen e te djathtes ne pergjithesi.

[Lunesta]

Nuk e di sa e pushtetshme eshte ajo por une per veten time njehere ne Shqiperi e kam pare te fliste ne parlament nje nate dhe e ndoqa me vemendje se nuk e kisha degjuar ndonjehere te fliste me pare. Njeriu shpeshhere njihet me 2- 3 gjera te thjeshta qe thote, dhe une nga ato hartime patetike qe degjova nga kjo zonja Topalli pa asnje lloj origjinaliteti apo kreativiteti ja vura vizen me aq.

[Davius]

Jozefina Topalli e sakrifikoi Pjetër Arbnorin si Salomeja, Shën Gjon Pagëzorin

Nga Kastriot Myftaraj

A është intelektuale Jozefina Topalli

Në faqen e Kuvendit të Shqipërisë, Jozefina Topalli shkollimin e vet e paraqit kështu: “E lindur në Shkodër në nëntor 1963, Jozefina Çoba Topalli kreu studimet e larta në dy fakultete; në atë të Matematikës dhe të Drejtësisë në Universitetin ‘Luigj Gurakuqi’, Shkodër. Studioi për Marrëdhënie Ndërkombëtare në Universitetin e Padovës, në Itali dhe u diplomua për master “Administrim publik” në Universitetin e Tiranës. Aktualisht është master-kandidate në “Studime evropiane”. Siç shihet, data precize për kohën kur e filloi dhe e mbaroi shkollën nuk jep. Veçanërisht me interes do të qe shkollimi i saj në kohën e regjimit komunist dhe para se të hynte në politikën e lartë, se pasi hyri në politikën e lartë, kuptohet se mund të koleksiononte diploma dhe mastera sipas dëshirës. Edhe për vendet se ku ka punuar pas vitit 1990, Jozefina Topalli jep të dhëna jo të plota dhe kontradiktore në jetëshkrimin e vet në faqen e Kuvendit në Internet.

Atje shkruhet: “Në vitet 1992-1995 ajo punoi në Dhomën e Tregtisë në qytetin e Shkodrës dhe në vitet 1995-1996 ishte kancelare dhe pedagoge në Universitetin ‘ Luigj Gurakuqi”. Jozefina Topalli ka qenë vërtet pedagoge në fakultetin juridik të Universitetit të Shkodrës, që nga viti 1995. Në kohën që ajo studionte në vitin e tretë të fakultetit juridik në Shkodër, ajo jepte mësim në vit të parë të këtij fakulteti?! Kjo studente-pedagoge përbën me siguri një rast unik në botë. Rasti i saj u diskutua deri edhe në takimet e autoriteteve shqiptare me të dërguarit e Këshillit të Evropës dhe të Bashkimit Evropian, të cilët u angazhuan për këtë çështje, pas protestës së një grupi juristësh nga Shkodra, nëpërmjet strukturave të shoqërisë civile. Reporterët e Këshillit të Evropës nuk donin ta besonin se një gjë e tillë qe e vërtetë dhe bashkëbiseduesit e tyre, zyrtarë shqiptarë, e patën shumë të vështirë të gjenin argumente për të mbrojtur çështjen “Topalli”. Kështu që edhe miti i krijuar nga vetë Jozefina Topalli se ajo hyri në politikë nga qarqet akademike, si një intelektuale e kultivuar është i rremë. Karriera akademike e Jozefina Topallit është një farsë, ashtu si karriera e vet politike. Jozefina Topalli nuk hyri në politikë si intelektuale, thjesht, për faktin se ajo nuk qe e tillë.

Ajo nuk është ende një intelektuale, edhe pse përpiqet shumë të krijojë për veten këtë imazh, duke u paraqitur si një njeri me tre diploma të shkollës së lartë, me më tepër se një master, si dhe me disa gjuhë të huaja. Në jetëshkrimin që ajo ka vënë në faqen e Kuvendit në Internet thuhet: “Jozefina Çoba Topalli është njohëse mjaft e mirë e gjuhëve angleze, italiane, frënge dhe ruse”. Nga të gjitha këto gjuhë, Jozefina Topalli njeh relativisht mirë vetëm italishten, që ka qenë gjuha tradicionale e katolikëve të Shkodrës. Idioma e anglishtes së saj është e cekët dhe e mbushur me latinizma. Rusishten ajo e njeh më mirë se anglishten, pasi në vitin 1995 ka bërë edhe një specializim në Minsk të Bjellorusië, të cilin sot nuk preferon ta shënojë në jetëshkrim. Sa për frëngjishten, atë e njeh në masën që e flet një italisht-folës mesatar.

Jozefina Çoba Topalli, në traditën e Ndoc Çobës

Siç kam thënë më lart, Jozefina Topalli u zgjodh për të përfaqësuar në politikë në mënyrë fiktive kryesisht ato shtresa dhe grupe sociale që qenë persekutuar nga regjimi komunist, katolikët, ish të persekutuarit politikë dhe posaçërisht shtresën e pasur të para vitit 1944. Në këtë sens, karriera e saj i ngjan të afërmit të saj, Ndoc Çoba, në vitet pas krijimit të shtetit shqiptar dhe deri në fund të Luftës së Dytë Botërore. Periudha paskomuniste në Shqipëri ngjan shumë me periudhën pas krijimit të shtetit shqiptar deri në 1944. Kur u pa se Perandoria Osmane po dëbohej nga Evropa, aristokracia osmane shqiptare, bejlerët dhe pashët shpejtuan të marrin në dorë kauzën e nacionalizmit shqiptar, për të marrë ata nën kontroll shtetin shqiptar që do të krijohej.

Dhe kështu bënë. Ismail Qemal bej Vlora u bë prijësi i tyre dhe kreu i parë i qeverisë shqiptare, i ndjekur nga një tufë bejlerësh dhe pashësh që e qeverisën Shqipërinë deri në 1944, që nga Turhan pashë Përmeti, Aqif pashë Biçaku, Ahmet bej Zogolli, e deri tek Shefqet bej Vërlaci dhe Mehdi bej Frashëri e Ibrahim bej Biçaku. Por, duke qenë se e dinin se shteti i ri do të qe në Evropën kristiane, atëhere sa për dekoracion morën morën në rrethin e tyre të pushtetit disa kristianë ortodoksë e katolikë si Ndoc Çoba, Pandeli Evangjeli, Koço Kotta etj. Të njëjtën gjë bëri dhe nomenklatura komuniste nga viti 1990 e deri më sot. Kur e pa se komunizmi në Lindje po shembej, ajo vendosi ta bëjë vetë procesin e ndryshimit të sistemit, duke i vënë funksionarët e PPSH dhe pinjojtë e nomenklaturës edhe në partitë e opozitës dhe sidomos në partinë kryesore të opozitës, PD. Por, sa për dekoracion do të hynin në partitë e opozitës dhe posaçërisht në PD dhe do të merrnin edhe pushtet ish të persekutuar politikë, por njerëz me garanci absolute në lidhje me regjimin e vjetër.

Në kuadrin e kësaj skeme hyri në politikën e lartë Jozefina Topalli. Ashtu siç ish-aristokracia osmane shqiptare, në vitet 1912-1944 kontrollonte me përfaqësuesit e vet linjat e kundërta kryesore të politikës shqiptare, veç komunizmit, ashtu edhe ish-nomenklatura komuniste pas vitit 1990, pinjojtë e së cilës sot gjenden kryesisht në PS, e kontrollonte edhe “të kundërtën” e vet PD-në. Në këtë skemë politike Berisha, ish-sekretar i PPSH dhe komunist nga viti 1968, qe në rolin e atyre bejlerëve që në vitet ’20 qenë bashkuar me Partinë Popullore dhe opozitën noliste kundër Ahmet Zogollit, si Ali Këlcyra dhe Sami Vrioni.

Që në takimin e parë, midis Berishës dhe Jozefina Topallit pati një “colpo di fulmine”, çka i bëri ata një çift të pandarë politik. Gjatë tetë viteve që PD-ja që në opozitë, në pjesën më të madhe të udhëtimeve jashtë shtetit, Berisha dhe Topalli kanë qenë së bashku. Në parlamentin e dalë nga zgjedhjet e majit 1996, Jozefina Topalli u bë kryetare e komisionit të ligjeve, për shkak se në vitet ’90 ajo pati kryer dhe fakultetin juridik në Shkodër.

Gazeta SOT